Ο Θοδωρής Μαργαρίτης τοποθετείται “περί συμμαχιών” στο ΠΑΣΟΚ

Ο Θοδωρής Μαργαρίτης τοποθετείται περί συνεργασιών

Σε μια περίοδο που το πολιτικό σκηνικό στη χώρα βρίσκεται σε διαρκή αναδιαμόρφωση και οι στρατηγικές συμμαχίες αποτελούν αντικείμενο έντονων συζητήσεων, ο Θοδωρής Μαργαρίτης, ένα από τα κεντρικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, παίρνει θέση. Με μια καυστική ανάλυση, τοποθετείται για τις επιθέσεις που έχει δεχθεί ο ίδιος και άλλοι πολιτικοί, αναδεικνύοντας τα διλήμματα και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει το κόμμα στον δρόμο προς τον καθοριστικό του ρόλο στην Κεντροαριστερά. Η τοποθέτησή του δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών και εγείρει σοβαρούς προβληματισμούς για τη στρατηγική του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ.

Περί Συμμαχιών
Δέχτηκα αμέτρητες επιθέσεις για την άποψή μου περί κοινής υποψηφιότητας της Δημοκρατικής Αντιπολίτευσης για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Πριν από μερικούς μήνες, είχε δεχθεί πολλαπλές επιθέσεις ο Χάρης Δούκας για τις αναφορές του στην πληθυντική Αριστερά. Πριν από έναν χρόνο, ο Μανώλης Χριστοδουλάκης κατηγορήθηκε για τη συμμετοχή του σε εκδήλωση στο θέατρο ΑΛΦΑ με την Έφη Αχτσιόγλου και τον Νίκο Τεμπονέρα.

Πρόσφατα, πυρά δέχτηκε ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ, όταν δήλωσε πως το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να συνεργαστεί στο μέλλον με τη Νέα Δημοκρατία, αλλά θα αναζητήσει άλλες συμμαχίες. Σήμερα, επιθέσεις δέχονται ο Παύλος Γερουλάνος και ο Παύλος Κατερίνης. Το Μαξίμου και οι ακροκεντρώοι επιμένουν στην αυστηρή κριτική προς κάθε συμμαχία με την Αριστερά.

Οι ακροκεντρώοι βρήκαν την ευκαιρία, μέσα από αυτή την κριτική, να ξεπεράσουν τη δυσαρέσκειά τους για την επιλογή Τασούλα στη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και να επιστρέψουν στο «μαντρί» του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το δόγμα τους επιτάσσει το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ να μην είναι μια ηγεμονική δύναμη της προοδευτικής αλλαγής και του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού, αλλά ένας συμπληρωματικός σύμμαχος της Νέας Δημοκρατίας. Ένας σύμβουλος του Μητσοτάκη, ένα κόμμα μπαλαντέρ, παρόμοιο με το κόμμα του Γκένσερ στη Γερμανία, που στηρίζει τη λεγόμενη Κεντροδεξιά. Αυτή η στρατηγική βασίζεται στην ιδέα ενός νεφελώδους «Κέντρου».

Ωστόσο, η ιστορία έχει δείξει ότι, σε περιόδους οικονομικής κρίσης, κοινωνικών αναταραχών και έντονων ανισοτήτων, το «Κέντρο» ως αυτόνομη πολιτική παράταξη δεν αντέχει. Οι ταξικές διαφορές καθορίζουν τους πολιτικούς προσανατολισμούς, όπως έχει αποδειχθεί σε όλη την Ευρωπαϊκή ιστορία.

Η μόνη εξαίρεση ήταν η προσωρινή εικόνα ενός «Κέντρου» μετά τον Ελληνικό Εμφύλιο, μια εικόνα γεμάτη αμαρτίες και σκοτεινές πλευρές. Εύστοχα, ο Ανδρέας Παπανδρέου χάραξε νέους ορίζοντες, ξεπερνώντας αυτή την προσέγγιση. Επομένως, όσοι επιθυμούν το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ να είναι μια παραπληρωματική συνιστώσα της Κεντροδεξιάς και όχι μια καθοριστική δύναμη της Κεντροαριστεράς, κάνουν ένα σοβαρό λάθος.