Κυβέρνηση Καραμανλή: Το έλλειμμα που άφησε πίσω της η ΝΔ και οδήγησε την Ελλάδα στην καταστροφή.

Η κυβέρνηση Σημίτη, έχοντας επωμιστεί μεταξύ άλλων και την ευθύνη διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, προτίμησε τη δεύτερη επιλογή. Αλλωστε το ίδιο έκαναν οι περισσότερες κυβερνήσεις της ευρωζώνης. Η κυβέρνηση Καραμανλή βρέθηκε αναγκασμένη να παραλάβει οπλικά συστήματα και να εγγράψει στους προϋπολογισμούς των ετών 2004-2007 εξοπλιστικές δαπάνες της τάξης των 10 δισ. ευρώ (πάνω από 2% του ΑΕΠ τον χρόνο).

Με δαπάνη ύψους 2% του ΑΕΠ ετησίως «εγκλωβισμένη» στην εξυπηρέτηση αμυντικών παραγγελιών δεν περίσσευε παρά μόνο 1% για κοινωνικές παροχές προτού αγγίξει η κυβέρνηση το επιτρεπόμενο από τους ευρωπαϊκούς κανόνες όριο ελλείμματος ύψους 3% του ΑΕΠ. Κατά συνέπεια η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θα είχε πρακτικά κανένα περιθώριο για παροχές. Θα μετατρεπόταν σε αυτό που φοβόταν ο κ. Καραμανλής και οι συνεργάτες του, δηλαδή σε μια απαξιωμένη «δεξιά παρένθεση». Για να υπερβούν το πρόβλημα αξιοποίησαν το δικαίωμα να μεταβάλουν την επιλογή του κανόνα και να εγγράψουν τις δαπάνες για οπλικά συστήματα (αλλά και αρκετές δαπάνες Υγείας) στα παρελθόντα έτη. Παρουσίασαν έτσι μια νέα «φουσκωμένη» εικόνα για τους προϋπολογισμούς των ετών 1999-2003. Στη συνέχεια άρχισαν να δανείζονται (πάνω από 10 δισ. ευρώ ως το 2008) για να πληρώνουν τα όπλα που παρελάμβαναν. Και τουλάχιστον άλλα τόσα για να χρηματοδοτήσουν παροχές. Κι έτσι κέρδισαν με άνεση τις εκλογές του 2007.

Σε αυτό το νέο χρέος από τα Εξοπλιστικά και τις παροχές προστέθηκε νέος δανεισμός πάνω από 50 δισ. ευρώ ως τις αρχές του 2009 για να αποπληρωθούν οι τόκοι που «παρήγαγε» ένα δημόσιο χρέος το οποίο στις 31.12.2003 βρισκόταν ήδη στα 182 δισ. ευρώ.

Τέλος, προστέθηκε η ύφεση λόγω των διεθνών συνθηκών, αλλά και γιατί από τα τέλη του 2007 οι τράπεζες φρέναραν την κατανάλωση εισαγόμενων αγαθών με δανεικό χρήμα η οποία ήταν η πραγματική «ατμομηχανή» της οικονομικής ανάπτυξης. Το νέο φουσκωμένο έλλειμμα καλύφθηκε με νέο δανεισμό της τάξης των 20 δισ. ευρώ. Συνολικός λογαριασμός πενταετίας: 90 δισ. ευρώ. Κάπως έτσι στις αρχές του 2009 ο κ. Καραμανλής ξύπνησε ένα πρωί αδυνατώντας να πιστέψει ότι μέσα σε πέντε χρόνια το χρέος έφθασε κοντά στα 270 δισ. ευρώ! Ηθελε ωστόσο να κερδίσει τις ευρωεκλογές έστω και «με μία ψήφο διαφορά».

Συνέχισε λοιπόν τον δανεισμό, θυσίασε εν ψυχρώ τον κ. Αλογοσκούφη και εγκαθίδρυσε μια νεοδημοκρατική «τρόικα», ένα «υπερδιευθυντήριο» με τον διάδοχο του Αλογοσκούφη στο υπουργείο Οικονομικών Γιάννη Παπαθανασίου, τον Γιώργο Σουφλιά και τον Κωστή Χατζηδάκη. Ελαβαν κάποια μέτρα (σε τρεις δόσεις), τα οποία όμως ήταν… απλή παρακεταμόλη μπροστά στο μέγεθος των ελλειμμάτων.

Μετά τη βαριά ήττα στις ευρωεκλογές του Ιουνίου του 2009 (όχι με μία αλλά με 223.223 ψήφους διαφορά…) ο κ. Καραμανλής κατάλαβε ότι η χώρα κυριολεκτικά θα του σκάσει στα χέρια. Σεβάστηκε τα «μπάνια του λαού» (αλλά και τα δικά του…) και στις 2 Σεπτεμβρίου 2009 προκήρυξε πρόωρες εθνικές εκλογές.

Μαυρισμένος από τις ώρες περισυλλογής που περνούσε μέσα στη βάρκα στα ανοιχτά της Ραφήνας και της Ιου υποσχέθηκε πάγωμα μισθών και συντάξεων. Too little, too late. Βεβαίως ο κ. Καραμανλής έχει ένα μεγάλο ελαφρυντικό. Κανένας ηγέτης δεν μπορεί να ελέγξει κανέναν λαό σε εποχές πρόσβασης σε φθηνό και άφθονο δανεισμό. Το φθηνό χρήμα εξαχρειώνει τις κοινωνίες και τις κάνει να νομίζουν ότι ακόμα και οι συνθήκες ευημερίας ισοδυναμούν με καιρούς αδικίας. Κάπως έτσι έφθασε να ανεχθεί ακόμα και την πυρπόληση της Αθήνας τον Δεκέμβρη του 2008. Εκείνες τις νύχτες του Δεκέμβρη ο κ. Καραμανλής έχασε οριστικά τον σεβασμό της κοινής γνώμης.

Τέλος, ο κ. Καραμανλής εξελέγη το 2004 με το σύνθημα «επανίδρυση του κράτους». Ευκαιρία να σκεφθούμε ποιες ήταν οι «καθαρές» ετήσιες δαπάνες μισθών και συντάξεων το 2004 και ποιες ήταν το 2009. Είχαν σχεδόν διπλασιαστεί