Το μόνο που θα έπρεπε να μας νοιάζει: Το παιδί θα μεγαλώσει με αγάπη;

Γράφει ο Γαβρής Άγγελος

Σε σχεδόν 40 χώρες παγκοσμίως, ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών είναι νόμιμος και σε αρκετές απο αυτές τις χώρες, δεν είναι καν καινοτομία, υφίσταται εδώ και δεκαετίες. Η ιστορικότητα μάλιστα, της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου το 2021 να αναγνωρίσει τα παιδιά (είτε από υιοθεσία είτε από τεκνοθεσία) ως ισότιμα μέλη οικογένειας – όπως κάθε άλλο παιδί που έχει κηδεμόνες- “δείχνει” στον σωστό δρόμο για να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί τι πάει και τι πρέπει να συμβεί στην Ελλάδα.

Ας ξεκινήσουμε με το “πάει”: Που είναι μια γενναία πολιτική απόφαση από τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, ωστόσο , έχει πολλά “θολά” σημεία και υπερβολική δόση “επικοινωνίας” για κάτι που εν τέλει φαίνεται να μένει “μισό” στο τέλος. Νομιμοποιείται ο γάμος μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών με έντονες αντιδράσεις του κλήρου (στο Ιράν της Ευρώπης ζούμε μην παραξενεύεστε) αλλά κάποια στιγμή σε άλλο κείμενο πρέπει να θέσουμε το ζήτημα διαχωρισμού σε απόλυτο βαθμό μεταξύ κράτους και εκκλησίας.

Πάμε στα “πρέπει”: – Αρχικά πρέπει να δούμε τα παραδείγματα χωρών όπως το Βέλγιο, το Ισραήλ, η Νότια Αφρική που εφαρμόζουν ρητά το γνωμικό πως “σύναψη γάμου σημαίνει πως υπάρχουν βλέψεις για επέκταση της οικογένειας – δηλαδή ο ερχομός ενός παιδιού” πως μπορεί να γίνει αυτό; Α) Με Υιοθεσία και αναγνώριση του τέκνου ως ισότιμου μέλους της οικογένειας στα ευρωπαϊκά πρότυπα Β)Με τεκνοθεσία * θα επανέλθουμε εδώ

-Στη συνέχεια, πρέπει να θέσουμε την συζήτηση εκ νέου σε δημόσιο διάλογο ΟΧΙ με πολιτικές-κομματικές αναφορές μα με επίκεντρο του ενδιαφέροντος το ΠΑΙΔΙ. Σε μια Ελλάδα που ο όρος “domestic violence” έχει εξελιχθεί σε “μάστιγα” γυναικοκτονιών, με την νεανική εγκληματικότητα να βρίσκεται στα ύψη – με σοβαρές ευθύνες των γονιών , δεν νοείται το ζητούμενο να μην είναι το άν το παιδί θα μεγαλώσει με αγάπη στο οικογενειακό του περιβάλλον μα το “αν το παιδί μεγαλώσει με δύο μπαμπάδες πως θα είναι “φυσιολογικό;” – Αυτό το “φυσιολογικό” είναι που κατατρώει την ανθρωπότητα και την Ελληνική κοινωνία μεταξύ όλων φυσικά. Άρα η συζήτηση γίνεται με όρους εγωιστικούς, βασιζόμενη στο αν η “κυρα Σούλα” και ο “κυρ Παντελής” αυτού του κόσμου, καταλαβαίνει, δέχεται ή όχι μια κατάσταση που τους “μπερδεύει το manual”. Tι πιο φ-υ-σ-ι-ο-λ-ο-γ-ι-κ-ο να μεγαλώνει ένα παιδί σε μια οικογένεια με αγάπη; Δεν θα μας απαντήσουν ποτέ, ούτε οι “κυρ Σούλες” ούτε οι “κυρ Παντελήδες” ούτε η πλειοψηφία των “ρασοφόρων” που επικαλούνται την πίστη της αγάπης, δίχως να καταλαβαίνουν πως δεν υπάρχουν όρια ή κανονιστικά πρότυπα στην ίδια την αγάπη.

-Τέλος σε μια σειρά από “πρέπει”, οφείλουμε να καθίσουμε όλοι μαζί, να δούμε πως μπορεί η κοινωνία να προστατεύσει όχι τα χρηστά ήθη και έθιμα μόνο, μα την νέα γενιά που έρχεται σε αυτό τον κόσμο με ευχές αλλά δίχως προορισμό με το μέλλον αβέβαιο και το πιο κρίσιμο όλων, το μεγάλωμα του παιδιού σωστά, με όρους αγάπης και φροντίδας σε μη κακοποιητικό περιβάλλον, να έχει περάσει σε “δεύτερη μοίρα” καθώς πρωτίστως μας ενδιαφέρει ως Έλληνες να διχαστούμε, να “σκοτωθούμε στα social media” να επιτεθούμε προσωπικά σε κάθε τι που δεν δεχόμαστε και αρνούμαστε να αντιληφθούμε πως σε μορφή εικόνας, ένα παιδί κλαίει κάθεται στο πάτωμα με τα χέρια μπλεγμένα και μας κοιτάζει να αποφασίζουμε για το μέλλον το δικό του χωρίς αυτό.

*Τεκνοθεσία μέσω παρένθετης μητέρας

Αρχικά είναι ένα ζήτημα ιδιαίτερα ευαίσθητο, ωστόσο στις χώρες που αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων και εφαρμόζεται αυτή τη τεχνική, υπάρχουν όλες οι νομικές και ηθικές δικλείδες οι οποίες καλύπτουν τόσο το παιδί, όσο το ζευγάρι και προφανώς, την ίδια την γυναίκα που δέχτηκε ενυπόγραφα γνωρίζοντας ακριβώς τι δέχεται να κάνει, που δεν της στερούν επουδενί την δυνατότητα να μπορεί να έχει επαφές με το παιδί που έφερε στον κόσμο αλλά δίχως να έχει μητρικά δικαιώματα. Σε μια ισορροπημένη κοινωνία αυτό μπορεί να συμβεί εύκολα. Στην Ελλάδα του μίσους και του διχασμού, δεν ξέρω ακόμα. Προφανώς για προκύψει ένας νέος διάλογος για την τεκνοθεσία, εύχομαι να μην περάσουν πολλά χρόνια από το πρώτο βήμα που πάει να κάνει η χώρα μας, ωστόσο επειδή είναι πολύ πιθανόν, πρέπει να μπούμε σε μια διαδικασία αποκλεισμού του “φόβου προς το άγνωστο” γιατί μέχρι τον Μεσαίωνα “άγνωστο” ήταν αν η Γη γυρίζει και είναι σφαιρική , μέχρι το 1950 στις ΗΠΑ και αρκετές χώρες της Ευρώπης ο γυναικείος οργασμός ήταν αντικείμενο μελέτης σε ψυχιατρεία με τον όρο “γυναικείος παροξυσμός” ενώ σχετικά πρόσφατα στον ρου της ανθρώπινης ιστορίας, η γυναίκα, διεκδίκησε και πέτυχε το δικαίωμα να ψηφίζει. Πολλά ήταν “άγνωστα” λοιπόν, για τα περισσότερα μάλιστα, είχε θεμελιώδη επιρροή και άποψη η “Εκκλησία” πηγαίνοντας πίσω την κοινωνία, ενώ σήμερα, είμαστε περήφανοι για αυτά τα οποία κάποιοι πέτυχαν με θυσίες και αγώνες απέναντι σε άλλους “θιασώτες της κατάπνιξης του αγνώστου”