Δημοσιογραφική επιμέλεια: Κυριακή Μπλοσκα για το The Socialist.

‘Διάλογοι’: η φωνή της νέας γενιάς του Κινήματος Αλλαγής.

Καλωσορίζουμε για δεύτερη φορά την νέα προσθήκη στο thesocialist.gr όπου για πρώτη φορά μέσα από φαινομενικά απλές, κοινές ερωτήσεις ξεδιπλώνεται ένας ‘ζωντανός διάλογος’ ανάμεσα σε δύο εκπροσώπους της νέας γενιάς του Κινήματος Αλλαγής. Κάθε εβδομάδα μέσα από τους ‘Διαλόγους΄ θα συνομιλούν δύο πρόσωπα με θέμα τις ανησυχίες, τις βλέψεις και τις σκέψεις τους από την εμπειρία τους στο πολιτικό προσκήνιο. Οι ‘Διάλογοι’ θα ολοκληρώνονται με την προσωπική ερώτηση του ενός προσώπου στο άλλο με αφορμή ένα θέμα της επικαιρότητας.

Στους σημερινούς ‘Διαλόγους’ συνομιλούν ο Νίκος Ναούμ, στέλεχος του Κινήματος Αλλαγής στον τομέα καινοτομίας, έρευνας και τεχνολογίας και η Ρωξάνη Μπέη, Δημοτική Σύμβουλος του δήμου Αθηναίων.

Κ.Μ: Είστε ικανοποιημένος με την εικόνα του Κινήματος Αλλαγής;

Ν.Ν: Ασφαλώς, διότι παρόλο τα ποσοστά που κάθε φορά μας δείχνουν χαμηλά, γίνεται δουλειά. Κίνημα Αλλαγής είναι ένα νέο κόμμα, αλλά υπάρχουν πολλά νέα στελέχη με πολλή όρεξη για να φέρουν νέες ιδέες και τις δικές τους εμπειρίες στο χώρο. Σίγουρα η πλειοψηφία του κόσμου θέλει να επανέλθουμε ως ΠΑΣΟΚ και το κατανοώ αυτό, διότι όλοι μεγαλώσαμε με αυτό. Ορισμένοι έζησαν τις «χρυσές εποχές», και άλλοι λιγότερο. Αυτό όμως που μπορούμε να κάνουμε είναι να δουλέψουμε ακόμα περισσότερο, ώστε να αποδείξουμε στον κόσμο, ότι η καρδιά του ΠΑΣΟΚ χτυπάει στο Κίνημα Αλλαγής. Μοιραζόμαστε τις ίδιες αξίες και το ίδιο όραμα για την Ελλάδα και την κοινωνία. Το Κίνημα Αλλαγής είναι η συνέχεια. Είχαμε ένα ένδοξο παρελθόν, αλλά με τη δουλειά μας, με τις ιδέες μας και με τα νέα στελέχη που έρχονται και την εμπειρία των παλαιότερων θα έχουμε ένα λαμπρό μέλλον.

Κ.Μ: Ποια θεωρείτε πως είναι τα μοιραία λάθη που πιθανώς συνεχίζει να ‘πληρώνει’ ακόμη και σήμερα το Κίνημα Αλλαγής;

