ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Project ‘Διάλογοι’: η φωνή της νέας γενιάς του Κινήματος Αλλαγής: Mαρία-Βασιλική Οσάνα- Λάμπης Χριστόπουλος.
‘Διάλογοι’: η φωνή της νέας γενιάς του Κινήματος Αλλαγής.
Δημοσιογραφική Επιμέλεια: Κυριακή Μπλόσκα
(dialogoiproject@gmail.com)
Πιστοί στο ραντεβού τους, οι ‘Διάλογοι’ αποδεικνύουν πως ήρθαν για να μείνουν! Για πρώτη φορά μέσα από φαινομενικά απλές, κοινές ερωτήσεις βλέπουμε να ξεδιπλώνεται ένας ζωντανός διάλογος ανάμεσα σε δύο εκπροσώπους της νέας γενιάς του Κινήματος Αλλαγής. Κάθε εβδομάδα μέσα από τους διαλόγους θα συνομιλούν δύο πρόσωπα με θέμα τις ανησυχίες, τις βλέψεις και τις σκέψεις τους από την εμπειρία τους στο πολιτικό προσκήνιο. Οι ‘Διάλογοι’ θα ολοκληρώνονται με την προσωπική ερώτηση του ενός προσώπου στο άλλο με αφορμή ένα θέμα της επικαιρότητας.
Στους σημερινούς Διαλόγους συνδιαλέγονται η Μαρία Βασιλική Οσάνα, στέλεχος και μέλος του τμήματος Επικοινωνίας του Κινήματος Αλλαγής και ο Λάμπης Χριστόπουλος, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Χανίων του Κινήματος Αλλαγής στον τομέα Περιβάλλοντος.
Κ.Μ.: Όταν ο υφυπουργός πολιτικής προστασίας δηλώνει πως τα νοσοκομεία δεν έχουν αναβαθμιστεί με υγειονομικό προσωπικό για να μην πανικοβληθεί ο κόσμος, ενώ η χώρα ήδη μπαίνει σε κατάσταση τοπικών lockdown, σας δημιουργείτε η σκέψη πως η κυβέρνηση είναι ή επιδιώκει να φαίνεται ανίκανη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων;
Μ.Β.Ο.: Σαφέστατα η υγειονομική κρίση που βιώνουμε, όπως αποδείχθηκε, είναι ικανή να δοκιμάσει οποιοδήποτε σύστημα υγείας. Η στελέχωση όμως των νοσοκομείων, στα αστικά κέντρα καθώς και των κέντρων υγείας στην επαρχία και τα νησιά μας μονάχα ασφάλεια θα προκαλούσε. Ασφάλεια ιατρική αλλά και ψυχολογική..
Ο υφυπουργός Πολιτικής Προστασίας & Διαχείρησης Κρίσεων (τονίζω το «διαχείρηση κρίσεων») προσπαθεί να ξεφύγει από έναν πανικό που είναι ήδη εδώ. Η μη επαρκής διαχείρηση οποιασδήποτε κρίσης έχει ως αποτέλεσμα τον συλλογικό πανικό.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί με τόση άνεση το επιχείρημα του πανικού που τελικά μάρτυρα τον δικό της πανικό. Στην προσπάθεια της να μη φανεί ανίκανη, καταφέρνει με μεγάλη επιτυχία να θυματοποιείται. Όλο αυτό σε μια εποχή που απαιτεί απύθμενη ψυχραιμία.
Κ.Μ.: Οδεύοντας προς το τέλος της καλοκαιρινής σεζόν με την χώρα να παραλύει
οικονομικά, δίχως λειτουργικό σύστημα υγείας προκύπτει εύλογα το εξής ερώτημα. Πού αρχίζει και σταματά η ατομική ευθύνη όταν η ίδια η κυβέρνηση ακολουθεί το ρητό ΄βλέποντας και κάνοντας’ και δρα εκ του αποτελέσματος;
Λ.Χ.: Είναι γνωστό ότι η κρίση της πανδημίας επέφερε μια μεγάλης διαρκείας στασιμότητα της οικονομίας, με αποτέλεσμα πολλές επιχειρήσεις να καταρρέουν μέσα στη περίοδο του lockdown, άλλες επιχειρήσεις να μην έχουν καν τη δύναμη και το κόστος για να ξαναλειτουργήσουν και φυσικά, τα ποσοστά ανεργίας να ανεβαίνουν με ταχύτατους ρυθμούς.
