“Σύγχρονοι Δημοκράτες” – Η διακήρυξη και το “Who Is Who” του δικτύου πολιτών

Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία στην πιο κρίσιμή της στιγμή

Δίνουμε στην δημοσιότητα και παρουσιάζουμε, σε ανοιχτή διαδικτυακή εκδήλωση, την Κυριακή 26 Σεπτεμβρίου, στις 11π.μ. την διακήρυξη του Δικτύου Σύγχρονοι Δημοκράτες, για το παρόν και το μέλλον της χώρας και της παράταξης.

Η συμπύκνωσή της είναι η εξής: ΟΛΑ  ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ, ΟΛΑ  ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ Δικτύου «Σύγχρονοι Δημοκράτες»

Για την ανασύσταση του προοδευτικού χώρου
Όλα από την αρχή, όλα από τα κάτω

Η  Ελλάδα μετά την κρίση δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι η Ελλάδα που οδηγήθηκε στην κρίση .
Η οριστική έξοδος από την κρίση απαιτεί ριζική αλλαγή υποδείγματος: στο πολιτικό σύστημα, στη δημόσια διοίκηση, στο παραγωγικό μοντέλο, στην κοινωνική και αναδιανεμητική πολιτική. Ιδιαίτερα σήμερα που η χώρα επιβαρύνεται οικονομικά και κοινωνικά από την πρωτοφανή υγειονομική κρίση λόγω της πανδημίας και αποκτά επιπλέον αρνητικές προϋποθέσεις για το μέλλον της.
Χωρίς μία τέτοια αλλαγή υποδείγματος , τα πολλά δισεκατομμύρια ευρώ της Ε.Ε. και του Ταμείου Ανάκαμψης θα συγκαλύψουν παθογένειες ενός κατ’ όνομα επιτελικού Κράτους, ανακουφίζοντας μεν την πίεση που θα δεχθεί σχεδόν το σύνολο της οικονομίας, αλλά χωρίς να οδηγούν στις αλλαγές που έχει ανάγκη ο τόπος.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές της ψηφιακής και πράσινης μετάβασης στην οικονομία και στην κοινωνία μας αποτελούν πράγματι απαίτηση των καιρών .Όμως δεν μπορούν να  δώσουν την ζητούμενη νέα σύγχρονη ταυτότητα στη χώρα εάν δεν αντιμετωπιστεί ,παράλληλα και ταυτόχρονα, το θέμα των διευρυνόμενων  ανισοτήτων και της κοινωνικής ανασφάλειας.

Ο βαθμός δυσκολίας για τη διατύπωση του νέου μοντέλου λειτουργίας της χώρας αυξάνει επειδή σε αυτή τη συγκυρία εμφανίζονται  ισχυρές απειλές και μείζονες κίνδυνοι:
Η τουρκική επιθετικότητα που εξυπηρετεί την «αναθεωρητική» στρατηγική της όχι μόνο στην περιοχή μας (Ελλάδα, Κύπρος) αλλά και ευρύτερα, η ενίσχυση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών και η εργαλειοποίησή τους από την τουρκική ηγεσία αποδεικνύουν τη στρατηγική της σύγκρουσης που επιδιώκει η Τουρκία.
Μία στρατηγική η οποία, για το προβλεπτό ιστορικό μέλλον, δεν μπορεί να κατευναστεί ή να παρακαμφθεί. Μπορεί μόνο να μπλοκαριστεί λόγω συσχετισμού δυνάμεων, εσωτερικών και διεθνών. Αυτό σημαίνει μεν υψηλή αποτρεπτική ικανότητα εκ μέρους της χώρας μας αλλά και σύγκλιση σε μία και ενιαία εθνική στρατηγική Ασφάλειας και Άμυνας των κυριότερων πολιτικών δυνάμεων ως έκφραση ενός ευρύτατου κοινωνικού συσχετισμού. Η σύγκλιση αυτή οφείλει να εκφραστεί και θεσμικά σε ένα Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας και Άμυνας και σε ένα Κείμενο Στρατηγικής Πορείας , με ορίζοντα δεκαετιών για το σύνολο του Ελληνισμού.

