“Γιατί θα πάω στην πορεία για τα Τέμπη “- Γράφει η Νέλλη Πεφάνη

2 χρόνια πέρασαν από την τραγωδία στα Τέμπη, αλλά η μνήμη της παραμένει ζωντανή, όχι μόνο ως θλίψη αλλά και ως απαίτηση για δικαιοσύνη. Η συγκλονιστική καταγραφή της Νέλλης Πεφάνη δεν είναι απλώς μια προσωπική τοποθέτηση· είναι η φωνή μιας κοινωνίας που αρνείται να ξεχάσει. Το δυστύχημα της 28ης Φεβρουαρίου 2023 δεν ήταν απλώς μια τραγική στιγμή, αλλά το αποτέλεσμα διαχρονικών πολιτικών επιλογών που έθεσαν το κέρδος πάνω από την ασφάλεια.

Στο κείμενό της, η Πεφάνη αποτυπώνει την οργή και την ανάγκη δράσης απέναντι στη λήθη και την ατιμωρησία. Η διαδήλωση της Παρασκευής δεν είναι μόνο φόρος τιμής στα θύματα, αλλά και μια διεκδίκηση: για ασφαλείς μεταφορές, για ένα κράτος που λογοδοτεί, για μια κοινωνία που δεν αποδέχεται το «πάμε κι όπου βγει» ως τρόπο λειτουργίας. Μια κοινωνία που, όπως έγραψε ο Καζαντζάκης, ξέρει ότι η δικαιοσύνη δεν έρχεται μόνη της – πρέπει να τη σηκώσουμε στους ώμους μας.

Το κείμενο της Νέλλης Πεφάνη:

Την Παρασκευή θα είμαι κ εγώ στην συγκέντρωση για τα Τέμπη,επειδή το θεωρώ χρέος μου – κοινωνικό, ανθρώπινο.

Θα είμαι εκεί γιατί δεν μπορούμε να επιτρέψουμε τη λήθη.

Η τραγωδία αυτή δεν ήταν απλώς ένα ατύχημα, αλλά ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα, αποτέλεσμα διαχρονικών πολιτικών επιλογών που θυσίασαν την ασφάλεια στον βωμό της ιδιωτικοποίησης και της αδιαφορίας.

Θα είμαι εκεί γιατί η δικαιοσύνη δεν αποδόθηκε.

Ένα χρόνο μετά, οι πραγματικοί υπεύθυνοι δεν έχουν λογοδοτήσει. Οι ίδιες πολιτικές συνεχίζονται, η ίδια νοοτροπία κυριαρχεί: η υποτίμηση του δημόσιου αγαθού, η απουσία ελέγχου, η ατιμωρησία. Θα διαδηλώσω γιατί φοβάμαι ότι, αν δεν αντισταθούμε, μια παρόμοια τραγωδία θα συμβεί ξανά.

Θα πάω γιατί το χρωστάμε στις οικογένειες των θυμάτων

Δεν μπορούμε να τους πούμε ότι «η ζωή συνεχίζεται» σαν να μη συνέβη τίποτα. Η απώλειά τους δεν είναι απλώς αριθμοί σε μια στατιστική. Είναι νέοι άνθρωποι, φοιτητές, εργαζόμενοι, συμπολίτες μας που χάθηκαν άδικα. Δεν θα τους ξεχάσουμε. Δεν θα αφήσουμε τη φωνή τους να σιγήσει.

Θα είμαι εκεί γιατί η πορεία αυτή δεν είναι μόνο μνήμη, αλλά και διεκδίκηση.

Για ασφαλείς δημόσιες μεταφορές. Για ένα κράτος που λειτουργεί με ευθύνη και όχι με αδιαφορία. Για να μην ξανακούσουμε ποτέ «πάμε κι όπου βγει».

Θα πάω, τέλος, γιατί δεν θέλω να συμβιβαστώ με την ιδέα ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Γιατί πιστεύω ότι η κοινωνία έχει τη δύναμη να διεκδικεί, να απαιτεί, να ανατρέπει. Και γιατί ξέρω πως, αν σιωπήσουμε, αν μείνουμε αμέτοχοι, τότε θα γίνουμε και εμείς μέρος του προβλήματος.

Όπως είχε πει ο Νίκος Καζαντζάκης: «Η δικαιοσύνη δεν έχει πόδια. Δεν θα ρθει μοναχή της. Εμείς θα τη σηκώσουμε στους ώμους και θα τη φέρουμε». Την Παρασκευή, λοιπόν, θα είμαι εκεί. Για να φωνάξω ότι οι ζωές μας δεν είναι αριθμοί. Ότι η δικαιοσύνη δεν είναι πολυτέλεια. Ότι δεν θα ξεχάσουμε. Και δεν θα επιτρέψουμε να ξανασυμβεί.

Θα είμαι εκεί ως πολίτης που απαιτεί δικαιοσύνη, ως άνθρωπος που πιστεύει ότι η πολιτική πρέπει να υπηρετεί τη ζωή, όχι να την υποθηκεύει. Γιατί το οφείλουμε στους νεκρούς, στους ζωντανούς και στις επόμενες γενιές.