Το ναυάγιο του «μεταβατικού» ΣΥΡΙΖΑ – Από την παραίτηση Τσίπρα στις φαιδρές πολιτικές μεταγραφές της διάλυσης

Η πολιτική γαλήνη της Κουμουνδούρου διαλύθηκε οριστικά το πρωί της Δευτέρας. Η παραίτηση του Αλέξη Τσίπρα από τη βουλευτική του έδρα δεν ήταν απλώς μια προσωπική κίνηση, αλλά η τελεσίδικη πράξη μιας μακράς αποσύνθεσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ήδη εγκλωβισμένος σε αδιέξοδο ρόλο αντιπολίτευσης χωρίς στρατηγική, εισέρχεται τώρα σε σκοτεινά, αχαρτογράφητα νερά. Και, ειρωνικά, το πηδάλιο κρατά ένας «μεταβατικός» πρόεδρος, ο Σωκράτης Φάμελλος, ο οποίος έμοιαζε από την πρώτη στιγμή να περιμένει πότε θα ανάψει το πράσινο φως από τον Τσίπρα για τη… διάλυση.

Η εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Φάμελλο ήταν η τέλεια αποτύπωση ενός κόμματος που δεν πιστεύει πια στον εαυτό του. Αντί για πολιτική ανασύνταξη, είδαμε ένα γκροτέσκο παζάρι «διεύρυνσης» με πρόσωπα που άλλοτε λοιδορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλοτε δεν ήξεραν καν τι πρεσβεύει. Μεταγραφές φαιδρών μετριοτήτων, δημοσιογραφικών υπολειμμάτων και «περιφερειακών παραγόντων» που παρουσιαζόταν ως νέα πνοή, λες και το κόμμα χρειαζόταν επειγόντως έναν θίασο ετερόκλητων εντυπώσεων για να αποδείξει ότι… αναπνέει. Ήταν η τελευταία σταγόνα στο ποτήρι της γελοιοποίησης — το κερασάκι στην τούρτα μιας αποτυχημένης μεταβατικής εποχής.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, η παραίτηση του Τσίπρα ήρθε σαν φυσική κατάληξη. Όχι ως κεραυνός, αλλά ως επιβεβαίωση μιας πορείας που όλοι διαισθάνονταν: ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως τον γνωρίσαμε, έχει τελειώσει. Ο ίδιος ο Τσίπρας, με τη χαρακτηριστική του αμφισημία, μιλά για νέες θάλασσες και για «αλλαγή από τα κάτω», ενώ ήδη γράφει το βιβλίο του — ένα είδος πολιτικής απομνημόνευσης και προαναγγελίας επιστροφής.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι μόνο ο Τσίπρας. Είναι η συνολική εικόνα ενός κόμματος που έχασε ταυτότητα, ρυθμό, ιδεολογική ραχοκοκαλιά. Από τη μία οι «τσιπρικοί» που περιμένουν το νέο σχήμα σαν προσκλητήριο σωτηρίας. Από την άλλη οι «αντιτσιπρικοί» που μένουν πίσω χωρίς κοινό, χωρίς αφήγημα, χωρίς κοινό στόχο. Και ενδιάμεσα, ένας πρόεδρος – διαχειριστής που προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα ενώ το σκάφος βουλιάζει.

Ο κατακερματισμός, αντί να σταματήσει, βαθαίνει. Οι γραμμές θολώνουν, τα πρόσωπα ακυρώνονται, οι ομαδοποιήσεις πολλαπλασιάζονται. Η δήθεν «μεταβατική» περίοδος του Φάμελλου αποδείχθηκε περίοδος εσωτερικής αποσύνθεσης και χαμένης αξιοπρέπειας. Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει σήμερα έναν πολιτικό οργανισμό σε τελική αποσύνθεση, όπου η μόνη σταθερά είναι η διάσπαση.

Η Αριστερά, αν θέλει να υπάρξει ξανά, οφείλει να αποτινάξει όχι μόνο τα βαρίδια των προσώπων, αλλά και την πολιτική φάρσα που ντύθηκε με τον μανδύα της «διεύρυνσης». Γιατί όσο οι «μεταγραφές» συνεχίζουν να αντικαθιστούν την ουσία, τόσο η λέξη «αλλαγή» θα ηχεί σαν ειρωνεία πάνω στα ερείπια ενός κόμματος που ήρθε και φούσκωσε λόγω οργής και διαμαρτυρίας που έλεγε πως ήθελε να αλλάξει τον κόσμο — και κατέληξε να μην μπορεί να αλλάξει ούτε τον εαυτό του.