“Δημοκρατία σε κρίση: Η ώρα των πολλών, όχι των λίγων”

Γράφει ο Βαγγέλης Πετριτζίκης – Μέλος ΚΠΕ του ΠΑΣΟΚ- Κινήματος Αλλαγής

Ζούμε σε μια εποχή όπου οι λέξεις «δημοκρατία», «κράτος δικαίου» και «ισότητα» ακούγονται πιο συχνά από ποτέ, αλλά βιώνονται λιγότερο από ποτέ. Ο πολίτης βλέπει τους θεσμούς να αποδυναμώνονται, τις ελίτ να αδιαφορούν και την πολιτική να μοιάζει περισσότερο με κλειστό κλαμπ παρά με έκφραση της λαϊκής βούλησης. Και μέσα σε αυτό το κενό, το τέρας του αυταρχισμού σηκώνει ξανά κεφάλι, τροφοδοτούμενο από εκείνους που το παίζουν σωτήρες ενώ είναι οι πραγματικοί καταστροφείς.

Η ώρα, όμως, δεν είναι για σιωπή. Είναι για μάχη. Για να χτίσουμε μια κοινωνία όπου η δημοκρατία δεν θα είναι μια βιτρίνα, αλλά ένας ζωντανός μηχανισμός που προστατεύει τους πολλούς από τη βουλιμία των λίγων.

Το κράτος δικαίου δεν είναι πολυτέλεια. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίζεται κάθε πραγματικά ελεύθερη κοινωνία. Δεν μπορεί να είναι ισχυρό μόνο για τους ισχυρούς και αδύναμο για εκείνους που το έχουν περισσότερο ανάγκη.

Σήμερα, όμως, βλέπουμε το αντίθετο:
• Το δικαστικό σύστημα λειτουργεί αργά για τον απλό πολίτη, αλλά αστραπιαία όταν πρόκειται να προστατέψει οικονομικούς και πολιτικούς παράγοντες.
• Οι ανεξάρτητες αρχές δέχονται διαρκείς παρεμβάσεις και πιέσεις, ενώ οι αποκαλύψεις για σκάνδαλα αντιμετωπίζονται με συγκάλυψη ή επικοινωνιακά τρικ.
• Οι κοινωνικά αδύναμοι – οι χαμηλόμισθοι, οι νέοι, οι μικρομεσαίοι, οι εργαζόμενοι με επισφαλείς συνθήκες – βλέπουν ότι για αυτούς δεν υπάρχει κράτος, παρά μόνο όταν πρόκειται να τους ζητήσει φόρους ή πειθαρχία.

Αν θέλουμε να μιλάμε για μια δημοκρατία που αξίζει να υπερασπιστούμε, τότε το κράτος δικαίου πρέπει να γίνει υπόθεση των πολλών. Να είναι εκεί για να προστατεύει όσους δεν έχουν φωνή, και όχι για να προσφέρει ασυλία σε όσους έχουν εξουσία.

Η δημοκρατία δεν πεθαίνει μέσα σε μια νύχτα. Διαβρώνεται σιγά-σιγά. Και σήμερα τη βλέπουμε να υπονομεύεται από μέσα:
• Τα κοινοβούλια έχουν μετατραπεί σε σφραγίδες εκτελεστικών αποφάσεων.
• Οι κυβερνήσεις νομοθετούν μέσω Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και fast-track διαδικασιών, απαξιώνοντας το δημόσιο διάλογο.
• Οι πολίτες απομακρύνονται από την πολιτική, όχι γιατί είναι αδιάφοροι, αλλά γιατί βλέπουν ότι το παιχνίδι είναι στημένο.

Αυτό που ζούμε δεν είναι μια κανονική κρίση. Είναι μια οργανωμένη απόπειρα αποδυνάμωσης των δημοκρατικών διαδικασιών. Και αν συνεχίσουμε να το ανεχόμαστε, το αποτέλεσμα θα είναι μια κοινωνία όπου οι πολλοί θα έχουν μόνο την ψευδαίσθηση της επιλογής, ενώ οι λίγοι θα έχουν όλη τη δύναμη.

Όπου η δημοκρατία αρρωσταίνει, ο φασισμός καραδοκεί. Δεν είναι τυχαίο ότι σε κάθε γωνιά της Ευρώπης και στις ΗΠΑ βλέπουμε την Ακροδεξιά να καλπάζει. Και δεν ανεβαίνει μόνη της. Κάποιοι την στηρίζουν.

Ποιοι; Οι ίδιοι που δήθεν κόπτονται για τη σταθερότητα και την ανάπτυξη. Μεγαλοεπιχειρηματίες, οικονομικοί παράγοντες, μιντιακοί όμιλοι που βλέπουν στον αυταρχισμό μια ευκαιρία για περισσότερα κέρδη και μεγαλύτερο έλεγχο. Για αυτούς, η δημοκρατία είναι εμπόδιο. Για αυτό και χρηματοδοτούν κόμματα και κινήματα που υπόσχονται «τάξη» και «νόμο», ενώ στην πραγματικότητα φέρνουν φίμωση και εκμετάλλευση.

Αν αφήσουμε την Ακροδεξιά να γίνει κανονικότητα, τότε δεν θα έχουμε χάσει μόνο τη δημοκρατία μας. Θα έχουμε χάσει το δικαίωμα να ονειρευόμαστε μια καλύτερη κοινωνία.

Δεν μας αξίζει να συμβιβαστούμε.

Δεν είμαστε εδώ για να γίνουμε μια ακόμα γενιά που θα βλέπει και δεν θα μιλά. Είμαστε εδώ για να συγκρουστούμε. Με όσους πιστεύουν ότι η εξουσία είναι ιδιοκτησία τους. Με όσους θέλουν μια κοινωνία όπου οι λίγοι αποφασίζουν και οι πολλοί υπακούουν.

Η δημοκρατία είναι θέμα μόνιμου αγώνα.