Παρακολούθησα με ενδιαφέρον τη χθεσινή συζήτηση στη Βουλή, όπου ο Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε το… αδιανόητο: έβγαλε από την επικοινωνιακή του ανυπαρξία, ως αντιπολίτευση, τον ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η τακτική εδώ και πάνω από ενάμισι χρόνο ξενίζει.

Για το dna του κόμματος, που ήταν στα… κάγκελα προ του 2015, οπότε έγινε κυβέρνηση, ναι ξενίζει. Σχεδόν τακτική συγκατάβασης, έως ότου η Σοφία Μπεκατώρου αποφάσισε να μιλήσει. Δημόσια. Και οι εξελίξεις ήταν ραγδαίες, οδηγώντας στο τέρας ονόματι Δημήτρη Λιγνάδη και, εξ όσων πληροφορούμαι, και σε άλλες «ηχηρές» υποθέσεις γνωστών και διάσημων.

Άνοιξε ο ασκός του Αιόλου, άνοιξε κι αυτός στη Βουλή, όπου όμως πήρε και σήκωσε τον πρωθυπουργό. Με πάσα ειλικρίνεια, είχα να λυπηθώ πρωθυπουργό στο βήμα του Κοινοβουλίου από τη βραδιά της παραίτησης του Γεωργίου Παπανδρέου τον Νοέμβριο του 2011 – και τότε για πολύ διαφορετικούς λόγους. Διότι το «ξύλο» που έφαγε από Αλέξη Τσίπρα, Φώφη Γεννηματά, τον εκ νέου εξαιρετικό στις συνοπτικές του ομιλίες Δημήτρη Κουτσούμπα, ακόμη και από Γιάνη Βαρουφάκη και Κυριάκο Βελόπουλο, ήταν ανεπανάληπτο.

Ο κ. Μητσοτάκης μετέβη στη Βουλή με στόχο να καταδικαστούν τα social media και όσα (όντως εμετικά) έχουν γραφτεί, όπως το hashtag #ΝΔ_παιδεραστές (και άλλα, ανάλογα). Εμετικότητα, συμφωνούμε άπαντες.

Αφενός όμως, υπέπεσε σε σφάλμα επικοινωνιακά μεγαλύτερο κι από της Λίνας Μενδώνη με την… εξαπάτηση. Αφού προκλήθηκε, δήλωσε ευθαρσώς ότι ότι δεν έχει σημασία τι έγραφε η Αγαπηδάκη, παλιά στα social, επειδή τότε ήταν… πολίτης. Μιλάμε για Αϊνστάιν, σηκώνεις τα χέρια ψηλά.

Γνωστό το (διαδικτυακό) ποιόν της Ειρήνης Αγαπηδάκη, ανάλογο άλλων trolls της Δεξιάς. Γνωστά τα ποσταρίσματά της περί «δολοφόνων» (ενώ μιλάμε για πολιτική). Και διορίστηκε ως εθνική συντονίστρια στο σχέδιο «κανένα παιδί μόνο».

Αφετέρου, Κυριάκο μου, κάρμα το λένε (ακόμη και στην παιδεραστεία). Διότι αν γυρίσουμε τον χρόνο λίγο πίσω, είναι εμφανές και απολύτως κατανοητό πώς η Νέα Δημοκρατία κατόρθωσε να επιστρέψει στην εξουσία: πετώντας λάσπη (και όχι μόνο στον ανεμιστήρα), επενδύοντας στα fake news και στην προπαγάνδα.

Επιτέλεσαν στο ακέραιο τον ρόλο τους

• Ποιος ξεχνά το διαστρεβλωμένο «λεφτά υπάρχουν» που συνδυάστηκε με την πτώση του ΠΑΣΟΚ από την εξουσία; Ποιος ξεχνά την «ομάδα Αλήθειας» η οποία “βίασε” διαδικτυακά το κίνημα και τους υπουργούς του, έως ότου υποχρεώθηκε να συγκυβερνήσει μαζί τους, επί Αντώνη Σαμαρά;
• Ποιος ξεχνά τα τιτιβίσματα δεκάδων trolls σε Facebook και Twitter περί «προδότη Γιωργάκη» για το μνημόνιο – ενώ υπέγραψαν το δεύτερο και με τα δύο χέρια;
• Ποιος ξεχνά τα περί «προδότη Τσίπρα» αναφορικά με το Μακεδονικό και τη Συμφωνία των Πρεσπών, την οποία η ΝΔ (του Μητσοτάκη) όχι μόνο τηρεί κατά γράμμα αλλά ενισχύει κιόλας; Ποιος ξεχνά ότι κοτζάμ ΝΔ, ένα κόμμα εξουσίας, ασπάζεται δημοσιεύματα του… «Μακελειού» (για τα περί Χούντας και τον πατέρα του Τσίπρα);

Άπαντες επιτέλεσαν στο ακέραιο τον ρόλο τους. Και ο πρωθυπουργός όχι μόνο το γνωρίζει καλά, αλλά τους επιβράβευσε κιόλας: όπως την κ. Αγαπηδάκη, όπως τον Δημήτρη Μαρκόπουλο, ακόμη ακόμη και τον Γιάννη Λοβέρδο.

