“Oποιος πατεί σε δύο βάρκες στο τέλος πέφτει στη θάλασσα”

Κατά διάρκεια της χθεσινής (7/10) συζήτησης στη Βουλή για τη στρατηγική συμφωνία Ελλάδας – Γαλλίας ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας είπε μία ενδιαφέρουσα φράση προς τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. 

“Όποιος πατεί σε δύο βάρκες στο τέλος πέφτει στη θάλασσα” αναφερόμενος στις δύο τάσεις μέσα στη Νέα Δημοκρατία την κεντροδεξία ή φιλελεύθερη και την ακροδεξιά που αποπνέει έντονα στοιχεία λαϊκισμού με αφορμή το θέμα Μπογδάνου. 

Ανέκαθεν στην πολιτική διαδρομή των Πρωθυπουργών και των Αρχηγών των κομμάτων που διεκδικούν την εξουσία πάντα ερχόταν η στιγμή της πτώσης λόγω των δύο λογικών που προσπαθούσαν να υπηρετήσουν.

Ας μην γυρίσουμε πολλά χρόνια πίσω. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν κατάφερε ποτέ να ισορροπήσει το φιλοευρωπαϊκό μεταρρυθμιστικό προφίλ του με την σκληρή σχεδόν ακροδεξιά ατζέντα στο εσωτερικό του κόμματος του και έπεσε. 

Ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν κατόρθωσε για μεγάλο πολιτικό διάστημα να παρουσιάσει ένα πραγματικά προοδευτικό αριστερό κυβερνητικό πρόγραμμα και η λανθασμένη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και τον Πάνο Καμμένο του κόστισαν πολλά όχι μόνο το καλοκαίρι του 2019 αλλά ακόμα και μέχρι σήμερα.

Δεν είναι μόνο οι δύο πρώην Πρωθυπουργοί, αλλά και ο Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος πήρε ένα ΠΑΣΟΚ στα πιο δύσκολα του χρόνια και το “διέλυσε” φτάνοντας το ακόμα και κάτω από 5% σε εκλογές, αλλάζοντας όχι μόνο το όνομα του σε Ελιά και ΚΙΝΑΛ, αλλά κυρίως το χαρακτήρα και την ιστορία του. 

Πήρε ένα κόμμα που είχε κόσμο από τη σύγχρονη αριστερά μέχρι και το παραδοσιακό κέντρο και το… κατάντησε σε “ουρά” του Σαμαρά και των επιλογών μίας πολύ σκληρής και συντηρητικής δεξιάς. 

Έτσι και ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτή τη στιγμή πατάει σε δύο βάρκες. Η μία είναι η επίπλαστη κεντροδεξιά φιλελεύθερη εικόνα που θέλει να παρουσιάσει, αλλά η άλλη η ετοιμόρροπη είναι αυτή που στο τέλος θα του κοστίσει. 

Δεν γίνεται ο Πρωθυπουργός να στηρίζει ακροδεξιές επιλογές μόνο και μόνο για να μη χάσει ένα συγκεκριμένο ακροατήριο το οποίο κέρδισε με μύθους και “παραμύθια” το 2018 στη Συμφωνία των Πρεσπών. 

Ο Πρωθυπουργός αυτή τη στιγμή βάλλεται από παντού αλλά δεν φαίνεται διατεθειμένος να διαφοροποιήσει τα σχέδια του. Και κάπου εδώ έρχεται το ερώτημα οι πραγματικά προοδευτικοί πολιτικοί και πολίτες πως πρέπει να αντιδράσουν; 

Η απάντηση είναι απλή, δυναμικά σε κάθε τι που θα γυρίσει τη χώρα δεκαετίες πίσω σε λογική και σκέψη. Η Ελλάδα ανέκαθεν διέθετε ένα ισχυρό σκληρό δεξιό μπλοκ στο εσωτερικό της αλλά πλέον πάει να γίνει καθημερινότητα. 

Αυτός πρέπει να είναι ο στόχος όσων πιστεύουν ότι πραγματικά αυτή η χώρα μπορεί να γίνει καλύτερη και να προχωρήσει μπροστά με ένα προοδευτικό πυλώνα διαχείρισης της πολιτικής. 

Αν κερδηθούν οι “μάχες” της καθημερινότητας απέναντι στα ακροδεξιά συντηρητικά στοιχεία τότε μόνο καλύτερα μπορεί να είναι τα πράγματα στο αύριο. Και με αυτό το τρόπο είναι δεδομένο ότι θα πέσει και η τωρινή Κυβέρνηση στη θάλασσα από τις βάρκες που ισορροπεί. 

Με ένα ριζοσπαστικό σχέδιο ανάπτυξης της ζωής των πολιτών και παράλληλα με πολιτικές και κοινωνικές συγκλίσεις προοδευτικών δυνάμεων που είναι απαραίτητες πλέον.