Ρ.Μ: Η καθεμία και ο καθένας που ανήκει σε αυτό το χώρο, τον έχει ζήσει, τον έχει παρακολουθήσει και ακολουθήσει μέσα στα χρόνια ξέρει πως πληρώνουμε λάθη, αλλά πληρώνουμε και σωστά. Το πρώτο μνημόνιο, στην τότε συγκυρία, με τους σκληρούς, τιμωρητικούς, άκρως εμπροσθοβαρείς για μία χρεωκοπημένη χώρα, όρους, ο λαός δυστυχώς μας το χρέωσε. Χάσαμε το timing, δεν ζητήσαμε από την αντιπολίτευση να αντιμετωπίσει το δίλλημα για τη χώρα κατάματα και οχυρώθηκαν οι δανειστές, οχυρώθηκε και η Ν.Δ. πίσω από τη τζάμπα «αντιμνημονιακή» πολιτική του Σαμαρά, ενώ άρχισε να μυρίζει «εύκολο μέλλον» ο Τσίπρας. Παρ’ όλα αυτά ο χώρος μας στάθηκε γενναία βάζοντας «πλάτη» για το ευρωπαϊκό μέλλον της χώρας και όπως συχνά λέγεται «θυσιαστήκαμε» πολιτικά προκειμένου να διασφαλίσουμε την επόμενη μέρα. Φυσικά, για να είμαστε αντικειμενικοί, ο κόσμος μετά τη δεκαετή κρίση που βίωσε, δεν έμεινε εκεί αναγνωρίζοντας αυτή τη θυσία και είναι λογικό γιατί ήταν εύκολο για πολλούς να κάνουν εκτεταμένη χρήση, όντας πλέον στην εξουσία, της εύκολης δικαιολογίας ότι εμείς φέραμε όλη την ευθύνη. Εντέλει πιθανόν στα πλαίσια της εσωστρέφειας που επικράτησε από τότε να μην αναδείξαμε εξαρχής όσο έπρεπε τις ευθύνες της προηγούμενης κυβέρνησης της Ν.Δ. η οποία πέταξε την «καυτή πατάτα» που δημιούργησε στα χέρια μας και μετά αποποιήθηκε κάθε ευθύνης. Για μένα, όμως, αυτό που έχει πλέον τη βαρύνουσα σημασία είναι όλες οι δυσκολίες και οι προκλήσεις που αντιμετωπίσαμε από τότε καθώς και η όποια αυτοκριτική οδηγηθήκαμε να κάνουμε, να δρομολογήσουν τη νέα φάση που διανύουμε πλέον. Πρέπει να βγούμε στην κοινωνία να μιλήσουμε με νέους όρους, με νέα δυναμική, τα νέα και τα έμπειρα στελέχη σε σύμπνοια, με δημιουργική ανταλλαγή απόψεων και πολιτικού οράματος και να σταματήσουμε να «πληρώνουμε» λάθη και σωστά, τροφοδοτώντας περαιτέρω αυτή την αδιέξοδη συζήτηση. Να διεκδικήσουμε αυτό το οποίο, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, παραμένει κενό. Την προσοχή και, με προσπάθεια, την εμπιστοσύνη του κόσμου που αισθάνεται ότι η πολιτική έχει γίνει κάτι που πια δεν τον αφορά. Μπορούμε και πρέπει να το αλλάξουμε αυτό.

Κ.Μ: Το 2020 απεδείχθη δύσκολο έργο για τις κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Θεωρείτε πως το Κίνημα Αλλαγής θα ήταν καλύτερα προετοιμασμένο στις αντίστοιχες συνθήκες;

Ν.Ν: Σίγουρα το 2020 δεν είναι μια συνηθισμένη χρονιά. Μόλις από το πρώτο δίμηνο καταφέραμε να ζήσουμε μια μεγάλη πανδημία, αυτή του Covid-19, και η οποία συνεχίζει να υπάρχει και να επηρεάζει την καθημερινότητά μας. Όμως έχουμε ακόμα μία «πανδημία» να διαχειριστούμε αυτή της οικονομίας. Το Κίνημα Αλλαγής είναι προετοιμασμένο να διαχειριστεί οποιαδήποτε κρίση και αυτό φάνηκε και από την παρακαταθήκη που άφησε το ΠΑΣΟΚ, που πολύ λοιδόρησαν, για παράδειγμα την δημιουργία του ΕΣΥ, το οποίο τώρα φάνηκε πόσο χρήσιμο ήταν. Επίσης το Κίνημα Αλλαγής από την περίοδο του Lockdown και έως τώρα, επεμβαίνει άμεσα, με επιχειρήματα και προτάσεις στα σχέδια της κυβέρνησης.

Κ.Μ: Η προσέγγιση της κυβέρνησης σχετικά με την πανδημία και την οικονομική ενίσχυση των πολιτών κρίθηκε αυστηρά από την αντιπολίτευση. Θεωρείτε πως οι αντίστοιχες προτάσεις του Κινήματος Αλλαγής θα είχαν άμεσα αποτελέσματα;

Ρ.Μ: Η κυβέρνηση κλήθηκε νωρίς στη θητεία της να αντιμετωπίσει μία πρωτοφανή υγειονομική κρίση που με τη σειρά της έθεσε σε τροχιά ένα ντόμινο συνεπειών για την οικονομία και την κοινωνία και κατέδειξε βίαια ότι το αφήγημα της «κανονικότητας» είναι διάτρητο και ένας ετεροπροσδιορισμός σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση. Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει τα γρήγορα αντανακλαστικά που επέδειξε στην αρχή της κρίσης και για τα οποία βρήκε στήριξη και από την αντιπολίτευση σε εκείνη την πρώτη κρίσιμη στιγμή. Στη συνέχεια όμως η διαχείριση μοιραία έπρεπε να μετατραπεί σε χάραξη πολιτικής και εκεί είναι που κρίνεται αυστηρά. Ξεκινώντας με την κατασπατάληση δημόσιου χρήματος στα ΜΜΕ, την αμηχανία ενόψει ενός επαπειλούμενου νέου κύματος κρουσμάτων αλλά και τα ελλιπή μέτρα στήριξης των πιο βαριά πληττόμενων κλάδων της αγοράς, η οποία πραγματοποιήθηκε ad hoc, με αποτέλεσμα κόσμο που κλήθηκε να ζήσει με ελάχιστα για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ταυτόχρονα, οι έκτακτες διατάξεις για τον Covid-19 χρησιμοποιήθηκαν ευρύτατα και για άλλα ζητήματα, όπως, για παράδειγμα, η «έκτακτη» εφαρμογή του Μεγάλου Περιπάτου στην Αθήνα και άλλες ανάλογες διευκολύνσεις, ενώ δεν έγινε σωστή εκμετάλλευση ευκαιριών που «γέννησε» η συγκυρία, όπως η ευρύτερη μακροπρόθεσμη εφαρμογή της τηλεργασίας. Το Κίνημα Αλλαγής κράτησε υπεύθυνη και σοβαρή στάση καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης, καταθέτοντας διαρκώς συγκεκριμένες και εφαρμόσιμες προτάσεις, καθώς και τροπολογίες για την οικονομική και έμπρακτη στήριξη της χώρας. Πολλά από τα παραπάνω πεπραγμένα της κυβέρνησης κρίθηκαν αυστηρά στη βάση εναλλακτικών προτάσεων όπως το Ενδιάμεσο Πρόγραμμα «Όρθια Κοινωνία – Ζωντανή Οικονομία», τις προτάσεις για έμπρακτη στήριξη της πρώτης κατοικίας, ουσιαστικές φοροαπαλλαγές των πληττόμενων επιχειρήσεων, αυστηρά πρωτόκολλα στο άνοιγμα του τουρισμού και κίνητρα για αύξηση του εσωτερικού τουρισμού, κρατώντας την Ελλάδα ασφαλή προορισμό, όπως η επιδότηση του Κοινωνικού Τουρισμού, οι οποίες προτάσεις και εμπλούτισαν τελικά τα μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση. Άρα η απάντηση είναι πως είχαν άμεσα αποτελέσματα ακόμα και ως αντιπολιτευτικός λόγος γιατί πάντα εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και σε αυτό πρέπει να στοχεύουμε όλοι μπροστά στην κοινή απειλή τέτοιων κρίσεων.

Κ.Μ: Η αντιπολίτευση έχει τη δυνατότητα να σχολιάζει την επικαιρότητα μέσα από τον αντίλογο. Σε τι θεωρείτε πως υπερτερεί το Κίνημα Αλλαγής ανάμεσα στα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης;

Ν.Ν: Το κίνημα Αλλαγής έχει αποδείξει με τις θέσεις του και τις προτάσεις του για τα φλέγοντα ζητήματα ότι είναι εδώ να ασκήσει ορθά τα αντιπολιτευτικά της δικαιώματα. Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία χρειάζεται όσο περισσότερο ο Σοσιαλισμός, η επιστροφή μας στην κοινωνία. Από την μια μεριά έχουμε την ΝΔ, η οποία σε μια δύσκολη στιγμή περνάει αντιδημοκρατικά και αντιλαϊκά νομοσχέδια προς όφελος φίλων της. Από την άλλη μεριά έχουμε τον Σύριζα, ο οποίος άλλη μια φορά αποδεικνύει την ανυπαρξία του. Χωρίς σχέδιο δράσης και σε μια κρίσιμη περίοδο, εξαφανισμένος. Για αυτό το λόγο, το μόνο κόμμα με πρόγραμμα είναι το Κίνημα Αλλαγής και είναι εδώ να τονίζει τα προβλήματα προτείνοντας λύσεις.

