Κάποιος σοφός είχε γράψει κάποτε πως ” Οι θεριστες φεύγουν αλλά η σπορά μένει… “. Τέτοια μεγάλη ήταν η προσφορά του σπόρους της περηφάνιας και της αντίστασης που άφησε πίσω του ο Μανώλης Γλέζος, λίγο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι,σήμερα 30 Μαρτίου του 2020. Μια προσφορά σε σκέψεις, διδάγματα και παραδείγματα για την Ελευθερια,Την Πατρίδα, την Αριστερά, τους αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη. Ο κυρίως σκοπός του και στόχος του στα 50 και πλέον χρόνια προσφοράς του στην πατρίδα και την δημοκρατία, περνούσαν πάντα μέσα από το προσωπικό του παράδειγμα και την αταλαντευτη πίστη στα ιδανικά της Ελευθερίας και της Ανεξαρτησίας.

Ήταν ο Μανώλης που ήδη από τα χρόνια της Μεταξικης δικτατορίας στάθηκε απέναντι στην Αστική Δεξιά.. Ήταν ο Μανώλης που πρωτοπορησε στο μαθητικό και φοιτητικό κινημα του Μεσοπολέμου… Ήταν ο Μανώλης που δεν φοβήθηκε ούτε στιγμή την πιθανότητα εκτέλεσης απο τους Ναζί και με τον αείμνηστο Σάντα, κατέβασαν την σβάστικα από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης,πετυχαινοντας ένα σοβαρό ηθικό πλήγμα απέναντι στο κατακτητή κ’ ανυψώνοντας ταυτόχρονα το ηθικό της της ένοπλης εθνικής αντίστασης απέναντι στους εισβολεις…. Ηταν ο Μανώλης που δεν φοβήθηκε την καταδίωξη της δεξιάς, εις βάρος του ίδιου και του κινήματος αλλά πάντα με πίστη στις αρχές του δεν φοβόταν να μιλήσει για τα λάθη και τις προβληματικες επιλογές της αριστεράς…. Ήταν ο σύντροφος Μανώλης που πίστεψε στο όραμα της “Αλλαγής” και του αγώνα, ώστε ο λαός να πάρει επιτέλους έπειτα από δεκαετίες τις τύχες του στα χέρια του. Ώστε να επιτευχθεί η εθνική συμφιλίωση και η πολιτειακή αναγνώριση της πραγματικής εθνικής αντίστασης στα χρόνια του Ανδρέα.

Ήταν ο Μανώλης Γλέζος… Ο άνθρωπος που έφερε κοντά με το παράδειγμα του κάθε Έλληνα Πατριώτη…