Σκανδάμης: “Κυβερνητικός παραλογισμός για τον απεργό πείνας Δ.Κουφοντίνα”

Τα τελευταία χρόνια, ως προς τα ζητήματα της τρομοκρατίας και του σωφρονιστικού περιβάλλοντος, έχει διεξαχθεί μια διεξοδική συζήτηση για τους τρόπους αντιμετώπισης της λεγόμενης ριζοσπαστικοποίησης των κρατουμένων. 

Η αποφυγή της συναναστροφής κρατουμένων για τρομοκρατία με άλλους κρατούμενους, θεωρείται ότι αποτρέπει  την  όσμωση μεταξύ τους, ειδικά όταν οι πρώτοι δεν έχουν αποβάλει στοιχεία της επικινδυνότητάς τους.

Ο νόμος της ΝΔ με τον οποίο παρενέβη στα ζητήματα των αδειών και της μεταγωγής κρατουμένων σε αγροτικές φυλακές, λαμβάνει υπόψη του την επικινδυνότητα των καταδίκων για  τρομοκρατία.

Από την άποψη αυτή, η απόφαση της Γενικής Γραμματείας Αντεγκληματικής Πολιτικής να μεταχθεί ο Δημήτρης Κουφοντίνας στο κατάστημα κράτησης Δομοκού αντί του Κορυδαλλού, όπου εκρατείτο πριν τη μεταγωγή του στις αγροτικές φυλακές, ενέχει μια έντονη αντίφαση που δεν εξηγείται με όρους ριζοσπαστικοποίησης.

Διότι, αν οι κρατικές υπηρεσίες διατηρούν την άποψη της ενεστώσας υψηλής επικινδυνότητας του συγκεκριμένου προσώπου, όφειλαν να τον κρατήσουν στον Κορυδαλλό, στη διαχωρισμένη από τις υπόλοιπες πτέρυγα όπου εκρατείτο πριν μεταχθεί στην αγροτική φυλακή. Το γεγονός, βεβαίως, ότι η κράτησή του εκεί συμπίπτει με την επιθυμία του, είναι αδιάφορο από τη σκοπιά της αντεγκληματικής πολιτικής.

Όμως, το ότι το αρμόδιο υπουργείο τον κρατούσε μέχρι πριν τη νοσηλεία του στον Δομοκό, σε μια πτέρυγα εκατοντάδων κρατουμένων για εγκλήματα που δεν σχετίζονται με την τρομοκρατία, προκαλεί εύλογη απορία.

Διότι μόνον ένα, από τα εξής δύο, μπορεί να ισχύει : Είτε ο Δημήτρης Κουφοντίνας δεν θεωρείται από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη επικίνδυνος, άρα προεξοφλείται ότι δεν θα επηρεάσει, ριζοσπαστικοποιήσει ή στρατεύσει οποιονδήποτε άλλο κρατούμενο, είτε το Υπουργείο,  παρότι τον θεωρεί επικίνδυνο, αδιαφορεί για αυτό και προτιμά να κάνει επίδειξη πυγμής, μην ικανοποιώντας την επιθυμία του να μεταφερθεί στον Κορυδαλλό.

Στην πρώτη περίπτωση, όλο το κυβερνητικό αφήγημα για τον περιορισμό των δικαιωμάτων του Δημήτρη Κουφοντίνα μέσα από το νόμο για την περικοπή αδειών και μεταγωγής σε αγροτικές, εμφανίζεται ως φούσκα που δημιουργήθηκε από προσωπικά ή ιδεοληπτικά κίνητρα και όχι από την ανάγκη αντιμετώπισης της επικινδυνότητας του κρατουμένου. Πρόκειται δηλαδή περί πολιτικής απάτης και ενσυνείδητης παραπλάνησης της κοινής γνώμης.

Στην δεύτερη περίπτωση, πρόκειται περί πολιτικής ανοησίας, αφού η κυβέρνηση εκτιμά μεν ότι ο Δημήτρης Κουφοντίνας παραμένει επικίνδυνος, αναλαμβάνει όμως το τεράστιο ρίσκο να συμβάλει στην όσμωση της τρομοκρατίας με το κοινό έγκλημα, όσμωση που επανειλημμένα κατήγγειλε στο παρελθόν η ΝΔ ως αντιπολίτευση. 

Σε όλα αυτά πρέπει να συνυπολογιστεί το γεγονός ότι η ζωή του κρατουμένου βρίσκεται σε κίνδυνο. Αν η υγεία του υποστεί οποιαδήποτε βλάβη, η κυβέρνηση θα έχει πετύχει να αναδείξει τον απεργό πείνας σε «σύμβολο» μιας κατηγορίας ανθρώπων. Στην περίπτωση αυτή, οι υπεύθυνοι των άνω κυβερνητικών χειρισμών, θα έχουν αποδείξει ότι δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνεται.

Και αν επίσης, στα γκάλοπ διαβάζουν ότι η κοινωνία σε μεγάλο ποσοστό συμφωνεί με τους κυβερνητικούς χειρισμούς, επιθυμώντας τη σκληρή μεταχείριση του Κουφοντίνα, μην ξεχνούν ποτέ τη μεταστροφή του λαϊκού αισθήματος. 

Σε  μια νύκτα για παράδειγμα, ο ελληνικός λαός αγάπησε τον τουρκικό, λόγω της ευαλωτότητάς του από τους σεισμούς. 

Η ανήκεστος βλάβη ή ο θάνατος οποιουδήποτε κρατουμένου, δεν ξέρουμε τι μπορεί να παράγει ως κύμα συμπαράστασης γι’ οποιονδήποτε είχε μια απάνθρωπη μεταχείριση.

Και όχι μόνο, αυτό. Ας θυμηθούν στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη ότι μια νέα γενιά τρομοκρατών παρήχθη εξ αφορμής της περίπτωσης Γρηγορόπουλου, όπου η δολοφονία ενός ανήλικου, εξόργισε και ριζοσπαστικοποίησε περισσότερους ανήλικους και νέους ανθρώπους.

Μετά ταύτα, ας καταλάβουν στη ΝΔ ότι το επιτελικό κράτος -αν υπάρχει- επιτελεί, δεν εκδικείται και οπωσδήποτε, δεν κτίζει πολιτικές καριέρες πάνω σε ένα σαδιστικό υπόβαθρο.

Τουλάχιστον, ας διδαχθούν κάτι από τον Αντιπρόεδρο της Βουλής, Χαράλαμπο Αθανασίου, που ως τότε Υπουργός Δικαιοσύνης έλυσε το ζήτημα των εκπαιδευτικών αδειών για να μην πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός σε μια παρόμοια απεργία πείνας.