Υπάρχουν αυτοί που, υπό την ομπρέλα του κράτους δικαίου, γαργαλάνε την πραγματική τους αντίληψη και τα ειλικρινά τους αισθήματα για την «ένοπλη πάλη», την τρομοκρατία, τους εκτελεστές και τους δολοφόνους. Αυτοί που διακρίνουν παραταξιακά την ανθρώπινη ζωή, επιβιώνουν από το μίσος και ερμηνεύουν (για να μην πω δικαιολογούν) τον κάθε Κουφοντίνα.

Υπάρχουν αυτοί που, υπό την ομπρέλα της «αντι-τρομοκρατίας», αποδέχονται την έκπτωση στην εφαρμογή των νόμων, ανέχονται την αυτοδικία, την επιλεκτική αντίληψη για τη δικαιοσύνη και τους θεσμούς της, ερμηνεύουν (για να μην πω παρακάμπτουν) το κράτος δικαίου.

Και, όσο και αν στο δημόσιο διάλογο της εποχής μας, σχεδόν υποχρεώνεσαι να επιλέξεις σε ποιους από τους δύο αυτούς ανήκεις, πάντα θα υπάρχουν και εκείνοι που δεν θα κρατάνε ομπρέλες και δεν θα βάζουν αστερίσκους. Θα τους χωρίζει χάος με τους αμετανόητους τρομοκράτες, κατά συρροή δολοφόνους, κοινούς εγκληματίες, εχθρούς των θεσμών και της δημοκρατίας. Αλλά θα την επιβάλλουν με τη δική της ανυπέρβλητη δύναμη, αυτήν της θεσμικής της θωράκισης, της ισονομίας, της διάκρισης και ανεξαρτησίας των θεμελιωδών της πυλώνων. Του σεβασμού, του κράτους δικαίου, της αρχής της νομιμότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Εμείς είμαστε με εκείνους.”