 Τμήμα αυτής της εθνικής στρατηγικής αποτελεί η αξιοποίηση της συμμετοχής μας στην Ε.Ε., αλλά και η επιβολή των όρων και των διαδικασιών της διεθνούς νομιμότητας στις ελληνοτουρκικές αντιπαραθέσεις. Μιας νομιμότητας της οποίας τα οφέλη και τα τιμήματα αναλαμβάνονται από ένα έθνος με αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα . Η προσφυγή στη Χάγη και σε άλλες προβλεπόμενες διαδικασίες ερμηνείας ή δημιουργίας διεθνούς δικαίου αποτελούν μέρος της λύσης, εφόσον δεν καταστούν στοιχείο εσωτερικής κομματικής αντιπαράθεσης ή παίγνιο εκλογικών στοιχημάτων.

  Παράλληλα, η εξάπλωση του κορονοϊού και διάφορα φαινόμενα  φυσικών καταστροφών , ασυνήθιστης έντασης και συχνότητας,   δείχνουν πόσο εκτεθειμένος είναι ο τρόπος ζωής μας σε απειλές για τις οποίες οι κοινωνίες και τα πολιτικά τους συστήματα , μέχρι πρόσφατα, προετοιμάστηκαν ελλιπώς και αντιδρούσαν ανεπαρκώς, υπνοβατώντας προς το μη αναστρέψιμο. Κραυγαλέο παράδειγμα το θέμα της κλιματικής αλλαγής που τείνει να αποκτήσει χαρακτηριστικά κλιματικής κρίσης.

Τα παραπάνω προβλήματα δοκιμάζουν και στη χώρα μας την εθνική και κοινωνική  συνοχή.
Είναι μια «στιγμή» σύμπτωσης πολλαπλών κρίσεων.
Είναι η «στιγμή» της αναδιατύπωσης του πλαισίου για μια Προοδευτική Πολιτική στην Ελλάδα, μέσα στις αξιακές συντεταγμένες της Δημοκρατίας, της Βιώσιμης Ανάπτυξης και Αειφορίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης. Καμιά αξία από αυτές δεν θεωρείται πιο «πολύτιμη» από τις άλλες. Η κάθε μία είναι προϋπόθεση εκπλήρωσης της άλλης.

Οι συμπολίτες μας ακόμα αναμένουν από τις πολιτικές ηγεσίες ένα Εθνικό Σχέδιο για την Ελλάδα των επόμενων δεκαετιών , συνεκτικό και δυναμικό, το οποίο:
 Εγγυάται τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας
Ορίζει ένα νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο Δικαιοσύνης και Αλληλεγγύης
Κατοχυρώνει ένα νέο αναπτυξιακό παραγωγικό μοντέλο
Προβάλλει σε συγκεκριμένες πολιτικές τη Βιωσιμότητα , δηλαδή την Ανθεκτικότητα και την Αειφορία , ως αναπόδραστο σκοπό της κοινωνικής μας εξέλιξης.
Αναβαθμίζει την πολιτική διεύθυνση της κοινωνίας μας

Το σημείο εισόδου στην κρίση  ήταν η μη επίλυση παθογενειών στο πολιτικό σύστημα, δηλαδή στο κέντρο διεύθυνσης της ελληνικής κοινωνίας: η αποφυγή του πολιτικού κόστους, η ανευθυνότητα και ο λαϊκισμός, οι πελατειακές σχέσεις, η έλλειψη προβλεπτικότητας και οι αδύναμοι θεσμοί οδήγησαν σε μία κοινωνία που δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τις διεθνείς εξελίξεις.

Ήταν σε τελική ανάλυση το σημείο στο οποίο η Πολιτική παραιτήθηκε της πρωταρχικής της ευθύνης και της βασικής αποστολής της να διαμορφώνει Σχέδιο για το Μέλλον.

Το σημείο εισόδου στην κρίση ήταν η κρίση της Πολιτικής.

