Εύα Ζούπη: Η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ζήτημα κοινωνικής προόδου

Τις τελευταίες ώρες κυριαρχεί ένα τεράστιο μούδιασμα. Ένα τεράστιο μούδιασμα σε όλους τους προοδευτικούς και ελεύθερους ανθρώπους, αλλά πολύ περισσότερο σε όλες εμάς, στις γυναίκες, οι οποίες διαπιστώνουμε για ακόμη μία φορά πως βασικά μας δικαιώματα κρέμονται από μία κλωστή.

Η ανατροπή της ιστορικής απόφασης RoeVsWade από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ είναι μία ακόμα υπενθύμιση προς όλους και όλες, αλλά κυρίως σε όσους θεωρούν τη συζήτηση γύρω από τα δικαιώματα των γυναικών γραφική και υπερβολική, πόσο εύθραυστο είναι το πλαίσιο προστασίας βασικών μας δικαιωμάτων.

Πέρσι η Τουρκία αποσύρθηκε από τη Διεθνή Σύμβαση για την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών, η Πολωνία συνεχίζει να μην αποδέχεται την τροποποίηση του σχετικού νόμου για τις αμβλώσεις αναγκάζοντας χιλιάδες Πολωνέζες ετησίως σε παράνομες και επικίνδυνες επεμβάσεις, στη χώρα μας τη στιγμή που το μέτρημα των γυναικοκτονιών συνεχίζεται, η Πολιτεία αρνείται κατηγορηματικά να προχωρήσει στη νομική αναγνώριση του αδικήματος ή να ενισχύσει το πλαίσιο προστασίας των γυναικών από την έμφυλη βία.

Και τώρα αυτό.

Μία εμβληματική απόφαση ανατρέπεται μετά από 50 χρόνια και κάπως έτσι ξεκινάμε από την αρχή. Το προφανές δικαίωμα της επιλογής αφαιρείται από αυτές που πραγματικά αφορά και εκχωρείται σε κάθε πολιτεία να αποφασίζει εάν θα περιλαμβάνει στο νομικό της πλαίσιο την πρόσβαση στην άμβλωση ή όχι. Σε νόμιμη τουλάχιστον. Γιατί όλοι αντιλαμβανόμαστε πως μία τέτοια απόφαση απαγόρευσης οδηγεί σε παράνομες επεμβάσεις που με τη σειρά τους μπορεί να οδηγήσουν σε πολύ επικίνδυνες συνθήκες για τη σωματική ή ψυχική υγεία της κάθε γυναίκας.

Πέραν του προφανούς όμως, ξεκινάμε πάλι από την αρχή και ως κοινωνία. Γιατί όπως το μεγαλύτερο ποσοστό από χθες αντιδρά στην απόφαση αυτή, έχουν εμφανιστεί και αυτοί που με το γνωστό συντηρητισμό τους και συνθηματολογία περί δολοφονιών σε επιστρέφουν στο 1986 όταν το ΠΑΣΟΚ έφερε το νομοσχέδιο για τη νομιμοποίηση των αμβλώσεων στη χώρα μας. Και κάπως έτσι από τη μία έρχονται στο μυαλό σου τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της εποχής που έκαναν λόγο για νομοσχέδιο έγκλημα και από την άλλη οι σημερινές αναρτήσεις στο Twitter που δε διαφέρουν σε τίποτα από τότε.

Για ακόμα μία φορά η ιστορία μας κάνει να αντιληφθούμε πως τίποτα στη σφαίρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να θεωρείται δεδομένο. Γιατί δυστυχώς εν έτει 2022 κάνουμε λόγο για αποφάσεις που θέτουν τις γυναίκες σε καθεστώς ανελευθερίας, καθώς τους αφαιρούν ένα εκ των βασικότερων δικαιωμάτων, αυτό της αυτοδιάθεσης του σώματός τους.

Είναι σαφές, λοιπόν, πως οι μάχες για τις ελευθερίες και τα δικαιώματά μας πρέπει να είναι διπλές. Συνεχής διεκδίκηση από την Πολιτεία να νομοθετεί για αυτά ως οφείλει με μοναδικό σκοπό την προστασία τους και διαρκής ζύμωση με την κοινωνία μέχρι να καλλιεργηθεί πλήρως πως η κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι ζήτημα κοινωνικής προόδου.

Και η κοινωνική πρόοδος είναι δική μας υπόθεση.

Γιατί μόνο αν υψώσουμε το τείχος της, ο συντηρητισμός που επιστρέφει με ένα πολύ σκληρότερο πρόσωπο θα ηττηθεί.