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας, που ουκ ολίγες φορές λοιδορήθηκε από τον πολιτικό κόσμο της δεξιάς, φάνηκε αντάξιο των προσδοκιών παρ’ όλο που υστερεί σε εξοπλισμό. Ποιος μπορεί να ξεχάσει άλλωστε εικόνες όπου νοσηλευτές και γιατροί εξαντλημένοι από τις πολύωρες συνεχόμενες βάρδιες, στέκονταν άγρυπνοι φρουροί δίπλα στους ασθενείς δίνοντας μάχη για να τους θεραπεύσουν. Κανείς δεν ξεχνά και κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει.
Ωστόσο το τελευταίο διάστημα παρατηρήθηκε ραγδαία αύξηση των κρουσμάτων στη χώρα. Αξίζει να πούμε ότι με την άρση των μέτρων, άνοιξαν τα σύνορα για την τουριστική περίοδο και εισήρθαν πολλοί που ήταν φορείς του ιού με αποτέλεσμα να θέσουν σε κίνδυνο πολλούς με τους οποίους είχαν συναναστραφεί. Παράλληλα, παρουσιάστηκαν πολλά κρούσματα μετά από γλέντια και κυρίως εκδηλώσεις γάμων. Και κάπου εδώ ξεκινάει η ατομική ευθύνη. Η κυβέρνηση έκρινε καλώς, για την αντιμετώπιση του προβλήματος να απαγορεύσει τα πανηγύρια και τα γλέντια, αντί να περιορίσει τον αριθμό εισερχομένων τουριστών, όπως γίνεται εδώ και χρόνια σε άλλες χώρες όπως στην Ισπανία και την Πορτογαλία. Εμείς με τη σειρά μας δυστυχώς, αντί να δούμε πώς μπορούμε να προστατευτούμε από μόνοι μας και να τηρούμε τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, αφήνουμε τις φήμες περί ανυπαρξίας του ιού να μας κυριεύουν. Άλλωστε όλοι μας έχουμε δει στο δρόμο ανθρώπους με κατεβασμένη μάσκα ή και καθόλου εντός κι εκτός καταστημάτων. Ας το πάρουμε απόφαση επιτέλους κι ας καταλάβουμε πως από τη στιγμή που η κυβέρνηση ακολουθεί το ρητό ‘βλέποντας και κάνοντας΄’, πρέπει να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας και τον περίγυρό μας. Πρόκειται για τις ζωές μας.
Κ.Μ.: Βλέποντας την Ελλάδα να προσπαθεί να ελέγξει την εξάπλωση του Covid-19 μέσω του τουρισμού και να αποτυγχάνει παταγωδώς, μήπως ήρθε η ώρα να στηρίξουμε την οικονομία μας σε πιο επισφαλείς τομείς, όπως είναι για παράδειγμα η τεχνολογία;
Μ.Β.Ο.: Αυτό είναι ένα ερώτημα που οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε με ή χωρίς CoViD-19. Η πανδημία φυσικά ανέδειξε τη σχέση απόλυτης εξάρτησης της Ελληνικής οικονομίας από τον τουρισμό, το οποίο σε καμία περίπτωση δεν είναι ένα βιώσιμο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης. Είναι σαν να ελπίζεις να εισπράττεις σταθερό εισόδημα από τα χαρτζιλίκια που αφήνουν οι φίλοι και οι συγγενείς όταν μπαίνουν πρώτη φορά στο καινούριο αμάξι σου.
Η τεχνολογία, δεν αποτελεί απλά ένα “πιθανό” μοντέλο ανάπτυξης, αλλά αποτελεί το σωστό μοντέλο, καθώς υπεισέρχεται σ’ όλες τις βιομηχανίες και όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες. Το ερώτημα που εγείρεται, όμως, είναι: Τί είδους τεχνολογία;
Η βαριά βιομηχανία, όπως η παραγωγή αυτοκινήτων, αεροπλάνων, εργοστασιακών μηχανών, πλοίων κοκ έχει σχεδόν εξαφανιστεί από την Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, σε αντίθεση με άλλες μεσογειακές χώρες με παρόμοια οικονομικά προβλήματα, όπως η Ιταλία ή η Ισπανία. Έχουμε ίσως μια ελαφριά δραστηριότητα στην επισκευή πλοίων με τα ναυπηγία στην Σαλαμίνα, στο Νεώριο της Σύρου, που όμως δεν αποτελούν ένα σημαντικό μέρος του ΑΕΠ. Η βαριά βιομηχανία θα ήταν μια βιώσιμη λύση, αλλά χρειάζεται χρόνια και σημαντικές επενδύσεις.