Κ.Μ: Πιστεύετε πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης ασκούν ουσιαστική κριτική ή απλώς έχουν αναπαυθεί στον ρόλο του «συνήγορου του διαβόλου»;

Ρ.Μ: Μεγάλη κουβέντα η ουσιαστική αντιπολίτευση. Ουσιαστική κριτική είναι σε θέση να ασκούν πολιτικά κόμματα ή μεμονωμένοι πολιτικοί που ασχολούνται σοβαρά με τα θέματα διακυβέρνησης και δεν καταφεύγουν στην εύκολη λύση της στρεψοδικίας ή του συμψηφισμού, όπως συχνά κάνει η αξιωματική αντιπολίτευση (το ένα σκάνδαλο της κυβέρνησης αυτόματα διαγράφει το σκάνδαλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τούμπαλιν). Και δεν μιλάω μόνο για εποικοδομητική αντιπολίτευση, την οποία σαφώς και χρειαζόμαστε σταθερά και πάντα, αλλά και για τα καίρια, αλύπητα χτυπήματα, όπου αυτά χρειάζονται, τα οποία όμως πρέπει να βασίζονται σε γνώση, άποψη και παραγωγή λύσεων, με βάση το σύγχρονο κόσμο, το διεθνές περιβάλλον και την εμπειρία, με πρότυπο πάντα ένα νέο παραγωγικό μοντέλο το οποίο είναι και το βασικό διακύβευμα για την επιβίωση και την ορθολογική ανάπτυξη της χώρας. Ο χώρος μας ιστορικά και σταθερά παρήγαγε πολιτικό λόγο, όραμα και προτάσεις για τη χώρα. Δεν μας λείπει η γνώση, η εμπειρία και η τεκμηρίωση και γι’ αυτό ο στόχος πρέπει πάντα να είναι να απευθυνόμαστε σε όλο αυτό τον κόσμο που αναζητά από την αντιπολίτευση να είναι σύγχρονη, άμεση, να ξέρει πότε να συνδιαλέγεται και πότε να ασκεί το δημοκρατικό της ρόλο εγκαλώντας την εκάστοτε κυβέρνηση. Οι εύκολες εξυπνάδες είναι για περιορισμένο φιλοθεάμον κοινό που όχι μόνο δεν πολλαπλασιάζεται αλλά όσο πάει και φθίνει, αφού για τους νεότερους ειδικά που έρχονται αυτό το παιχνίδι είναι πολύ βαρετό.

Κ.Μ: Από την προσωπική σας πορεία στο πολιτικό προσκήνιο, ποια στοιχεία θα λέγατε πως χαρακτηρίζουν ένα πολιτικό πρόσωπο;

Ν.Ν: Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία ένα πολιτικό πρόσωπο λοιδορείτε καθημερινά και αυτό διότι βάζουμε όλους τους πολιτικούς στο ίδιο σακούλι. Καταρχάς, θεωρώ, ότι ένα πολιτικό πρόσωπο θα πρέπει να είναι ηγέτης. Να καθοδηγεί και να δίνει συνέχεια κίνητρα στους ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεται. Να ακούει και να μαθαίνει για τα προβλήματα της κοινωνίας. Να δρα προληπτικά και όχι πυροσβεστικά σε «φλέγοντα» ζητήματα και , τέλος, να θέτει το όραμα με τις αξίες ώστε να μπορέσει να συμπαρασύρει τον κόσμο. Σίγουρα, υπάρχουν και άλλα χαρακτηριστικά που, πιθανόν, θα σκεφτεί κάποιος, αλλά για μένα αυτά είναι τα βασικά.

Κ.Μ: Από την μέχρι τώρα εμπειρία σας στην πολιτική σκηνή, τί είναι αυτό που χρειάζεται να υιοθετήσει ένα νέο πολιτικό πρόσωπο ώστε να βρει το «δρόμο» του;

