Μαρία Σκαμπαρδώνη: “Η κοινωνία πάντα αντιδρά… ε και;”

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Τώρα που το ξανασκέφτομαι, η κοινωνία δεν ήταν ποτέ έτοιμη για καμία μεγάλη κοινωνική αλλαγή. Η κοινωνία εκπαιδεύτηκε και εναρμονίστηκε σταδιακά με τις εξελίξεις των δεδομένων και των ανθρώπινων αναγκών.
Ποτέ η κοινωνία δε θα ήταν έτοιμη για να αποκτήσουν οι γυναίκες δικαίωμα ψήφου, να κάθονται οι μαύροι σε διπλανό κάθισμα με έναν λευκό, ποτέ η κοινωνία δεν κύλησε μόνη της προς την αναδιαμόρφωση αρχικών της πεποιθήσεων.

Οι φωτισμένοι άνθρωποι της έδειξαν το δρόμο της αλλαγής, την κράτησαν από το χέρι και την οδήγησαν σε ανακαινισμένα επίπεδα της ανθρώπινης σκέψης.
Πάντα η αλλαγή τρομάζει, διαχρονικά οι άνθρωποι κοιτάνε μία καινοτομία με συγκρατημένη διάθεση, μένοντας στο συνηθισμένο. Όχι γιατί το θεωρούν ιδανικό, αλλά επειδή νοιώθουν μία σιγουριά ότι έχει δοκιμαστεί αν και αποτυχημένα, βιώνουν μία ζεστασιά.

Πάντοτε η κοινωνία αντιμετώπισε με αμφισβήτηση και μούδιασμα κοινωνικές αλλαγές. Διαχρονικά η Εκκλησία στέκεται αρνητική στον μεταβολισμό νέων δεδομένων και στον ενστερνισμό πιο καινοτόμων απόψεων.

Κάνοντας μία αναδρομή σε παλαιότερες στιγμές της Ελληνικής ιστορίας, θα δούμε να αναδύονται αντιδράσεις για τον πολιτικό γάμο, την αποποινικοποίηση της μοιχείας, τις ταυτότητες, την κατάργηση της προίκας. Σήμερα, βλέπουμε ότι οι άνθρωποι έχουν αποδεχτεί πλήρως τις αλλαγές αυτές, δεν σχολιάζει και δεν αντιδρά κανείς, ενώ πάρα πολλοί έχουν αποδεχτεί και τις εξελίξεις αυτές ως θετικές.

Οι κοινωνίες κάνουν άλματα προόδου, ακόμα και αργά. Μεταβολίζουν νέα δεδομένα και τα αποδέχονται, παρά τις αρχικές συγκρούσεις.
Δε σημαίνει ότι οι προαναφερθείσες αλλαγές δεν έπρεπε να υπάρξουν επειδή η κοινωνία δεν ήταν έτοιμη ή επειδή υπήρχαν ενστάσεις.

Είμαστε ένας λαός με συντηρητικά κατάλοιπα, με επιρροές από την Ανατολή, το λογικό είναι να μην έχουμε απαίτηση αυτά να ξεπεραστούν αμέσως λες και πατάμε ένα κουμπί.

Το ίδιο συμβαίνει τώρα και με τη νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Δύο αντίθετοι πόλοι ιδεολογικά που συγκρούνται, θιασώτες μίας ηθικής παλαιότερης και μίας ανάγκης για αποδοχή νέων δεδομένων και καταστάσεων που υπάρχουν δεκαετίες και περιμένουν απλά να βρουν έδαφος υπόστασης και στη χώρα μας.
Η κοινωνία δε θα ωριμάσει ποτέ μόνη της; οι φωτισμένοι άνθρωποι θα την κρατήσουν από το χέρι, όπως ένα παιδί ξεκινάει δειλά να κάνει τα πρώτα του βήματα μέχρι να καταφέρει να στέκεται αυτόνομα.

Το Σύνταγμα υπάρχει για να προστατεύονται τα δικαιώματα των μειοψηφιών έναντι της τυρρανικής κυριαρχίας των πλειοψηφιών. Και όχι για να ρίχνει το μπαλάκι σε πλειοψηφία για να αποφασίσει πόσα δικαιώματα θα έχει μία μειοψηφία.

Η κοινωνία πάντα αντιδρά… ε και; Εμείς προχωράμε με σύμμαχο τη γνώση, όχι τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τα στερεότυπα.