ΜέΡΑ25: Ανοίγουμε τον φάκελο “χρεοκοπία και Μνημόνια”

Το Χρέος λειτουργεί ως εξουσιαστικός μηχανισμός. Οι δανειστές ΔΕΝ ΕΠΙΔΙΩΚΟΥΝ την αποπληρωμή του, αλλά μέσω αυτού να επιβάλλουν την νεοφιλελεύθερη ατζέντα τους, ζητούμενο για την Ολιγαρχία Χωρίς Σύνορα: την ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, τη μετατροπή δικαιωμάτων (υγεία-παιδεία-πρόνοια) σε προνόμια για τους λίγους, το πλιάτσικο της ιδιωτικής περιουσίας, την απορρύθμιση της εργασίας, την παράδοση εθνικής κυριαρχίας στους σύγχρονους νέο-αποικιοκράτες δανειστές, την παράδοση του περιβάλλοντος στην “ανάπτυξη” που μας επιφυλάσσει η ολιγαρχία. Ταυτόχρονα, το χρέος καθιστά την Ελλάδα συνθηκολογημένη σε όλα τα πεδία, κατ’αντιστοιχία με τα συμφέροντα των δανειστών (πχ Συμφωνία ΕΕ – Τουρκίας για προσφυγικό).

Το ιστορικό της Χρεοδουλοπαροικίας μας

Η χρεοδουλοπαροικία της Ελλάδας έχει ιστορικές ρίζες στο εγχώριο ολιγαρχικό καθεστώς και στην αρχιτεκτονική της Ευρωπαϊκής Ένωσης (και δη της ευρωζώνης). Η απόδραση από αυτήν δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Είναι όμως προαπαιτούμενο για την αξιοπρέπεια και ευημερία της πλειοψηφίας των Ελλήνων. Το μεταπολεμικό οικονομικό μοντέλο ανάπτυξης εφαρμόστηκε στο πλαίσιο του ολοκληρωτικού μετεμφυλιακού καθεστώτος υπό έναν αραχνοΰφαντο κοινοβουλευτικό μανδύα. Οι βιομηχανίες που στήθηκαν τη δεκαετία του 1950, προστατεύομενες από το αυταρχικό, πατερναλιστικό κράτος, απλά δεν μπορούσαν να σταθούν όρθιες μετά το 1973 μπροστά στο ωστικό κύμα της αύξησης της τιμής του πετρελαίου, της διεθνούς κρίσης που ακολούθησε, και της κατάργησης των προστατευτικών δασμών που απαιτούσε η είσοδος στην τότε ΕΟΚ. Αποτέλεσμα της κατάρρευσής τους ήταν τεράστιες ιδιωτικές ζημίες – και ορδές ανέργων – που μεταφέρθηκαν σταδιακά στο Δημόσιο πυροδοτώντας το δημόσιο χρέος. Η είσοδος στην ΕΟΚ, και ιδίως στην ευρωζώνη, δημιούργησε νέο πεδίο δόξας για την ολιγαρχία-δίχως-σύνορα: Η πολιτική επιρροή του κατεστημένου βοήθησε τη μεγαλοεπιχειρηματική τάξη στη μετατροπή τους από προστατευόμενους κεφαλαιοκράτες σε διαπλεκόμενους προσοδοθήρες, στοχεύοντας την πρόσοδο από τη διασπάθιση των κοινοτικών κονδυλίων. Κι όταν ήρθε το ευρώ, και άνοιξαν οι κάνουλες ιδιωτικών δανείων από τις ανόητες γαλλο‐γερμανικές τράπεζες, η χώρα μπήκε στη φάση της πυραμιδικής μεγέθυνσης και του ξεφαντώματος του Τριγώνου της Αμαρτίας: Εργολάβοι-­Τραπεζίτες-ΜΜΕ. Ενώ οι αδύναμοι πολίτες τα έβγαζαν όλο και πιο δύσκολα πέρα, τα «νέα τζάκια» βίωναν τον μύθο της «ισχυρής Ελλάδας» που ανήκε πλέον στον… «σκληρό πυρήνα» της Ευρώπης.