Η Έξοδος και η  Επανόρθωση του τόπου στηρίζεται σε 5+1 πυλώνες:

Στην Παραγωγή , όπου νέες σχέσεις, τεχνολογικά εργαλεία και πρακτικές  αντικαθιστούν τον παρασιτισμό και τη σπατάλη καθιερώνοντας πρότυπα ικανά να καταστήσουν τον τόπο μας ισότιμο εταίρο στην Ευρώπη και δυναμικό ανταγωνιστή στο διεθνή στίβο .
Στην Πολιτική, όπου ριζικές αλλαγές στους θεσμούς , στους πολιτικούς φορείς, στα πρόσωπα και στη νοοτροπία είναι αίτημα που στηρίζεται όχι μόνο από τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού  και τη νέα γενιά αλλά και από την ίδια την παράδοση των δημοκρατικών αγώνων του λαού μας.
Στην Παιδεία, που θα σχεδιαστεί για να συνδράμει με γνώση και καινοτομία την ενίσχυση της  παραγωγής και του πολιτισμού .
Στο Κοινωνικό Κράτος, όπου η ανασύσταση των δικτύων αλληλεγγύης κρατικού/δημόσιου χαρακτήρα θα συνδυαστεί  με κοινωνικές τοπικές δομές και με  μία νέα ιεράρχηση στοχευμένων και αποτελεσματικών πολιτικών πρόνοιας και κοινωνικής μέριμνας. Με ένα Δημόσιο Σύστημα Υγείας υψηλού επιπέδου, δωρεάν προς όλους την στιγμή που το χρειάζονται, με διαρκή αξιολόγηση λειτουργιών και προσώπων και αποκεντρωμένο.
Στον Πολιτισμό, για να γονιμοποιήσουμε στο σήμερα όχι μόνο την κληρονομιά της αρχαιότητας αλλά και τα μεγάλα πνευματικά επιτεύγματα της σύγχρονης και πρόσφατης ιστορίας μας.

Αυτοί οι πυλώνες πολιτικής οφείλουν να στηρίζονται και να στηρίζουν την Αειφορία και τη Βιωσιμότητα, την καταπολέμηση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής και το διεθνή αγώνα για να μη συντελεστεί με ανεπίστρεπτο τρόπο η  κλιματική κρίση.

Σε αυτόν τον αγώνα, έχουμε συμμάχους:

Την γεωπολιτική θέση της χώρας
Τη συμμετοχή μας στο μεγάλο εγχείρημα της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης
Τις μεγάλες πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες του τόπου
Το υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό, ιδιαίτερα στη νέα γενιά
Τις κοινωνικές δυνάμεις της εργασίας, της μαχόμενης επιχειρηματικότητας και της πολιτιστικής δημιουργίας.
Τη διεθνή μεταβολή των πολιτικών αντιλήψεων και την επάνοδο της λογικής του δημοσίου συμφέροντος απέναντι στην απεριόριστη ισχύ του ιδιωτικού αλλά με τρόπο ισορροπημένο και έλλογο.

Σε αυτόν τον αγώνα γνωρίζουμε ότι έχουμε αντιπάλους:

1.Τα απομεινάρια της Ελλάδας της κρίσης που προσπαθούν να διαιωνίσουν ένα σαθρό παραγωγικό σύστημα, με ολιγοπώλια σε κρίσιμους οικονομικούς τομείς (συνήθως γύρω από το «μαγικό» αριθμό 4), να διατηρήσουν τη διαφθορά και τον παρασιτισμό, μία αντιπαραγωγική δημόσια διοίκηση, ένα αδύναμο πολιτικό σύστημα και μία φαύλη πελατειακή και συντεχνιακή νοοτροπία.
2.Τις νεοφιλελεύθερες δοξασίες που θέλουν να δαμάσουν τις κοινωνικές αντιθέσεις για χάρη ενός βάρβαρου και ασύδοτου καπιταλισμού και οι οποίες ευτυχώς , διεθνώς, βρίσκονται σε υποχώρηση.
3.Τα παρωχημένα αριστερά δόγματα περί κρατικής διεύθυνσης των πάντων και ολικής ρήξης «με το σύστημα»
4.Τα κόμματα – «εταιρίες στελεχών» που δρουν υπέρ του εαυτού τους κι όχι των κοινωνικών δυνάμεων που θα έπρεπε να εκπροσωπούν
5.Τον κρατισμό, τις πελατειακές σχέσεις και την ασπόνδυλη, χωρίς αρχές και αξίες ,πολυσυλλεκτικότητα. Τον δεξιό και αριστερό λαϊκισμό των εύκολων λύσεων και της παράκαμψης της πραγματικότητας.
6.Τις χαμαιλεόντειες μεταμορφώσεις προσώπων και φορέων, με βαριές ευθύνες για την κρίση που θέλουν την κοινωνική αμνησία για να πάρουν πολιτική αμνηστία.