Ρ.Μ: Οι λίγοι, δυστυχώς, συγκριτικά με το παρελθόν, νέοι άνθρωποι, που επιλέγουν να ασχοληθούν με την πολιτική, έχουν να ξεπεράσουν αδιαβάθμητα εμπόδια. Πρέπει να καταφέρουν να ενταχθούν και να συνομιλήσουν με ένα πολιτικό σύστημα που ακόμα δεν μιλάει τη γλώσσα τους, παρά τις προσπάθειες που αναγνωρίζω ότι έχουν γίνει, στο δικό μας χώρο μάλιστα σε μεγάλο βαθμό. Ταυτόχρονα, το οξύμωρο είναι ότι η κοινωνία, καθώς και τα κόμματα, θέλουν ενεργούς νέους ανθρώπους στην πολιτική σκηνή, αλλά δεν είναι πάντα διατεθειμένοι να τους ακούσουν και να τους πάρουν στα σοβαρά. Για παράδειγμα, μία νέα εκλεγμένη, και αναφέρομαι στην προσωπική μου εμπειρία, πρέπει να βρει τρόπο να διαχειριστεί στην καθημερινότητά της καταστάσεις που αγγίζουν τα όρια του αδύνατου. Οι νέοι άνθρωποι της γενιάς μου βγήκαμε στην αγορά εργασίας τη χειρότερη στιγμή και παλεύουμε καθημερινά, σκληρά εργαζόμενοι και συχνά η πολιτική μας διώχνει, έστω κατά λάθος, για αυτόν ακριβώς το λόγο. Δεν γίνεται το Δημοτικό Συμβούλιο της Αθήνας να αρχίζει στις πέντε το απόγευμα Δευτέρες, ενώ η συνεδρίαση της Οικονομικής Επιτροπής να είναι στις δέκα το πρωί της ίδιας μέρας και τα περισσότερα Διοικητικά Συμβούλια των Νομικών Προσώπων να γίνονται καθημερινές μεσημέρι. Εδώ ακόμα κολλάμε στα απλά. Δεν θα αλλάξουν ουσιαστικά οι νοοτροπίες που αντιμετωπίζουν τους νέους σαν μαθητευόμενους μάγους στην καλύτερη περίπτωση, αν όχι σαν μία συμπληρωματική ομάδα στα πλαίσια της πολιτικής ορθότητας, αν δεν αλλάξουν οι ίδιοι οι θεσμοί. Αυτό λοιπόν που πρωτίστως έχει να κάνει ένα νέο πρόσωπο στην πολιτική είναι να τολμήσει να είναι ο εαυτός της/του και να μιλήσει άφοβα τη γλώσσα της γενιάς του. Μόνο έτσι μπορεί να συνεισφέρει αληθινά στο χώρο του αλλά και στην πολιτική γενικότερα. Και αυτή η συνεισφορά είναι που σου αποκαλύπτει και το «δρόμο» σου. Στον δρόμο, με τον κόσμο, αυτόν που ξέρεις και δεν ξέρεις, ακούγοντας, ψάχνοντας, διαβάζοντας, προσπαθώντας. Χτίζοντας λόγο, άποψη και «στομάχι». Όπως ξέρουμε καλά στο χώρο μας, ο αγώνας είναι συνεχής και πάντα σύγχρονος και αν δεν είσαι μαχήτρια/μαχητής, όλα έχουν «ταβάνι».

Ολοκληρώνουμε τους ‘Διαλόγους’ όπως τους αρμόζει. Αφήνουμε τους συνεντευξιαζόμενους να μιλήσουν πρόσωπο με πρόσωπο, όπως σε κάθε διάλογο, δίνοντάς τους την ευκαιρία να συνομιλήσουν μέσα από μία προσωπική τους ερώτηση με αφορμή την επικαιρότητα.

Ν.Ν: Δραστηριοποιήστε σε ένα κόμμα το οποίο έχει μια γυναίκα για πρόεδρο. Το 2020 εκλέχτηκε ως ΠΤΔ επίσης μια γυναίκα. Βλέπουμε όλο και περισσότερες γυναίκες να ασχολούνται με την πολιτική και να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης. Τί έχετε να πείτε στις νέες γυναίκες που θα ήθελαν να ασχοληθούν με την πολιτική και δεν το πράττουν?