Αυτό, όμως, που μπορούμε να κάνουμε σαν χώρα και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το συντομότερο είναι η παραγωγή σχεδίων υψηλής τεχνολογίας, έρευνας και ανάπτυξης (R&D) και ιδίως Λογισμικού (προγράμματα, videogames, αυτοματισμοί). Αυτές οι δραστηριότητες έχουν δύο κομβικά χαρακτηριστικά:
- Δεν απαιτεί σημαντική υλικοτεχνική υποδομή (αρκεί ένας υπολογιστής, ρεύμα και Ίντερνετ)
- Απαιτεί υψηλά καταρτισμένο προσωπικό, το οποίο στην Ελλάδα έχουμε σε αφθονία!
Η υψηλή τεχνολογία, λοιπόν, και η βιομηχανική έρευνα είναι η ευκαιρία μας, και έχουμε ήδη αργήσει χρόνια να επιβιβαστούμε σ’ αυτό το τρένο.
Κ.Μ.: Παγκόσμια αίσθηση προκάλεσε η επιτυχημένη πολιτική της Νέας Ζηλανδίας που συνδυάζοντας την γρήγορη και άμεση επέμβαση με την εποικοδομητική επικοινωνία με τους πολίτες, σημείωσε 100 μέρες χωρίς νέα κρούσματα Covid-19. Ποια στοιχεία θα μπορούσε να υιοθετήσει η Ελλάδα από το παραπάνω πρότυπο ώστε, με βάση τα δικά μας δεδομένα, να καταφέρουμε να επιβληθούμε στην πανδημία;
Λ.Χ.: Στην αρχή της πανδημίας η Ελλάδα έδειξε πως αντέχει και υπερέχει του ‘αόρατου εχθρού’ όπως χαρακτήριζαν τον COVID-19. Τα άμεσα μέτρα που πήρε η κυβέρνηση και οι προτάσεις που είχαν κατατεθεί από τη μεριά της αντιπολίτευσης και τον ΚΙΝ.ΑΛ. κυρίως, και που ευτυχώς γίνονταν αποδεκτές από την κυβέρνηση, περιόρισαν σε μεγάλο βαθμό τον κίνδυνο για πολλαπλά αρνητικά ρεκόρ κρουσμάτων όπως συνέβη στην Ιταλία και την Ισπανία. Όπως προανέφερα όμως, κάπου χάθηκε κι εγκαταλείφθηκε αυτή η προσπάθεια και αυτός ο αγώνας και τις τελευταίες μέρες έχουμε περισσότερα κρούσματα από όσα μπορούσαμε να φανταστούμε.
Εκείνο που θα πρέπει να τονίσουμε είναι πως η κυβέρνηση με τη σειρά της δεν μπορεί μονάχα να επιβάλλει νέα μέτρα και να πειραματίζεται. Με τη σειρά του, ο κύριος Χαρδαλιάς δεν είναι δυνατόν να απειλεί με κλείσιμο καταστημάτων όποιον δεν τηρεί τα προβλεπόμενα μέτρα και με τσουχτερά πρόστιμα όποιον δε φορά μάσκα. Δουλειά της κυβέρνησης είναι να πείσει τον πολίτη ότι ο λόγος που φοράμε μάσκα είναι για να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας και την οικογένειά μας και όχι για να μην πληρώσουμε το πρόστιμο.