Διδακτική ιστορία Νο. 1

Και μια διδακτική ιστορία, χωρίς ονόματα αλλά οι μύστες, ξέρουν: προ ετών διευθυντής ραδιοφωνικού σταθμού και παραγωγός είπε, on air, ότι αυτοκτόνησε ιδιοκτήτης ακινήτου, το οποίο είχε αποκτήσει σε πλειστηριασμό ο τότε πρωθυπουργός. Κάτι που όχι μόνο δεν ίσχυε, αλλά έπρεπε να διωχθεί ποινικά.

Εντέλει, την ίδια ημέρα κιόλας, ο εν λόγω διευθυντής «παραιτήθηκε», άρον άρον, από τον ραδιοφωνικό σταθμό του «Βυζαντίου», ως λέμε στη μιντιακή πιάτσα, και σήμερα είναι διευθυντής ενός άλλου ραδιοφωνικού σταθμού, αυτού που προμοτάρει καλύτερα από κάθε άλλο τις θέσεις (σωστά μαντέψατε), της Νέας Δημοκρατίας.

Είπαμε: κανείς δεν πάει χαμένος από τούτη την υπέρκομψη κυβέρνηση.

Συνυπεύθυνη η Μενδώνη

“Χάθηκε όμως η μπάλα” χθες στη Βουλή και κύριο θέμα είναι η μη παραίτηση της Λίνας Μενδώνη. Είναι εμφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι όμηρος άλλων και σε αυτό το υπουργείο, όπως και σε άλλα (ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει καλά).

Η υπόθεση Λιγνάδη είναι και πολιτική. Διότι όταν οι 9 στους 10 ανθρώπους του θεάτρου, που λαμβάνουν θέση δημόσια, κρίνουν ότι υπάρχει ευθύνη της κ. Μενδώνη, δεν βρέχει απλά. Και όσο αργεί να παραιτηθεί, είναι συνυπεύθυνη.

Ωστόσο, κ. Μενδώνη το “πάει καλά το γράμμα”, που λέμε. Γνωρίζει πως δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει αποδεκτή η παραίτησή της από τον κ. Μητσοτάκη, εξ ου και ποιεί τη νήσσαν. Έλα όμως που θυμήθηκα άλλη μια ιστορία, εξίσου διδακτική.

Διδακτική ιστορία Νο. 2

2012, δήλωση: «Καταρχήν υπάρχουν οι λόγοι ευθιξίας. Όταν είσαι Υπουργός Πολιτισμού, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να παραιτηθείς. Ακόμα κι αν δεν φταις εσύ προσωπικά. Και χαίρομαι για το γεγονός ότι αρκετοί συνάδελφοί μου στη Βουλή αντιμετώπισαν την ενέργειά μου όχι με καχυποψία ή κυνισμό αλλά με αισθήματα φιλίας και κατανόησης. Θέλω να τους ευχαριστήσω για τη στάση τους».

Όχι, φυσικά και δεν είναι δήλωση της κ. Μενδώνη. Είναι του Παύλου Γερουλάνου όταν ήταν υπουργός Πολιτισμού κι έγινε η ληστεία στο Μουσείο της Ολυμπίας. Ασχέτως αν δεν είχε γίνει αποδεκτή από τον τότε πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, τότε, έχει αξία. Διότι ο κ. Γερουλάνος ανάλαβε, ευθαρσώς και προς τιμήν του, αυτό που η κ. Μενδώνη και ο κ. Μητσοτάκης αδυνατούν, ή δεν θέλουν, να καταλάβουν. Υπάρχει και πολιτική ευθύνη.

Και υπάρχει πολιτική ευθύνη διότι ο Λιγνάδης επελέγη και διορίστηκε. Διορίστηκε. Ναι, απολύτως κατανοητό ότι ο πρωθυπουργός και η υπουργός δεν είχαν ιδέα για το φερόμενο ως  “βρώμικο” παρελθόν του (ίσως και παρόν;…). Να το δεχθούμε, και πρέπει να το δεχθούμε, χωρίς δεύτερη σκέψη. Ωστόσο, παγκοσμίως, υπουργοί και πολιτικοί έχουν παραιτηθεί για πολύ λιγότερο σοβαρούς λόγους.

Προπαγάνδα και fake news

Εν κατακλείδι, εννοείται πως η κουβέντα περί Μενδώνη πέρασε σε δεύτερη μοίρα τα τελευταία 24ωρα και προτάχθηκαν τα… “τρολάκια”. Τα οποία, γνωστό, κάνουν διαδικτυακά του δουλειά του κόμματος από το οποίο αμείβονται.

Και έχει δίκιο ο πρωθυπουργός να ενίσταται για τα όσα του έγραψαν ωστόσο, ας πρόσεχε. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που ανέβηκε στην εξουσία χάρη στην προπαγάνδα και τα fake news, πρόκειται για ένα κόμμα που συγκυβέρνησε με το ΠΑΣΟΚ ακολουθώντας ακριβώς αυτή την τακτική. Ας τη λουστεί.

*ΥΓ. Ειρήσθω εν παρόδω, τρολάκια με «στόλισαν» και επί προσωπικού για τα όσα έγραψα σε παλιότερο άρθρο σε τούτη τη γωνιά, ομολογώ πως τέτοια τιμή είχα χρόνια να λάβω σε αυτά τα 22 έτη που είμαι στη δημοσιογραφία. Ειδικά, εκ των «ενόντων». Ας πρόσεχαν.