Ρ.Μ: Το πρώτο και τελευταίο που έχω να πω είναι ότι η πολιτική και κατά συνέπεια ο κόσμος τις χρειάζεται. Είναι, κατ’ αρχήν, αυτονόητο καθώς οι γυναίκες αποτελούμε το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού παγκοσμίως, άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για αντιπροσωπευτική δημοκρατία αλλιώς. Φυσικά, η εικόνα, μέχρι και σήμερα, είναι συχνά απογοητευτική, ξεκινώντας από την ίδια την κυβέρνηση αλλά και στα όργανα της αυτοδιοίκησης που οι γυναίκες συχνά αποτελούν την εξαίρεση. Στη χώρα μας έγινε η ελπιδοφόρα αρχή με την πρώτη ΠτΔ αλλά ακόμα έχουμε πολλά να περιμένουμε. Τη πρώτη Πρωθυπουργό, τη δεύτερη Δήμαρχο στην Αθήνα, τη πρώτη Δήμαρχο στη Θεσσαλονίκη και πάει λέγοντας. Αυτό λοιπόν που έχω να πω στις γυναίκες αλλά και στις νέες γυναίκες ειδικότερα είναι το «αν όχι εσύ, τότε ποια?». Αυτό δεν το έχουμε εμπεδώσει ακόμα, καθώς η πατριαρχία είναι ζωντανή και αντεπιτίθεται καθημερινά και έχει διαποτίσει ανά τους αιώνες κάθε μορφής διακυβέρνηση και εξουσία, άρα και την πολιτική σκηνή. Έχουμε όμως παραδείγματα να μας εμπνεύσουν, δυνατών και σύγχρονων γυναικών, στην Ελλάδα, αλλά και εκτός, όπως οι πολιτικοί και πρωθυπουργοί γυναίκες στις σκανδιναβικές χώρες, στη Νέα Ζηλανδία και αλλού. Έχει έρθει, καιρό τώρα, η ώρα για ένα πιο έντονο γυναικείο στίγμα στο δημόσιο διάλογο και στην άσκηση της πολιτικής. Οι γυναίκες ανά τον κόσμο ακόμα αποτελούν για την πολιτική ένα ανεκμετάλλευτο κεφάλαιο. Αν κάτσουμε και σκεφτούμε «τόσο καλά τα πάμε μέχρι τώρα?», λογικά η απάντηση θα καταδείξει ότι ίσως η αυτονόητη ίση συμμετοχή να μας έδινε λύσεις που δεν τις έχουμε βρει ακόμα. Και όποια γυναίκα θεωρεί ακόμα την πολιτική «ανδρικό παιχνίδι» είμαι σίγουρη πως αν κάτσει να σκεφτεί τις προσωπικές της εμπειρίες και μόνο, θα καταλάβει πως το «συγκριτικό μειονέκτημα» των υπολειπόμενων ανισοτήτων το υπερκαλύπτει το «συγκριτικό πλεονέκτημα» της συσσωρευμένης εμπειρίας και δυνατότητων που αναπτύσσεις ως γυναίκα σε έναν ακόμα άνισο κόσμο.

Ρ.Μ: Είστε ένας νέος άνθρωπος της γενιάς στην οποία ανήκουμε και οι δύο που ζήσαμε την προηγούμενη δεκαετία με όλους τους τριγμούς της, τις ιστορικές αλλαγές της και την αλλαγή του αφηγήματος που έφερε μαζί, ειδικά όσον αφορά την πολιτική, στην πρώτη ενηλικίωση και στα πιο παραγωγικά μας χρόνια που έπρεπε να ξεκινήσουμε τις προσωπικές μας πορείες. Σαν εκπρόσωπος αυτής της γενιάς, πώς αισθάνεστε ότι μας σχημάτισε πολιτικά και ποιες είναι πλέον οι προσδοκίες από εμάς ως πολιτικά ενεργών νέων ανθρώπων και δη προοδευτικών;

Ν.Ν: Είμαστε μια γενιά η οποία γαλουχήθηκε στα δύσκολα. Ξεκινήσαμε την πολιτική μας πορεία σε μια δεκαετία, η οποία κάθε χρόνο έφερνε και μια δύσκολη συγκυρία, πχ. από το 2009 με την έναρξη της οικονομικής κρίσης μέχρι και το 2020 με την έναρξη της πανδημίας. Οπότε μάθαμε στα δύσκολα, στα δύσκολα που συνεχίζουν να είναι μπροστά μας, αλλά θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ για τον κόσμο. Να συμμετέχουμε σε όλες τις μάχες που θα συναντήσουμε μπροστά μας.

Οι προσδοκίες για την νέα γενιά και τα νέα στελέχη που έρχονται, είναι πολλές και αυτό διότι οι εποχές είναι τέτοιες που επιβάλλουν αλλαγές. Ανθρώπους της γενιάς αυτής που θα μπορούν να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Με την βοήθεια των έμπειρων στελεχών θα μπορέσουμε να ενώσουμε όλα τα υλικά που θα έχουμε στα χέρια μας όπως την εμπειρία, την όρεξη για δουλειά, την στήριξη, τις νέες και φρέσκες ιδέες ώστε να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον. Θα μπορέσουμε να αλλάξουμε πράγματα στο παρόν ώστε να δημιουργήσουμε ένα μέλλον για όλους.

Κάποια στιγμή ο προπονητής της ολυμπιακής ομάδας χόκεϊ επί πάγου της Αμερικής, κ.Χερμπ Μπρουκς το 1980 είχε πει ότι “οι μεγάλες στιγμές γεννιούνται από τις μεγάλες ευκαιρίες” και εμείς έχουμε μια τεράστια ευκαιρία, λόγω της εποχής, να βγούμε μπροστά με την δουλειά μας

Μέχρι τους επόμενους ‘Διαλόγους’, καλή αντάμωση.