Γράφει, ο Γαβρής Άγγελος.

H κοινωνία των Η.Π.Α λειτουργεί σαν ένα κουρδισμένο ρολόϊ με αφύπνιση κάθε περίπου 27-28 χρόνια. Οι στατιστικολόγοι ονομάζουν μια τέτοια χρονική περίοδο ως “γενιά”. Άρα κάθε 1 γενιά, στις Η.Π.Α συμβαίνουν ακριβώς τα ίδια. Με την ίδια οργή. Διατηρώντας τις ίδιες ανισότητες.

Τότε ήταν η Λατίσα και ο Ρόντνεϊ Κινγκ , σήμερα ο Τζωρτζ Φλόϋντ.

Πρίν όμως απο όλους αυτούς ήταν το 1965. Που και πάλι καταγγέλθηκε η χρήση αστυνομικής βίας ως “υπερβάλων ζήλος” με τις απίστευτες εικόνες αστυνομικών σκύλων να κόβουν κομμάτια κρέατος από μαύρους “υπόπτους” ή και παραβάτες οδηγούς. Πράγμα που δεν θα συνέβαινε ποτέ σε έναν λευκό Αμερικάνο της εποχής-μπορεί και σήμερα το ίδιο να πούμε όπως πολλοί υπαινίσσονται. Το 1965 ξέσπασαν βίαια επεισόδια σαν αυτό του 1992 σαν αυτό του 2020. 27-28 χρόνια, μια γενιά.

Μια γενιά “παγιδευμένη” στην ύπουλη 13η τροπολογία του Συντάγματος των Η.Π.Α σύμφωνα με την οποία η δουλεία απαγορεύεται ΕΚΤΟΣ ΚΙ ΑΝ κάποιος είναι παραβάτης, φυλακισμένος ή υπόδικος(!).

Κρατήστε σας παρακαλώ αυτή τη σημείωση.Η 13η τροπολογία του αμερικανικού συντάγματος είναι σε ισχύ μέχρι και σήμερα που σε καμία περίπτωση δεν είναι εύηχος ο όρος “σκλάβος” μα με τα “παραθυράκια” του νόμου, μπορεί κανείς να χάσει πανεύκολα την ελευθερία του λόγου και ένα σύνολο ανθρώπινων δικαιωμάτων απλά και μόνο επειδή τα όργανα επιβολής του νόμου αποφάσισαν να τον χαρακτηρίσουν ως παραβάτη. Και αν δούμε στατιστικά που ισχύουν μέχρι σήμερα θα διαπιστώσετε πως ένα μεγάλο ποσοστό των “παραβατών” και των χτυπημένων απο το χέρι ( ή τα γκλομπ ) του νόμου είναι μαύροι ή άλλης εθνικότητας πλην της αμερικανικής ‘άριας’ (white caucasian) !

Τότε ήταν η 16 χρονη Λατίσα, που τόλμησε να πάει να αγοράσει χυμό έχοντας στα χέρια της (όπως ξεκάθαρα φαίνεται απο τις κάμερες παρακολούθησης) το χαρτζιλίκι της απο ένα μινι μαρκετ στην “Koreatown”. Η ιδιοκτήτης, αφού πήγε να της πάρει τον χυμό απο τα χέρια ήρθε σε αψιμαχία με την έφηβη Λατίσα η οποία την έσπρωξε και πήγε να φύγει, χωρίς να το σκεφτεί καθόλου, η ιδιοκτήτης έβγαλε περίστροφο και πυροβόλησε στο πίσω μέρος του κεφαλιού την Λατίσα που είχε ήδη γυρίσει την πλάτη και έφευγε απο το Mini Market στο οποίο έμελλε να χάσει άδικα την ζωή της απο μια 62 χρονη Κορεάτισσα. Στην συνέχεια, λίγους μήνες μετά, κάμερα πολίτη κατέγραψε τον άγριο ξυλοδαρμό του Ρόντνεϊ Κινγκ ο οποίος ήταν “ύποπτος” για απάτη και ούτε λίγο- ούτε πολύ τον βάρεσαν σε όλο το σώμα και το κεφάλι (πολτοποιώντας του το 1 μάτι) 56 φορές ενώ με τέϊζερ του προκάλεσαν βαριά εγκαύματα στον θώρακα! Ήταν τότε η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι στην αφροαμερικανική κοινότητα που τα κανε λαμπόγιαλο στο νοτιοκεντρικό Λος Άντζελες γιατί όλοι οι θύτες που πήγαν στην δικαιοσύνη για αυτά τους τα εγκλήματα, κρίθηκαν αθώοι ομόφωνα απο εισαγγελείς, δικαστές και πολιτικούς υψηλού κύρους…

Σήμερα είναι ο Τζώρτζ Φλόυντ, που και αυτός βιντεοσκοπήθηκε, και οι αστυνομικοί που σύρθηκαν στα δικαστήρια φαίνεται πως θα την γλυτώσουν. Ακόμα ένα φαινόμενο ακραίας χρήσης βίας από αστυνομικούς. Ακόμα μια ίδια περίπτωση. Ακόμα μια γενιά. Στις Η.Π.Α, την χώρα της ελευθερίας καθώς λένε, με τον Τραμπ να είναι ο πρώτος πολιτικός ηγέτης χώρας του Δυτικού κόσμου που ψάχνει κρησφύγετο απο τους ίδιους τους πολίτες της χώρας στην οποία εκλέχτηκε δημοκρατικά, μετά τον Αδόλφο Χίτλερ ο οποίος έπραξε το ίδιο με τα γνωστά αποτελέσματα όπως ξέρουμε…

Φτάνει πια!

Τα φαινόμενα αυτά δεν απαντούν μόνο στις Η.Π.Α. Με λίγο “κοφτερό” βλέμμα θα τα βρείτε στις γειτονιές που ζουν οι πρόσφυγες, οι αθίγγανοι, οι μετανάστες. Θα τα βρείτε στα προαύλια των ελληνικών σχολείων με τους έφηβους να παίζουν ένα  επικίνδυνο μπρα ντε φερ με τον ρατσισμό. Θα τα βρείτε σε κάθε πτυχή της κοινωνίας. Το χρέος μας είναι ένα. Να σβήσουμε για πάντα την μάστιγα του ρατσισμού, τώρα, όσο μπορούμε εμείς, η γενιά που δεν πέρασε ακόμα, η γενιά που έχει χρόνο μπροστά της να κάνει κάτι για την επόμενη που θα έρθει.