Ο ορίζοντας των προσδοκιών μας καλύπτει μία Κοινωνία Ισότητας Ευκαιριών και Πρόσβασης σε όλους τους κοινωνικούς πόρους, σε καθεστώς Ελευθερίας , Δημοκρατίας και Ισονομίας. Μία Κοινωνία Ανοιχτή και Ανεκτική, αλλά Ασφαλή και Ευνομούμενη. Με καθημερινή προσπάθεια να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης και να κατακτήσει μια υψηλή θέση ανάμεσα στις ανεπτυγμένες και δημοκρατικές χώρες του κόσμου.

Ο κομματικός χάρτης με την κρίση άλλαξε αλλά η πολιτική συμπεριφορά όχι . Τους φορείς που αποδυναμώθηκαν , ως υπαίτιοι της κρίσης, τους διαδέχθηκαν άλλοι που συνεχίζουν τις χειρότερες πρακτικές τους – με άλλα λόγια .

Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Και θα αλλάξει προς την πλευρά της πραγματικής εξόδου από την κρίση όταν εγκριθεί από την πλειοψηφία ένα Νέο Πολιτικό Σχέδιο.
Το Νέο Πολιτικό Σχέδιο το οποίο θα ήθελαν οι «Σύγχρονοι Δημοκράτες» να υλοποιηθεί  στηρίζεται στη νέα σχέση που αναπτύσσεται διεθνώς μεταξύ δημόσιων δομών/ Κράτους και ιδιωτικών δράσεων/ Αγοράς, κατανοεί την ανάγκη υπέρβασης των εθνικών ορίων και εμπέδωσης πανευρωπαϊκών πολιτικών σοσιαλδημοκρατικής κατεύθυνσης (και σε παγκόσμιο επίπεδο: πχ η επιδίωξη για ελάχιστο επίπεδο φορολογίας)  , δίνει προτεραιότητα στην αντιμετώπιση της ανεργίας και της υποβάθμισης της μεσαίας τάξης.

Αναδεικνύει ως κεντρική προτεραιότητα τη σμίκρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων με σύγχρονες και όχι τυφλές αναδιανεμητικές πολιτικές που στηρίζονται και στηρίζουν την παραγωγική αναβάθμιση της χώρας  .

Μία τέτοια πολιτική ύλη καλείται να παράγει  η σύγχρονη Προοδευτική Παράταξη . Μέσα από ένα Νέο, Μεγάλο και Ενιαίο Κόμμα που θα συσπειρώνει το σύνολο της κοινωνικής βάσης της  Παράταξης.

Και αυτό επειδή η Δεξιά και η «υπαρκτή» Αριστερά δίνουν καθημερινά εξετάσεις και αποτυγχάνουν αφιερώνοντας χρόνο στην άκρατη πόλωση και χώρο στην υπονόμευση των θεσμών.
Η καθημερινή εμπειρία δείχνει ότι δεν αντιπαλεύουν δύο στρατηγικές, αλλά η αλληλοκαταγγελία της έλλειψης ή της εγκατάλειψης τους.
Η Δεξιά προσπαθεί να κινηθεί , εκτός των διακηρυγμένων θέσεων της,  με όρους κρατικού παρεμβατισμού και «σχεδιασμού» (καταγγελομένων κάποτε από την ίδια) και με μεγάλη αστάθεια στη διαχειριστική της επάρκεια, με παραπλανητική χρήση όρων όπως το επιτελικό Κράτος ενώ η φερόμενη ως ριζοσπαστική Αριστερά , ενδεής ιδεολογικά, αμήχανη πολιτικά και άλαλη προγραμματικά, δημιουργεί παρενδυτικά σχήματα στη μάταιη προσπάθεια της να μεταμφιεστεί σε σοσιαλδημοκρατία (επάρατη κάποτε, ίσως και στο μέλλον ,αν το απαιτήσουν οι εκλογικοί σχεδιασμοί…).
Και οι δύο δεν έχουν σταθερή πορεία αλλά έχουν σταθερό εκλογικό στόχο : να πάρουν όσο μεγαλύτερο μερίδιο γίνεται από τους πολίτες που δεν εκφράζονται από τις πραγματικές στρατηγικές τους, από την κοινωνική βάση της Δημοκρατικής, Προοδευτικής Παράταξης.
Έχουν τακτικές για τον εαυτό τους , όχι στρατηγικές για τη χώρα.
Το ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝΑΛ , καθηλωμένο εδώ και καιρό  στο ίδιο μικρό τόξο του κεντροαριστερού φάσματος , χωρίς ουσιαστικές δυνατότητες ανάταξης, με ισχνή, μη αιρετή, οργανωτική δομή όπου ο κάθε «πολιτικός φεουδάρχης» διορίζει κάποιους,  με απουσία επιδραστικού πολιτικού λόγου και αναφοράς σε κοινωνικές δυνάμεις,  έχει φτάσει στο σημείο να θεωρεί μεγάλη πρόοδο ότι αντιμετωπίζεται ως «αδιάφορο» από τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών.
Παρόλα αυτά μπορεί να εισφέρει δυνάμεις στην ανασύνταξη του χώρου. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί ως μεμονωμένος φορέας να εκφράσει το μέλλον της Παράταξης.