Κ.Μ.: Ποια η γνώμη σας για τις τελευταίες εξελίξεις με την Τουρκία και τις αντιδράσεις της Ελλάδας και Ευρώπης; Θα μπορέσει η ανησυχία να αντικατασταθεί σύντομα από μία σταθερή εθνική στρατηγική;
Μ.Β.Ο.: Η Ευρώπη παρουσιάζει μια ιδιαίτερη δυσκινησία, οφείλει να δείξει πραγματικό πνεύμα αλληλεγγύης και να οδηγεί τις διαπραγματεύσεις. Η παρέμβαση της Γερμανίας ήταν ένα έναυσμα για να ξεκινήσει η προετοιμασία ενός διαλόγου μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Ωστόσο, μετά την έντονη αντίδραση στη συμφωνία με την Αίγυπτο δεν είναι πλέον σαφές πώς σκοπεύει η Τουρκία να προχωρήσει. Το ερώτημα είναι τί επιθυμούν οι γείτονες; Επιθυμούν μια μη ρεαλιστική αντίληψη για τον πλούτο; Μια καλά εδραιωμένη παρελθοντική, σχεδόν ιστορική αντιπαλότητα; Ή μήπως όλο αυτό είναι μια κίνηση που οφείλεται στην αποφασιστικότητα της Τουρκίας να επιβάλει την βούληση της στην περιοχή;
Για να πετύχουμε λοιπόν, μια σταθερή εθνική στρατηγική, είμαστε υποχρεωμένοι να αναδείξουμε ένα κοινό εθνικό μέτωπο, και όχι πολιτικές κοκορομαχίες με μικροπολιτικές βλέψεις, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει τελειοποιήσει αυτό το μοντέλο της μικροπολιτικής. Τα δυνατά χαρτιά μας είναι η αυτοσυγκράτηση, η καλύτερη διαχείριση της πανδημίας σε σύγκριση με την Τουρκία και τέλος το διεθνές αποδεκτό UNCLOS που αποτελεί ένα ισχυρό διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της κυβέρνησης.
Κ.Μ.: Οι τουρκικές προκλήσεις αποτελούν συχνό φαινόμενο με αποκορύφωμα την πρόσφατη παραμονή του Oruc Reis στις Ελληνικές θαλάσσιες ζώνες. Θεωρείτε πως οι αντιδράσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι οι απαιτούμενες ή έχετε ενστάσεις σχετικά με την εικόνα της Ελλάδας απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα;
Λ.Χ.: Η Τουρκία είναι ένα κράτος που κυβερνάται εδώ και 6 χρόνια από έναν άνθρωπο που δεν έχει γνωρίσει, μέχρι τώρα, ήττα στην πολιτική του καριέρα εδώ και 25 χρόνια. Η Τουρκία τα τελευταία 4 χρόνια και πιο συγκεκριμένα μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου, έχασε την αξιοπιστία της από τα άλλα κράτη με αποτέλεσμα η οικονομία να πέφτει στο κενό. Μόνο αν αναλογιστούμε ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε η τιμή της Τουρκικής λίρας ανέρχεται στα 0,11 ευρώ έναντι των 0,15 ευρώ που είχε αξία τον περασμένο Φεβρουάριο, καταλαβαίνουμε ότι σε λίγο χρονικό διάστημα τα ποσοστά ανεργίας θα ανέβουν κατακόρυφα στην Τουρκία. Ήδη, έχουν αρχίσει να αποχωρούν μεγάλες επιχειρήσεις από τη χώρα. Επομένως ο Ερντογάν είναι ένας ηγέτης σε σύγχυση που προκειμένου να δικαιωθεί πολιτικά παίζει κορώνα-γράμματα τις σχέσεις του με την Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Το Oruc Reis είναι μια ακόμα δοκιμασία για μας τους Έλληνες. Η Τουρκία αρέσκεται στο να παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και να αμφισβητεί έννοιες όπως την ελληνική ΑΟΖ, η οποία αναφέρεται ξεκάθαρα στη Συνθήκη της Λοζάνης. Το θέμα είναι βέβαια το πώς διαχειρίζεται η κυβέρνηση αυτή την κρίση και από ό, τι φαίνεται την αντιμετωπίζει με το χείριστο τρόπο. Δεν νοείται τη σημερινή εποχή, μια εποχή όπου οι σχέσεις μεταξύ κρατών ενισχύονται όλο και περισσότερο, η κυβέρνηση να διακόπτει κάθε σχέση και επαφή με την γειτονική χώρα. Η Ελλάδα από μεριά της, οφείλει να βρίσκεται σε διαρκή επικοινωνία με την Τουρκία ώστε να συνθηκολογεί και να θέτει όρια χωρίς να δημιουργούνται εντάσεις. Η τακτική επικοινωνία μεταξύ των υπουργών εξωτερικών και των αρχηγών των δύο κρατών, θα μπορούσε σταδιακά να γεφυρώσει, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, τις σχέσεις των χωρών. Ειδικά σχολικά και φοιτητικά προγράμματα αποκλειστικά μεταξύ Ελλάδας- Τουρκίας, συνεργασία επιχειρήσεων και εκμετάλλευση των κοινών πολιτιστικών μας στοιχείων, είναι μερικές από τις προτάσεις προκειμένου να αναπτυχθούν οι σχέσεις των δύο χωρών. Το γεγονός όμως ότι η βελτίωση των σχέσεων Ελλάδας Τουρκίας θα μπορούσε να επιτευχθεί στο μέλλον, δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι οι θέσεις της Ελλάδας στο θέμα της υφαλοκρηπίδας και των θαλάσσιων συνόρων μας θα αλλοιωθούν. Η Ελλάδα δεν υποχωρεί.
Κ.Μ.: Με αφορμή τα νέα μέτρα που περιορίζουν τα ωράρια των καταστημάτων με το πρόσχημα της μείωσης της εξάπλωσης του Covid-19, θεωρείτε πως η κίνηση αυτή της κυβέρνησης θα βελτιώσει την κατάσταση και τι θα προσθέτατε εσείς στα μέτρα αυτά;
Μ.Β.Ο.: Το μέτρο αυτό πληγώνει ξεκάθαρα την οικονομία. Συγκεκριμένα, τραυματίζει κυρίως τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Τα μέτρα πρέπει να επικεντρώνονται αφενός στην επιτήρηση των σημαντικών μέτρων τα οποία δεν είναι αλλά από: τη σωστή χρήση μάσκας χωρίς εκπτώσεις, το social distancing, κλειστός κύκλος επαφών και τέλος μέγιστος αριθμός ατόμων σε κλειστούς χώρους.
Αφετέρου, στην συνεχή, ταχεία, διαρκή και χωρίς υπεκφυγές προετοιμασία και ανάπτυξη του συστήματος υγείας, με νέες ΜΕΘ, υγειονομικό υλικό, προστασία και στήριξη των γιατρών και των νοσηλευτών καθώς και όλων των άλλων «γραναζιών» που κάνουν το ρολόι του ΕΣΥ να κυλάει.
Προτεραιότητα έχουν τα καλά εξοπλισμένα νοσοκομεία, διότι ο κίνδυνος δεν έχει περάσει.
Επιτακτική είναι η ανάγκη παροχής ψυχολογικής υποστήριξης, τόσο σε γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό όσο και στους ασθενείς με CoViD-19 και στις οικογένειες τους. Αυτή η κρίση απαιτεί παρέμβαση και ολιστική διαχείριση. Είναι καλύτερο να δημιουργήσουμε εδώ και τώρα «δίχτυα» ψυχολογικής υποστήριξης, παρά αργότερα να έχουμε γιατρούς με υπερκόπωση (burn-out) και μετατραυματικό στρες (PTSD).
Κ.Μ.: Αντιδράσεις προκάλεσε η άρνηση εργοδοτών να καταβάλλουν τον 13ο και 14ο μισθό στους εργαζόμενους σε αναστολή εν μέσω πανδημίας. Θεωρείτε πως η αδιάφορη στάση της κυβέρνησης στο θέμα υπονομεύει σκόπιμα τα εργατικά δικαιώματα;
Λ.Χ.: Είναι γεγονός ότι ο εργασιακός τομέας επλήγη σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια του lockdown. Εκπλήσσομαι με τον τρόπο που οι εργοδότες κακομεταχειρίστηκαν τους ίδιους τους εργαζομένους, τους ανθρώπους που δουλεύουν μαζί, που παράγουν έργο και που, υποτίθεται τουλάχιστον, ότι δουλεύουν από κοινού για την βελτιστοποίηση του βιοτικού τους επιπέδου και της εκάστοτε επιχειρήσεως.
Το απαράδεκτο δε, είναι πως το Υπουργείο Εργασίας, ουδέποτε πήρε θέση προκειμένου να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των εργαζομένων. Δεν ξέρω αν η αδιάφορη στάση της κυβέρνησης υπονομεύει σκόπιμα τα εργατικά δικαιώματα και δεν είμαι ειδικός για να δώσω την απάντηση, αλλά έχει γνωστοποιηθεί προ πολλού πως ο κύριος Βρούτσης, οι σύμβουλοι και οι συνεργάτες του είναι αντιεργατικοί και συμφεροντολόγοι. Δεν είναι τυχαίο που βάσει ερευνών περί τήρησης των εργατικών δικαιωμάτων, η Ελλάδα καταλαμβάνει πανηγυρικά την τελευταία θέση μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Ολοκληρώνουμε τους ‘Διαλόγους’ όπως τους αρμόζει. Αφήνουμε τους συνεντευξιαζόμενους να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο, όπως σε κάθε διάλογο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να συνομιλήσουν, αυτή τη φορά μέσω βίντεο, μέσα από μία προσωπική τους ερώτηση με αφορμή την επικαιρότητα.
