Άρθρο του Μανώλη Όθωνα στα “ΝΕΑ”

Το ξέραμε ούτως ή άλλως. Αυτό το καλοκαίρι θα είχε συννεφιά. Μόνο η ατζέντα θα παρέμενε καυτή. Με περιεχόμενο που γεννά σε κάθε άνθρωπο αγωνιώδη ερωτήματα. Ακόμα και για τα θεμελιώδη. Η υγεία, το ψωμί, η δουλειά, η ασφάλεια της πατρίδα μας, δεν αποτελούν πια  βασικές σταθερές της ζωής μας. Αλλά πεδίο προσωπικής και συλλογικής ανασφάλειας. Για όσα συμβαίνουν και όσα βάσιμα ανησυχούμε πως θα συμβούν.

Μέσα σε αυτή τη δίνη των αβεβαιοτήτων, εξελίχθηκε μια παρτίδα πολιτικού πόκερ. Δεν άνοιξαν όλα τα φύλλα βέβαια, γιατί αυτός που κρατούσε το καλό χαρτί επέλεξε να μην κάνει τον αντίπαλο ταπί αλλά να του αφήσει ρέστα για να τον κρατήσει στο τραπέζι. Αποδυναμωμένο και βολικό, αφού είναι πια του χεριού του.

Η αρχή έγινε με μια σειρά επιλεγμένων, σε ότι αφορά το χρόνο αλλά και το περιεχόμενο, αποκαλύψεων. Για μαγαζιά,  παραμάγαζα, δουλειές, κοριούς  που κατέγραφαν άλλοι κοριοί. Για τα αποτρόπαια και δυσώδη του ιερατείου μιας εξουσιομανούς ομάδας χωρίς όρια. Για όσα οι παροικούντες την κεντρική πλατεία της Ιερουσαλήμ γνώριζαν από καιρό, τώρα ήλθε η ώρα να βγει τελάλης στις γειτονιές και τους μαχαλάδες.

Για όλα; Όχι βέβαια. Για τόσα όσα αρκούν για να στηθεί βολικά το παιχνίδι. Τα άλλα μπορούν να περιμένουν. Μέχρι να δει αυτός που  μοιράζει το φύλλο αν, πότε και ποια θα χρειαστούν. Η τακτική είναι γνωστή. Κάθε φορά τόσο….  όσο. Μέχρι τότε, τα προσεχώς θα σιγοψιθυρίζονται στους διαδρόμους και θα κουβεντιάζονται χαμηλόφωνα στα πέριξ της πλατείας καφέ.

Άλλωστε κατά κοινή τους ομολογία –  με επίσημες διαρροές και των δύο επιτελείων –  όταν βρέθηκαν πρόσφατα οι δυο τους για σοβαρό εθνικό θέμα, ζητήθηκαν και δόθηκαν οι σχετικές αμοιβαίες εξηγήσεις. Γιατί όχι και αμοιβαίες διευθετήσεις θα προσέθετε κάποιος καχύποπτος. Ότι  τα μιλήσανε το παραδέχονται. Το αν τα συμφωνήσανε κιόλας μένει να φανεί.

Από την όλη ιστορία όμως προκύπτει ένα καίριο ερώτημα.

Όχι βέβαια, το καθαρά ρητορικό, αν εκείνος γύρω από  τον οποίον στήθηκε επί  4,5 χρόνια χορός παρακρατικών και αντιθεσμικών πρακτικών με το αζημίωτο, ήταν τελικά Τζόε ή Άβερελ.

Αλλά αν έτσι η χώρα μπορεί να προχωρήσει. Αν αυτή η ισορροπία του τρόμου, μπορεί να δώσει απαντήσεις στα θέματα της ατζέντας που θα παραμένει καυτή και μετά το καλοκαίρι. Ιδίως μάλιστα μετά από αυτό…

Η απάντηση είναι προφανής. Η χώρα χρειάζεται θεσμική ισορροπία, εθνική συνεννόηση, τεκμηριωμένη προγραμματική και πολιτική αντιπαράθεση, συναινέσεις για τα αναγκαία αλλά και ισχυρό  προοδευτικό αντίβαρο στις συντηρητικές πολιτικές.

Προφανές είναι επίσης ότι αυτό το ρόλο δεν μπορούν να διαδραματίσουν όσοι αυτό -εγκλωβίστηκαν σε καθεστώς διαρκούς πολιτικής ομηρίας.

Η λύση βρίσκεται εκτός του τραπεζιού των παζαριών και των συμψηφισμών. Στα χέρια αυτών που επιλέγουν συνειδητά να μην διεκδικούν θέση σε αυτό.