“Για την δικαίωση των 57 ψυχών των Τεμπών..” – Του Χάρη Ράλλη

*Ο Χάρης Ράλλης είναι φοιτητής στο ΕΜΠ στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών

Φτάσαμε τα δύο χρόνια από την τραγωδία στα Τέμπη, αλλά ο πόνος και η αγανάκτηση παραμένουν ζωντανά. Γιατί οι οικογένειες των θυμάτων ακόμα περιμένουν τα τελικά πορίσματα, η ελληνική κοινωνία ακόμα ψάχνει ειλικρινείς απαντήσεις και αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να χάθηκαν τόσες ζωές λόγω παραλείψεων και διαχρονικών λαθών. Γιατί η πολιτεία, αντί να επιδείξει αποφασιστικότητα για την διαφάνεια, συχνά μοιάζει να λειτουργεί με όρους επικοινωνιακής διαχείρισης αντί για ουσιαστική ανάληψη ευθυνών.

Από την πρώτη στιγμή, υπήρξε μια προσπάθεια συγκάλυψης του δυστυχήματος από την Κυβέρνηση για να παρουσιαστεί η τραγωδία ως ένα μεμονωμένο γεγονός, χωρίς να αναδειχθούν οι βαθύτερες αιτίες της, γνωρίζοντας ότι το πολιτικό κόστος -και μάλιστα εν όψει εκλογών- θα ήταν τεράστιο. Κι έτσι άρχισαν να αποδίδουν ευθύνες δεξιά κι αριστερά, να υιοθετούν άκριτα το αφήγημα της Hellenic Train περί κακιάς στιγμής και να αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη με μονταρισμένες συνομιλίες

Και για να ξεκαθαρίσουμε και κάτι, το οποίο ορισμένοι πασχίζουν να κάνουν σημαία τους για να δημιουργήσουν τετελεσμένα, όταν μιλάμε για συγκάλυψη, δεν εννοούμε πως ο ίδιος ο Πρωθυπουργός σχεδίασε ή προκάλεσε το δυστύχημα, αλλά πως η Κυβέρνηση υπό την ηγεσία του πήρε και συνεχίζει να παίρνει αποφάσεις που αντιβαίνουν τις αρχές της Δημοκρατίας και της διάκρισης των Εξουσιών και υποσκάπτουν την Αλήθεια. Αγνόησαν υπεροπτικά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις των εργαζομένων-κατηγορώντας τους για συνδικαλιστικά τερτίπια-, διατήρησαν ένα επικίνδυνο σιδηροδρομικό δίκτυο χωρίς τα απαραίτητα συστήματα ασφαλείας και, μετά την τραγωδία, επιχείρησαν να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη, αποδίδοντας το έγκλημα αποκλειστικά σε «ανθρώπινο λάθος», ενώ την ίδια στιγμή έστειλαν ειδικό απεσταλμένο-τον κύριο Τριαντόπουλο- στο πεδίο για να συντονίσει τις επιχειρήσεις καθαρισμού του χώρου παρακάμπτοντας κάθε πρωτόκολλο.  Η συγκάλυψη επομένως δεν είναι μια θεωρία συνωμοσίας – είναι οι επιλογές που έγιναν για να προστατευτούν πολιτικές καριέρες αντί για την αλήθεια και τη δικαιοσύνη.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τα τραίνα συνεχίζουν να μην είναι ασφαλή. Παρά τις κυβερνητικές υποσχέσεις για ριζικές αλλαγές και ασφαλείς μετακινήσεις, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: τα συστήματα ασφαλείας παραμένουν ελλιπή, οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να καταγγέλλουν σοβαρές παραλείψεις, και τα δρομολόγια εκτελούνται με τους ίδιους κινδύνους που υπήρχαν και πριν την τραγωδία. Αντί για άμεσες παρεμβάσεις, είδαμε μια κυβέρνηση να επενδύει περισσότερο στην επικοινωνιακή διαχείριση παρά στην πραγματική βελτίωση της ασφάλειας.

Πρέπει επιτέλους να μπει τέρμα στην αλαζονεία και την υπεροψία της κυβέρνησης, που αντιμετωπίζει τη χώρα σαν μια επιχείρηση όπου σημασία έχουν μόνο οι οικονομικοί δείκτες και οι επενδύσεις, ενώ η κοινωνία βυθίζεται στην ανασφάλεια και την αδικία.

Ανάπτυξη δεν σημαίνει μόνο μαζικές επενδύσεις και μεγάλα έργα βιτρίνας – σημαίνει κοινωνική ευημερία, σημαίνει ένα κράτος που προστατεύει τους πολίτες του, σημαίνει μισθοί και συνθήκες διαβίωσης που επιτρέπουν στους ανθρώπους να ζουν με αξιοπρέπεια. Μια κυβέρνηση που νοιάζεται μόνο για τους αριθμούς και όχι για τους ανθρώπους δεν φέρνει πρόοδο – φέρνει κοινωνική διάλυση. Και αυτή η διάλυση δεν είναι “παράπλευρη απώλεια”, είναι η συνειδητή πολιτική επιλογή ενός συστήματος που βάζει τα συμφέροντα των λίγων πάνω από τις ζωές των πολλών.

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες και να απαριθμώ την σωρεία λαθών(;) που έχουν γίνει στην υπόθεση αυτή. Κλείνοντας όμως κάπου εδώ, και για να επαναφέρω την συζήτηση στο κύριο ζήτημα, πρέπει ως κοινωνία να δούμε την «μεγάλη εικόνα».  Μέσα από τη θλίψη και την οργή, γεννήθηκε ένα δυνατό μήνυμα: η ελληνική κοινωνία δεν ξεχνά, δεν αρκείται σε κενές υποσχέσεις, απαιτεί δικαιοσύνη και αλλαγή. Οι πορείες, οι δημόσιες συζητήσεις, οι πρωτοβουλίες των πολιτών δείχνουν ότι υπάρχει μια νέα συλλογική συνείδηση που διεκδικεί ένα καλύτερο μέλλον. 

Δεν θα αφήσουμε αυτές τις ψυχές να γίνουν απλώς αριθμοί σε μια δικογραφία. Θα μιλάμε για αυτούς, θα φωνάζουμε για αυτούς, μέχρι να έρθει η δικαιοσύνη. Και μέχρι να γίνει η λέξη «ασφάλεια» κάτι παραπάνω από μια υπόσχεση χωρίς αντίκρισμα.

Η πολιτεία οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να ενισχύσει τους μηχανισμούς ασφαλείας, να θωρακίσει τις δημόσιες υποδομές και να αποδείξει έμπρακτα ότι η ανθρώπινη ζωή δεν τίθεται σε δεύτερη μοίρα. Οι πολίτες αξίζουν ένα κράτος που λειτουργεί με κανόνες, με λογοδοσία και με σεβασμό στη δημόσια ασφάλεια. Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι «έτσι είναι τα πράγματα». Γιατί Δημοκρατία σημαίνει Διαφάνεια. Η αλλαγή είναι επιβεβλημένη, και ήρθε η ώρα να αποδοθούν ευθύνες και να επιτύχουμε τη δικαιοσύνη που αξίζουμε.

Δεν εναντιώνεται ο λαός στην αλήθεια, εναντιώνεται στην συγκάλυψη. Ας λογοδοτήσει κάποιος επιτέλους!

Για την δικαίωση των 57 ψυχών των Τεμπών