Θαν.Μυλιόρδος: “Ένα ενοχλητικό, εκκωφαντικό καμπανάκι στη υπνώττουσα και φυγόπονη συνείδησή μας..”

Γράφει ο Θανάσης Μυλιόρδος, Μέλος τoυ Δικτύου Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της πολιτικής κίνησης Ανανεωτική Αριστερά, υποψήφιος διδάκτορας του Παντείου Πανεπιστημίου

Η φύση βιάζεται και με τη σειρά της εκδικείται, είναι ένα κλισέ που  θα πολυφορεθεί, όταν όλη αυτή η κόλαση, που βιώνει η Μαγνησία και ο Βόλος, κάπως ηρεμήσει, ως φαινόμενο.

Πρόκειται για ένα μπανάλ κλισέ μιας μπανάλ πολιτικής και φιλοσοφικής κουλτούρας μιας ηθικά χρεοκοπημένης κοινωνίας αλλά κυρίως πολιτικής σκηνής.

Και αυτό γιατί η φύση δεν εκδικείται. Απλά δε σταματάει ποτέ και για κανέναν τη διαδικασία του κύκλου της ζωής και των εποχών. Όποιος τολμήσει να σταθεί εμπόδιο, η φύση τον προσπερνάει ή τον καταστρέφει και όλα αυτά απαθώς.

Η μικροπολιτική και η επικοινωνιακή πολιτική, θα είναι χρήσιμο και ωφέλιμο, να σιωπήσουν και βουβές για μία φορά να κάτσουν στη γωνία, ευελπιστώντας κυβέρνηση, κόμματα, δήμαρχοι, περιφερειάρχες, να αναλάβουν για πρώτη φορά τις ευθύνες τους, όχι  όμως με μια δήλωση ή ένα show, επιφανειακής ανάληψης ευθυνών ή αποποίησης τελείως ευθυνών, μιλώντας για ακραία καιρικά φαινόμενα.

Ευθύνη εννοούμε, την παραδοχή του λάθους, γιατί η παραδοχή του λάθους αποτελεί το πρώτο στέρεο βήμα, ίσως και πιο σημαντικό, για να ακολουθήσουν τα υπόλοιπα βήματα, που αφορούν την πρόληψη και τα αντιπλημμυρικά έργα.

Αυτό που ζει ο Βόλος, καθιστά τον κάθε Μητσοτάκη, τον κάθε Μπέο, αυτόματα, πολύ μικρούς και λίγους, τη δεδομένη στιγμή, για τις παραλείψεις τους. Χρόνος για να τους ασκηθεί κριτική θα υπάρξει, όπως και δημοκρατικός παραδειγματισμός μέσω των αυτοδιοικητικών εκλογών.

Αυτό που έζησε, ζει, ή θα ζήσει ο Βόλος, ο Έβρος, η Πάρνηθα, η Μάνδρα, πρέπει να αποτελέσουν το έναυσμα για αλλαγή φιλοσοφίας και οπτικής όλου του πολιτικού συστήματος. Τα κόμματα μπορούν να διαφωνούν για την οικονομία και για άλλους τομείς της πολιτικής, αναλόγως την ιδεολογία του καθενός, αλλά πρέπει να καταλάβουν πως πρέπει να καθίσουν κάτω και να εκπονήσουν σχέδια, τα οποία δεν θα αλλάζουν αν αλλάζει η κυβέρνηση, ώστε η χώρα αυτή να αποκτήσει συνέχεια και επιτέλους εκείνες τις υποδομές και τα έργα, που μπορεί να μη βελτιώνουν τις ζωές των ανθρώπων, αλλά έστω θα τις προστατεύουν.

Ένα πολιτικό σύστημα που θα αντιμετωπίσει την κλιματική κρίση με δίκαιο και αποτελεσματικό τρόπο.

Η χώρα, από άκρη σε άκρη δοκιμάζεται και ουρλιάζει για αλλαγή μοντέλου και σύμπνοιας όλων των πολιτικών δυνάμεων, έστω στα βασικά, ώστε να μπορεί ξανά να ανακτήσει ψυχολογία, και η φιλοσοφική οπτική για βελτίωση των σχέσεων με τη φύση να αποτελέσει την απαρχή, για ένα κόσμο, που θα παλέψει για μια πράσινη, βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη.