Το νέο NewsLetter του “Σόσιαλ του Ντέμοκρατ” δια χειρός Στέφανου Παραστατίδη:

Η δημοκρατία βρίσκεται σε υποχώρηση, έχοντας μάλιστα τη χαμηλότερη καταγραφή από το 2006, όταν ξεκίνησε να μετράται σύμφωνα με τον δείκτη democrat index. 22 χώρες ορίζονται ως «πλήρεις δημοκρατίες» ενώ περισσότερο από το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού ζει υπό αυταρχικά καθεστώστα [Economist].

Παράλληλα, η πανδημία συνοδεύεται από μία νέα πρωτοφανή παγκόσμια οικονομική κρίση, μεγαλύτερη συγκριτικά από το κραχ του 1929 και τους δύο παγκόσμιους πολέμους.

Μία τρίτη και σημαντική παράμετρος είναι η νέα εποχή την οποία βιώνουμε, με κύριο χαρακτηριστικό της τις νέες δυνατότητες και τις νέες ανισότητες που αυτή φέρει.

Αν πιστεύουμε ότι η έξοδος από την πανδημία θα μας οδηγήσει σε μία εύκολη νέα ισορροπία (κανονικότητα), θα διαψευστούμε οικτρά. Ο συνδυασμός των όσων περιγράφω μοιάζει περισσότερο με βουτιά στο κενό και θα συντελεσθεί ένας βίαιος μετασχηματισμός σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο.

Στο πολιτικό επίπεδο, τρία θα είναι τα μείζονα ρεύματα που θα διαγκωνιστούν για την κυριαρχία τους: η δημοκρατία, ο λαϊκισμός και ο αυταρχισμός. Κάθε ένα εξ αυτών θα φορέσει έναν επίκαιρο μανδύα που θα συνάδει με τα νέα αιτήματα των ανθρώπινων κοινωνιών και θα προσπαθήσει να καλύψει τα κενά αντιπροσώπευσης μεταξύ εξουσίας και πολιτών. Και η υπόθεση δημοκρατία δεν θα είναι διόλου μια εύκολη υπόθεση.

Η νέα φτώχεια και η αυξανόμενη ανεργία βρίσκεται στο κατώφλι μας και οι ανισότητες θα δώσουν χώρο σε νέες συγκρούσεις, είτε μεταξύ των χωρών, δηλαδή εθνικές, είτε μεταξύ των οικονομικών ελίτ και του λαού μίας χώρας, δηλαδή ταξικές. Σε αυτά τα δύο επίπεδα, οι δύο βασικές μορφές λαϊκισμού, ο εθνικολαϊκισμός και ο κοινωνιολαϊκισμός θα προσπαθήσουν να βρουν ξεχωριστή ή και ταυτόχρονη έκφραση υπό την καθοδήγηση ενός ικανού ηγέτη.
Αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε μία ακόμη πιο θωρακισμένη Ευρωπαϊκή Ένωση, με περισσότερες κοινές και αλληλέγγυες δραστηριότητες όπως αυτή του ταμείου ανάκαμψης ή του κεντρικού σχεδιασμού εμβολιασμού.
Έναντι της Ευρωπαϊκής λογικής, υπάρχει η ”αντιδραστική διεθνής” που συναντήσαμε στις ΗΠΑ στο πρόσωπο του Τραμπ και συναντάμε στη Ρωσία στο πρόσωπο του Πούτιν, δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο στον πολιτικό άξονα αριστερά/δεξιά και ορίζει ως εχθρούς της την φιλελεύθερη δημοκρατία, την παγκοσμιοποίηση, την ευρωπαική ολοκλήρωση.
Σύμφωνα με τον Γερμανο-Αμερικανό επιστήμονα Άλμπερτ Χίρσμαν, η Αντιδραστική Διεθνής χρησιμοποιεί τρία βασικά επιχειρήματα για να καταλάβει κρίσιμο πολιτικό χώρο: Το επιχείρημα του αντίστροφου αποτελέσματος, αυτό της ματαιότητας και το επιχείρημα της διακινδύνευσης, ανασύροντας τον φόβο και χρησιμοποιώντας αυτόν εργαλειακά έναντι της προόδου. Απέναντι σε αυτά τα τρία ζητήματα, θα πρέπει να επισπεύσουμε τη θωράκισή μας, να βγούμε και πιο ενωμένοι μετά την πανδημία, διότι αυτό θα μας διασφαλίσει στον 21ο αιώνα πρωτίστως την ειρήνη που θα αμφισβητηθεί ως κεκτημένο, όπως και την ευημερία μέσα από τη συνεργασία των λαών.

Τα δε αυταρχικά καθεστώτα θα μας επιδείξουν την -δια του συγκεντρωτισμού- αποτελεσματικότητά τους και θα προσπαθήσουν να ανταλλάξουν ελευθερίες και δικαιώματα με περισσότερη προστασία έναντι του φόβου των ασύμμετρων διεθνών απειλών αλλά αβεβαιοτήτων που φέρει η νέα εποχή. Τα διλήμματα που θα τεθούν δεν θα έχουν εύκολες απαντήσεις. Άλλωστε, ο φόβος και η ακραία φτώχεια είναι το βούτυρο και το μέλι στο ψωμί του κάθε καταχραστή εξουσίας.

”Ο σόσιαλ ο Ντέμοκρατ ο σωστός” οφείλει να προετοιμαστεί για όσα έρχονται και να ορίσει εκ των προτέρων τη μητέρα των μαχών, αυτή για τη διατήρηση, την εμβάθυνση και την επέκταση της Δημοκρατίας. Αυτό είναι το μεγάλο γήπεδο, ο αγώνας δίχως αύριο που έχουμε να δώσουμε. Παράλληλα και πέραν του ευρύτερου κοινού μετώπου, χρειαζόμαστε κάτι σκληρά ταυτοτικό και ανθρωποκεντρικό, κάτι που θα μας κάνει ξανά πολιτική οικογένεια έναντι των νέων αβεβαιοτήτων, κάτι πιο συγκεκριμένο από την απροϋπόθετη για μας πολύτιμη πρόοδο· και αυτή θεωρώ ότι θα πρέπει να είναι η σοσιαλΔημοκρατία και η επανεφεύρεση αυτής στις νέες και υπό διαμόρφωση συνθήκες. Και δεν το πιστεύω μονάχα εγώ. Ακόμη περισσότερο εμού το πιστεύει ο σόσιαλ ο Ντέμοκρατ. Κείνος με έπεισε στο εκατό, με χαρτί και με μολύβι, σας λέω 🙂

’O σόσιαλ ο Ντέμοκρατ ο σωστός’’ είναι μία πολιτική φιγούρα που κουβαλά το παρελθόν του σοσιαλδημοκράτη και προσπαθεί να δει το μέλλον από ένα κοινό αξιακό ιδεολογικό πρίσμα, ούτως ώστε να ερμηνεύσει με παρρησία τα νέα διακυβεύματα. Σκιτσαρισμένος μέσα στο ζιβάγκο του, αδύνατος & ολίγον ατημέλητος διότι τον τρώνε οι σκέψεις του, με την πίπα να προσδίδει τη σοφία της εμπειρίας, σε ένα παγκάκι που του προσφέρει την άνεση του συλλογισμού και με τα αρχικά της ΣοσιαλΔημοκρατίας σχηματισμένα στο δεξί χέρι του και στο περίτεχνο σταυροπόδι του. Ο Ντέμοκρατ θα κάνει διάλογο με μία σειρά σκιτσο-θαμώνων, αμέσως μόλις αυτοί διαβάσουν κάποιο από τα κείμενα του newsletter και θα τους λύνει τις απορίες χωρίς πολλά πολλά. Είναι ‘’σωστός’’ γιατί είναι παραδοσιακός, δίκαιος και συνάμα οραματικός.
Copyright © O σόσιαλ ο Ντέμοκρατ ο σωστός.

Αν συμπαθήσατε τον σόσιαλ τον Ντέμοκρατ τον σωστό, προωθήστε τον να γνωρίσει κόσμο -αρκεί να μη σηκωθεί από το παγκάκι του.

Αν τον ερωτευτήκατε με την πρώτη ματιά, πατήστε εδώ για το εβδομαδιαίο σας ραντεβού.

Αν κάποτε τον βαρεθείτε, πατήστε εδώ και θα εξαφανιστεί από τα μάτια σας.