Τρίτος πόλος στη Βουλή. Ιδού η Ρόδος…

Ενάμισι μήνα μετά τις εσωκομματικές του ΚΙΝΑΛ (aka ΠΑΣΟΚ, loading…) η αλήθεια είναι ότι στην πολιτική σκηνή εξελίσσεται μια νέα διαδικασία καθώς ύστερα από αρκετό καιρό εμφανίστηκε όντως ένας τρίτος ισχυρός πόλος.

Όχι, ηχηρό, ελέω δημοσκοπήσεων. Ξέρετε, στα γραφεία των κομμάτων δεν κοιτούν τις αστείες δημοσκοπήσεις του ΣΚΑΪ και του Alpha: έχουν τις δικές τους. Έχουν ενημέρωση, inside… party info. Κοντολογίς, γνωρίζουν πού πάει το πράμα. Όπως γνωρίζουν, πολύ καλά, στου Μαξίμου ακριβώς σε τι ποσοστό κυμαίνεται η ΝΔ ενόψει εκλογών: και δεν είναι καν αρκετό, μετά από δυόμισι χρόνια μιας αποτυχημένης και αστείας διακυβέρνησης.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, παρά την ανικανότητά του να κυβερνήσει σωστά τη χώρα, είχε την ευκαιρία επικοινωνιακά να κερδίσει. Ας πούμε να ξήλωνε τον Τάκη Θεοδωρικάκο μετά την Αλάσκα της Αττικής, ή τους υπεύθυνους που κάηκε η μισή χώρα τον Αύγουστο, ή τους φταίχτες της Μήδειας. Δεν το έκανε. Και δεν το έκανε διότι είναι δέσμιος εσωκομματικών ισορροπιών. Ας πρόσεχε, δεν θα μας λείψει. Άνοιξη θα είναι, φθινόπωρο θα είναι – οι πρόωρες εκλογές δεν αργούν.

Ξενίζει λοιπόν, σε βαθμό που έγινε (αρνητικώς) viral στα social media, η στάση του Νίκου Ανδρουλάκη: είπε «ναι» στην πρόταση δυσπιστίας αλλά όχι σε εκλογές, τόσο, που ακόμα και η ΝΔ εξέδωσε ανακοίνωση για να τη στηλιτεύσει.

Παρένθεση: ναι, δυσπιστίας επειδή η κυβέρνηση ή μέλος αυτής έχει λάβει την εμπιστοσύνη της Βουλής. Μομφή εκφράζεται κατά του Προεδρείου ή μέλους του Προεδρείου της Βουλής, συνάδελφοι…

Πρακτικά ο Αλέξης Τσίπρας έκανε μια κίνηση με στόχο: έστησε μια μικρή παγίδα στον ανερχόμενο Ανδρουλάκη, στο πλαίσιο κοινοβουλευτικής διαδικασίας που έχει δεδομένη και νομοτελειακή κατάληξη (καμία κυβέρνηση δεν έπεσε μετά από πρόταση δυσπιστίας) ποντάροντας στο να βγάλει το ΠΑΣΟΚ μπροστά, να πάρει επίσημα θέση ενάντια στην κυβέρνηση (άλλη μια νομοτέλεια) και όχι στα λόγια, και παράλληλα να συσπειρώσει το αντιπολιτευτικό μέτωπο πάνω του κρατώντας διαρροές ψηφοφόρων προς το κίνημα. Συν, ότι να δείξει ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι στην ίδια πλευρά. Σωστή, ως κίνηση.

Ευλόγως, αν ο Ανδρουλάκης δεν έπαιρνε θέση κατά της ΝΔ, τότε η γαλάζια ρετσινιά δεν θα έφευγε εύκολα. Αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει το αντίθετο.

Και ορθώς ο Ανδρουλάκης είπε όχι σε πρόωρες εκλογές, αν και τον… καραβολεύει: στο κάτω κάτω δεν είναι καν στη Βουλή στο νυν Κοινοβούλιο. Δεν υπάρχει νόημα πρόωρων εκλογών τώρα, μιας και άπαντες γνωρίζουν ότι έχουν ήδη προγραμματιστεί: απλά δεν το λένε…

Μόνο αρνητικό για το ΚΙΝΑΛ, ότι στη Βουλή ο Τσίπρας θα παίξει μονότερμα ενάντια στον Μητσοτάκη: έχει βελτιωθεί τρομερά στο λέγειν, η πρωθυπουργική εμπειρία τον έχει βοηθήσει εν αντιθέσει με τον νυν. Αντίθετα, ο Ανδρουλάκης δεν θα ανέβει στο βήμα – αλλά εκπρόσωποι του κινήματος. Εχει κι αυτό την επικοινωνιακή του σημασία.

Άλλοι βέβαια θεωρούν ότι το timing που επέλεξε ο Τσίπρας να φέρει την κυβέρνηση σε απολογητικό ρόλο στη Βουλή, είναι το χειρότερο δυνατό. Ίσως δεν έχουν και άδικο: οι εικόνες των αποκλεισμένων δρόμων, ο μεγάλος εκνευρισμός του κόσμου, η άλλη μια φορά που το κράτος δεν λειτούργησε σωστά, όλα είναι υπέρ των αντιπολιτευόμενων – αφήστε, δε, που και το Σαββατοκύριακο έρχεται νέα κακοκαιρία στην Αττική, μην είστε βέβαιοι ότι την Κυριακή θα έχουμε κοινοβουλευτική δράση, ίσως να επιστρατευτεί το πολεμικό ναυτικό αυτή τη φορά…

Βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό ξέρει, αυτό κάνει: αντιπολίτευση. Ως κυβέρνηση κρίθηκε. Το επόμενο ερώτημα είναι η κρίση προς το νέο ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, το οποίο έχει μια μεγάλη ευκαιρία με την πρόταση δυσπιστίας να ακουστεί ξανά στην κοινωνία, ειδικά σε κουβέντα επί όλων των θεμάτων. Ιδού η Ρόδος…

ΥΓ. Η στατιστική είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ψέματα και στην περίπτωση των δημοσκοπήσεων, να προπαγανδίσεις.

Ως «εκτίμηση εκλογικής επιρροής» έχουν βαφτίσει οι δημοσκοπικές εταιρείες τον εκ νέου υπολογισμό (repercentage) των ποσοστών των κομμάτων, εξαιρώντας τις μη διευκρινισμένες απαντήσεις των ερωτώμενων: δηλαδή τις επιλογές «δεν θα ψηφίσω», «λευκό / άκυρο», «αναποφάσιστος/η» και «δεν απαντώ», ώστε, ως αναφέρουν, τα αποτελέσματα κάθε δημοσκόπησης να είναι συγκρίσιμα με τα εκλογικά αποτελέσματα.

Πώς ακριβώς να είναι συγκρίσιμα;

Ενδεικτικά, το 2019 η εποχή έφτασε το 42,22% (!) και τα άκυρα και λευκά στο 2,08% (120.00 ψήφοι). Περισσότερα, επί της μαθηματικής ανάλυσης των δημοσκοπήσεων και τον τρόπο αυτών, εδώ

Αν είσαι socialιστής, τα λέμε κι από Facebook, Twitter & Instagram