Το διχαστικό αφήγημα Ανδρουλάκη για “ΣΥΡΙΖΟποίηση” ή αλλιώς,”οποίος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον του ΠΑΣΟΚ”

Γράφει ο Γαβρής Άγγελος.

Τους τελευταίους 3 μήνες, τα φώτα της δημοσιότητας, είναι πάνω στο ΠΑΣΟΚ, λόγω των πολιτικών εσωκομματικών εξελίξεων στην παράταξη.

Στο Κυρίως Θέμα του The Socialist, μπορείτε να διαβάσετε αναλυτικά το “χρονικό” και τα σημεία αμφισβήτησης της ηγεσίας Ανδρουλάκη που οδήγησαν τον ίδιο, από “διαγραφές” και “αχρειαστη διαδικασία” να πάει σε εσωκομματικές εκλογές. Το λέω γιατί το θέμα αυτού του κειμένου δεν είναι αυτή η ανασκόπηση.

Ο πυρήνας των φανατικών οπαδών Ανδρουλάκη, πέρα από τα στοιχεία προσωπολατρείας , έχει και στοιχεία τα οποία δεν συνάδουν με την Μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη. Και εξηγουμαι: Ο όρος “ΣΥΡΙΖΟποιηση” ή “ρευστοποίηση” που χρησιμοποιείται εδώ και καιρό ως κεντρικό αφήγημα απέναντι στην υποψηφιότητα Δούκα (και μόνον), είναι ένα αφήγημα κοινό με τον υπο διάλυση ΣΥΡΙΖΑ των οπαδών του Στέφανου Κασσελακη. Και αυτοί μιλούν για ρευστοποίηση την στιγμή που έχουν τιναξει το κόμμα τους στον αέρα. Το παράξενο είναι, πως το ΠΑΣΟΚ, στο σύνολο σχεδόν των υποψηφίων Προέδρων, προσήλθε σε αυτή τη διαδικασία έχοντας κερδίσει πόντους για τον πολιτικό πολιτισμό του σε σχέση με όσα συμβαίνουν στην Κουμουνδούρου. Το ακόμα πιο παράξενο, είναι πως το αφήγημα περί “Συριζοποίησης” έρχεται από ακριβώς τα ίδια πρόσωπα, προεξάρχοντος του Νίκου Ανδρουλάκη, που μιλάνε για #μαζι , “ενότητα” και “αυτόνομη πορεία”.

Ειναι άλλωστε κοινή η πεποίθηση πως ο Νίκος Ανδρουλάκης επέλεξε να διοικεί το ΠΑΣΟΚ με όρους “αίρεσης” , με την έννοια πως όποιος διαφωνεί ή ασκεί κριτική στον ίδιο, “θέλει το κακο του ΠΑΣΟΚ”.

Του έχουν “ξεφύγει” αρκετά τέτοια πολιτικά “μαργαριτάρια” στο παρελθόν, σε περιόδους μη εκλογικές, όταν προσπάθησε να ταυτιστεί δημόσια με το κόμμα ως πρόσωπο, ακυρώνοντας την προσπάθεια που κατέβαλαν συλλογικά όλοι όσοι έμειναν και στήριξαν στα δύσκολα χρόνια την Φώφη Γεννηματά..

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ενδεικτική της ανάγκης για επιβεβαίωση του “εγώ” , όταν στην ίδια χρονική περίοδο που εξήρε τον πολιτικό πολιτισμό, ο Νίκος Ανδρουλάκης, χαρακτήρισε δημόσια τους συνυποψήφιους του: “Φευγατους, Πρίγκηπες και τυχοδιώκτες” όπως ακριβώς στην ίδια μέρα πρόσφατα, μίλησε για “χαρά διεξαγωγής debate” και αμέσως μετά ακύρωσε με αστείες προφάσεις την τηλεμαχια επικαλούμενος…την εθνική Ελλάδος?!

Απο αυτά, καταλαβαίνουμε πως η πολιτική φοβία προς τον δημόσιο διάλογο και η αλλεργία στην κριτική, συνιστούν κορυφαίους λόγους για τους οποίους το ΠΑΣΟΚ, δεν πήρε όσα έπρεπε να πάρει σε επίπεδο πολιτικών ποσοστών – την στιγμή που η ΝΔ πέφτει κατακόρυφα και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί περιφερομενο θίασο -και μάλιστα μέσα σε 1 χρόνο, σε απόλυτους αριθμούς, έδιωξε 170.000 ψηφοφόρους.

Τέτοιες νοοτροπίες πολιτικές και προσωπικές πρέπει να αλλάξουν, αν θέλουμε το ΠΑΣΟΚ να γίνει μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Τέτοιες λογικές δεν χωρούν στην προσπάθεια που κάνει το ΠΑΣΟΚ για κοινωνική σύνδεση και στην δίψα που έχει η κοινωνία για πολιτικό άνοιγμα και δημόσιο διάλογο.

Και “τυχοδιώκτες ” και “πρίγκηπες” και “φευγατοι” και “το κόμμα είμαι εγώ” δεν ταιριάζουν με “ενότητα” και “μαζί” την επόμενη μέρα. Ας το θυμηθούμε αυτό και να σηκωθούμε να ψηφίσουμε την Κυριακή 13 Οκτωβρίου.