Λ.Χ.: Πράγματι, την τελευταία δεκαετία θυμηθήκαμε ότι ζούμε στον πλανήτη Γη και ότι δεν μπορούμε να τα ελέγχουμε όλα, βλέποντας ότι κάτι δεν πάει καλά στο περιβάλλον. Τα υψηλά ποσοστά ρύπανσης υδάτων, οι αυξανόμενοι ατμοσφαιρικοί ρύποι, τα ολοένα και αυξανόμενα κρούσματα καρκίνου του δέρματος από τις υπεριώδεις ακτίνες και τη διαρκή έκθεσή μας στον ήλιο, είναι μερικές αποδείξεις ότι είμαστε κομμάτι της φύσης και ότι η φύση δεν είναι κτήμα μας. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια όλο και πιο πολλοί επιχειρηματίες ασχολούνται με την προστασία του περιβάλλοντος, εκμεταλλευόμενοι την ηλιακή ενέργεια για παραγωγή θερμικής ή ηλεκτρικής ή κινητικής ενέργειας, ή την αιολική για παραγωγή ηλεκτρικής (ανεμογεννήτριες). Αν παρατηρήσετε μάλιστα, οι εταιρείες αυτές στο χρηματιστήριο έχουν θετικούς δείκτες με ανοδική πορεία, και αρκετά κέρδη μιας και πολλοί, ακόμα και μέσω αυτής της μεθόδου, αποκτούν μια πιο οικολογική συνείδηση. Είναι κι αυτό ένα κίνητρο και μάλιστα έχει θετικό αντίκτυπο σε όλες τις κυβερνήσεις.
Σε ό, τι αφορά την Ευρώπη, η αλήθεια είναι ότι καταβάλλει τιτάνιες προσπάθειες για την προστασία του περιβάλλοντος κι αυτό οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε. Οφείλουμε όμως και να εφαρμόσουμε κι ένα πρόγραμμα το οποίο θα δίνει τη δυνατότητα σε όλες τις χώρες να αξιοποιούν τους πόρους τους, να εξοικονομούν ενέργεια και να έχουν κέρδος. Για αρχή θα πρέπει οι χώρες του νότου που έχουν ήλιο τις περισσότερες μέρες του χρόνου, να αξιοποιήσουν σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό την ηλιακή ενέργεια από ότι σήμερα και σταδιακά, να περιορίσουν τη λειτουργία θερμοηλεκτρικών εργοστασίων λιγνίτη. Έτσι, και μεγαλύτερη ενέργεια θα παράγουμε, και περισσότερες θέσεις εργασίας θα υπάρξουν. Παράλληλα οι χώρες του βορά θα μπορούσαν να συμβάλουν στην αξιοποίηση της αιολικής ενέργειας, στην οποία η Ελλάδα πρωτοπορεί, εκμεταλλευόμενη τους ανέμους, λόγω του ψυχρού κλίματος που επικρατεί. Σίγουρα ένα θέμα που μας απασχολεί όλους, είναι τα απορρίμματα και σίγουρα όλες οι χώρες οφείλουμε να στραφούμε προς την ανακύκλωση τους. Χώρες όπως η Δανία και η Ολλανδία, επεξεργάζονται τα απορρίμματά τους και φτιάχνουν οικοδομικά υλικά. Διόλου κακή ιδέα αν σκεφτεί κανείς πώς και πόσοι ρύποι απελευθερώνονται προς την ατμόσφαιρα για να κατασκευαστεί ένα οικοδομικό τούβλο. Άποψή μου είναι πως όλες τα κράτη μέλη της ΕΕ οφείλουν να ψηφίσουν περιβαλλοντικό νόμο που αφορά την υποχρεωτική ανακύκλωση. Άλλωστε, το περιβάλλον είναι το σπίτι μας. Σε αυτό μεγαλώνουμε, σε αυτό ζούμε και μέσα σε αυτό το περιβάλλον καλούμαστε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Μ.Β.Ο.: Πράγματι όταν οι οικογένειες είναι αναγκασμένες να περάσουν περισσότερο χρόνο μαζί, το φαινόμενο της ενδοοικογενειακής βίας μπορεί να εκτροχιαστεί. Για παράδειγμα, τις περιόδους των Χριστουγέννων και των καλοκαιρινών διακοπών. Για όσους ασχολούμαστε με την ψυχική υγείας, αυτό ήταν μια δυσάρεστη πρόβλεψη που είχαμε κάνει.