Όταν έσκασε η φούσκα της θεμελιωμένης σε δανεικά «ισχυρής Ελλάδας», αρχής γενομένης στη Γουόλ Στριτ, παρενέβησαν οι «Μεγάλες Δυνάμεις» ώστε να εξασφαλιστούν οι (υπό χρεοκοπία) γαλλογερμανικές τράπεζες επιβάλλοντας στο χρεοκοπημένο πλέον ελληνικό κράτος το μεγαλύτερο δάνειο της Ιστορίας– υπό όρους που εξασφάλιζαν, παράλληλα, την καθίζηση της ελληνικής οικονομίας και τη μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους. Έτσι ήρθε η τετραπλή πτώχευση και γεννήθηκε η Μνημονιακή Ελλάς: χρεοκοπημένο κράτος, πτωχευμένες τράπεζες, μη βιώσιμες επιχειρήσεις, οικογένειες σε απόγνωση: Όλοι χρωστούν σε όλους και κανείς δεν μπορεί να πληρώσει. Μια τραγωδία για τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων αντιμετωπίστηκε ως εξαιρετική ευκαιρία για τους ολιγάρχες. Οι εγχώριοι κλεπτοκράτες αναγνώρισαν τα Μνημονιακά δάνεια ως μάννα εξ ουρανού. Οι ξένοι «επενδυτές» ενθουσιάστηκαν με την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας. Οι ευρωγραφειοκράτες είδαν την τρόικα ως ευκαιρία να χτίσουν νέες εξουσίες, νέες αρμοδιότητες, νέες προσόδους. Όποιος τόλμησε να τους πει ΟΧΙ δαιμονοποιείται. Το ψέμα κι η διαστρέβλωση αναδείχτηκαν σε υψηλή τέχνη, όχι τόσο για να κρύψουν την αλήθεια (που δεν κρύβεται πια) αλλά για να επιβάλουν το δικαίωμά τους στο γενικευμένο ψέμα που πνίγει τον δημόσιο διάλογο και βοηθά την αναπαραγωγή της χρεοδουλοπαροικίας.

Η θέση μας για το Ευρώ

Η Ελλάδα δεν έπρεπε να έχει εισέλθει στην ευρωζώνη. Η ευρωζώνη (όπως σχεδιάστηκε και όπως εξακολουθεί να λειτουργεί) ήταν καταδικασμένη να πυροδοτήσει τραπεζικές κρίσεις που μετατρέπουν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε σιδερένιο κλουβί αυτο-­τροφοδοτούμενης, ταξικά ανάλγητης, λιτότητας με αποτέλεσμα την πολιτική και ηθική της απαξίωση. Όμως, μετά τη δημιουργία της ευρωζώνης, το κόστος εξόδου είναι μεγάλο τόσο για τη χώρα που εξέρχεται όσο και για την υπόλοιπη Ευρώπη – η οποία κινδυνεύει, στην περίπτωση της αποδόμησης του ευρώ, να συρθεί σε μια μεταμοντέρνα έκδοση της δεκαετίας του 1930. Αυτός είναι ο λόγος που το DiEM25 εκπόνησε το πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής ΝΕΑ ΠΡΑΣΙΝΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ (Green New Deal for Europe): Στόχος της ΝΕΑΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ είναι να υποδείξει τις τομές που δύνανται να λειτουργήσουν άμεσα και θεραπευτικά στην ευρωζώνη μετατρέποντάς την από Σιδερένιο Κλουβί Λιτότητας σε περιοχή κοινής πράσινης ευημερίας. Όσον αφορά την πλέον χειμαζόμενη και καταρρακωμένη χώρα της ευρωζώνης – την Ελλάδα – η θέση μας είναι απλή: Η επέκταση της χρεοδουλοπαροικίας έως το 2060 (και… βλέπουμε!) αποτελεί για τον ελληνισμό απειλή κατά πολύ μεγαλύτερη από την απειλή του Grexit. Τα κόμματα του Μνημονιακού Τόξου (ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ) μπορεί να διαφωνούν μεταξύ τους για το πόσο επιθυμητές είναι οι Μνημονιακές πολιτικές, όμως συμφωνούν ότι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στη χώρα («καταστροφή» την ονομάζουν) είναι η έξοδος (ή αποπομπή) από το ευρώ. Άλλοι θεωρούν μια τέτοια έξοδο (Grexit) τη βέλτιστη λύση. Το ΜέΡΑ25 διαφωνεί και με τις δύο αυτές ιεραρχήσεις: Το Grexit δεν είναι ούτε η χείριστη, ούτε η βέλτιστη εξέλιξη! Πιο συγκεκριμένα, ιεραρχούμε τις τρεις πιθανές εξελίξεις ως εξής:

• Προκρίνουμε ως βέλτιστη εξέλιξη την εφαρμογή των Θεσμικων Τομών που έχουμε καταθέσει στη Βουλή για την Αναδιάρθρωση του Χρέους μέσω διασύνδεσης με τους ρυθμούς ανάπτυξης, εντός της ευρωζώνης (με τις προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις να συνεργάζονται στο πλαίσιο της ΝΕΑΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΣΥΜΦΩΝΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ).
• Αποδεχόμαστε ως δεύτερη καλή (και κακή!) εξέλιξη την αποπομπή της χώρας από το ευρώ μετά τη μονομερή εφαρμογή των Θεσμικών Τομών.
• Θεωρούμε χείριστη εξέλιξη την αέναη αναπαραγωγή της χρεοδουλοπαροικίας μας εντός του ευρώ (κάτι που εγγυάται η μη εφαρμογή των Θεσμικών Τομών και οι πολιτικές του σημερινού Μνημονιακού Τόξου).