Η σύγχρονη Προοδευτική Παράταξη  και το Μεγάλο, Ενιαίο Κόμμα της οφείλουν να αποτελέσουν την ελληνική συνεκδοχή του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος, να είναι η δύναμη  εκπροσώπησης  των   πατριωτικών  δυνάμεων  που αντιμάχονται τόσο τον εθνικισμό όσο και τον ενδοτισμό και που ταυτόχρονα  πιστεύουν σε μία Ισότιμη θέση της χώρας σε μία  Ομοσπονδιακή Ευρώπη , Προοδευτικής Διακυβέρνησης  και Κοινωνικής-Οικονομικής Συνοχής.

Προτείνουμε:

Τη συζήτηση της Διακήρυξης των «Σύγχρονων  Δημοκρατών»  και στο πλαίσιο  των διαδικασιών που οδηγούν στην εκλογή νέου Προέδρου στο ΚΙΝΑΛ, επειδή προσβλέπουμε στον εμπλουτισμό του πολιτικού διαλόγου, το ξεκαθάρισμα των απόψεων όλων των υποψηφιοτήτων για ένα θεσμικό κόμμα και την ανοιχτή παρουσίαση των θέσεων τους.
Η Παράταξη και το Κόμμα της, να οργανωθούν με βάση τη δημοκρατική  επιλογή : Από την αρχή και από τα κάτω.
Με πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης ανά Δήμο και Νομό, με ξεκάθαρη εσωτερική δημοκρατική λειτουργία που θα δίνει προτεραιότητα στα μέλη και όχι σε μηχανισμούς , στην αυθεντική εκπροσώπηση και όχι στους διορισμούς και με πυκνό χρονοδιάγραμμα ώστε να  καταλήξει  σε Ιδρυτικό Συνέδριο , Επιλογή Στρατηγικής , Εκλογή Ηγεσίας – με αυτή τη σειρά.

Απευθυνόμαστε στους πολίτες που θέλουν να ζήσουν σε ένα σύγχρονο κράτος, στους νέους που φιλοδοξούν να μάθουν και να εργαστούν, να εκφραστούν και να δημιουργήσουν, στους εργαζόμενους που θέλουν να εργάζονται σε αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας χωρίς να αγνοούνται οι τεχνολογικές εξελίξεις και οι έκτακτες περιστάσεις, στους επιχειρηματίες που θέλουν να επιχειρούν σε υγιές επιχειρηματικό περιβάλλον, στους γονείς που αγωνίζονται για τα παιδιά τους, στους ηλικιωμένους που αξίζουν να ζουν με περηφάνια . Σε όλους τους Έλληνες που κατανοούν τα μηνύματα των καιρών.

Καλούμε όλους του δημοκρατικούς, προοδευτικούς πολίτες να δράσουν , χωρίς αναμονές για καλύτερη συγκυρία, για ουρανοκατέβατο αρχηγό, για διαβουλεύσεις κορυφής , που μας εγκλωβίζουν στο περιθώριο της ιστορικής εξέλιξης.

Οι καιροί ου μενετοί!