Πριν συνεχίσω, είναι επιτακτική ανάγκη να υπενθυμίσω πως αυτά τα τόσο λυπηρά περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά και δεν αφορούν μόνο στις γυναίκες όπως λανθασμένα και στερεοτυπικά σκεφτόμαστε. Άνδρες συχνά είναι θύματα ψυχολογικής ενδοοικογενειακής βίας και μάλιστα όταν αυτό συμβαίνει εξαιτίας των στερεοτύπων δεν είναι εύκολο, αρχικά να διαγνωστεί, έπειτα να επικοινωνηθει και τελικά να επιλυθεί. Επίσης κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας δεν καταγράφονται μόνο μεταξύ ετεροφύλων ζευγαριών.
Γενικότερα όταν σκεφτόμαστε τη βία πρέπει να γνωρίζουμε πως οι θύτες δεν έχουν ένα συγκεκριμένο προφίλ, άρα ούτε και τα θύματα τους. Πρέπει να ξεκινήσουμε από το να μετατρέψουμε το βολικό σε άβολο, υπογραμμίζοντας το προφανές. Την αναγνώριση βίαιων συμπεριφορών.
Οι κυβερνήσεις άργησαν να διαβάσουν τα σημάδια όμως ποτέ δεν είναι αργά.
Κατα την γνώμη μου, τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσουμε για να καταπολεμήσουμε αυτό τη μάστιγα είναι:
- Να ψυχο-εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους σχετικά με τη βία και τις μορφές της.
- Να γνωρίσει ο κόσμος σε βάθος τι σημαίνει ψυχολογική βία η οποία είναι πολύ συχνότερη απ’ όσο νομίζουμε και ναι την έχουμε βιώσει όλοι μας και την έχουμε ασκήσει επίσης όλοι μας.
- Να δημιουργήσουμε δίκτυα υποστήριξης των παιδιών αυτών των οικογενειών
- Να δημιουργήσουμε συμβολικά σήματα που τα θύματα μπορούν να στέλνουν ως κραυγή βοήθειας.
- Να βάλουμε τους δασκάλους, τους εργοδότες, τους συναδέλφους «στο παιχνίδι» λειτουργώντας ως κοινότητες.
- Να προβλέψουμε/ προσφέρουμε βοήθεια στους θύτες.
- Να πούμε δυνατά όσα τα θύματα βίας ψιθυρίζουν.
Όσο το φαινόμενο αυτό, της βίας, προσεγγίζεται μονοδιάστατα ή μόνο σε περιόδους έξαρσης, δε θα μπορέσει καμία επιστήμη να προσφέρει μια συνολική εξήγηση που θα είναι χρήσιμη σε επίπεδο ολιστικής παρέμβασης. Θα αποτελεί απλά, μια ακόμα διαπίστωση ανάμεσα σε πολλές άλλες.
Δεν έχουμε ανάγκη από άλλες διαπιστώσεις.
Μοιάζει να υπάρχει ένας άγραφος κανόνας τον οποίο δεν ξέρουμε πώς να προσεγγίσουμε. Αυτός δεν είναι άλλος παρά η σιωπή που «κραυγάζουν» τα θύματα βίας στη χώρα μας.
Ο συνήγορος αυτών των θυμάτων δε θα έρθει μαγικά. Όσο η κυβέρνηση και εμείς, ως κοινωνία αδυνατούμε να βρούμε μια λύση, θυμίζουμε σ’ αυτούς τους άνθρωπος οτι είναι «θύματα» ξανά και ξανά. Αντί να τους μάθουμε πώς να είναι οι ίδιοι συνήγοροι του εαυτού τους και εμείς, συνήγοροι δικοί τους.
Η βία είναι επιλογή, μαθαίνεται, ανακυκλώνεται, εξελίσσεται και προσαρμόζεται.
Το ίδιο και η μη χρήση της.
Μέχρι τους επόμενους ‘Διαλόγους’, καλή αντάμωση.
