Η πανδημία μας επισκέπτεται κατά κύματα. Και βρίσκει τον πλανήτη κυριολεκτικά ανέτοιμο να την υποδεχτεί. Η παγκόσμια κοινότητα αιχμάλωτη των κατανομών ισχύος ανάμεσα στους ισχυρούς και των οικονομικών συμφερόντων που μαίνονται περί την παραγωγή των εμβολίων και των φαρμάκων, αδυνατεί να τα κατοχυρώσει και να τα επιβάλλει ως δημόσια αγαθά. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αρνείται να υποτάξει τους εγωιστικούς εθνικισμούς της στην αυτονόητη και λυτρωτική αλληλεγγύη και να στηρίξει με τους ατελείς θεσμούς της την αναγκαία ενιαία και συντονισμένη δράση της. Κάθε χώρα ζει το δικό της δράμα και κάθε λαός πορεύεται μόνος του.

Και η Ελλάδα;

Μετά την πάνδημη αντίδραση της στο πρώτο κύμα η Κυβέρνηση επαναπαύθηκε στις δάφνες της. Άφησε ασχεδίαστο και απροετοίμαστο το δεύτερο επιδεινώνοντας δραματικά τις συνέπειες. Και τώρα, στο τρίτο κύμα στέκεται μετέωρη, αναποφάσιστη στη λογική του περίφημου πια ακορντεόν.

Οι πολίτες στέκονται τρομαγμένοι και παραιτημένοι μπροστά στους δημοσκόπους που τους ρωτούν, στους Υπουργούς που αντιφάσκουν ή κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους, στους ειδικούς κάθε είδους και τους λοιμωξιολόγους  που ο καθένας προβάλλει το δικό του σενάριο. Βλέπουν ένα θρίλερ να εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο και αφορά την ίδια τους τη ζωή.

Η κοινωνία μέσα σ’ αυτή την καθημερινότητα αμήχανη και ανασφαλής προσπαθεί με γενναιότητα να κρατηθεί όρθια παρά τους πολυάριθμους «ψεκασμένους» και αγύρτες  που κυκλοφορούν. Κι ας χάνει τη δουλειά της, την επιχείρησή της, το εισόδημά της, παρά τους ελάχιστους έχοντες και κατέχοντες που κερδοσκοπούν ασύστολα. Προσαρμόζεται ετσιθελικά στην ιδέα ότι όταν ανατρίχιαζε μπροστά στα ελάχιστα πρώτα θύματα του ιού, σήμερα γίνεται σιωπηλός  και στωικός μάρτυρας της εκατόμβης των απωλειών

Είναι μια οδυνηρή προσαρμογή που κυριολεκτικά γκρεμίζει τον κόσμο της. Ανατρέπει όχι μόνο συνήθειες και τρόπους ζωής, καταναλωτικές ανάγκες και εισοδήματα. Ανατρέπει κώδικες ήθους και αξιών, κουλτούρες και στάσεις μιας ολόκληρης εποχής που στο μακρό  χρόνο οδηγούν στην αποξένωση και τον ατομικισμό. Είναι εξαιρετικά δύσκολο και ασφαλώς πρόωρο να ορίσουμε ή να προβλέψουμε τα κρατικά, θεσμικά και πολιτικά αποτυπώματα που θα αφήσει στο κοινωνικό σώμα η covid-19.

Μπορούμε, όμως να μιλήσουμε για την επείγουσα σημερινή ανάγκη. Η Κυβέρνηση να κατέβει από το θρόνο της αυτάρκειας και την ψευδαίσθηση της αυθεντίας που διαθέτει. Να πάψει να αυτοσχεδιάζει και να αρέσκεται στα διαγγέλματα, στις προτροπές και τον διδακτισμό. Πολύ περισσότερο να κινείται με γνώμονα τον πολιτικό της καιροσκοπισμό.

Είναι έστω και τώρα η ώρα μιας μείζονος σημασίας πρωτοβουλία που πρέπει να πάρει ο Πρωθυπουργός. Και για την πανδημία χρειάζεται εθνική γραμμή που ενώνει τους έλληνες, να σχεδιάζει πολιτικές, να παίρνει γρήγορες αποφάσεις και να εγγυάται την υλοποίηση για τους επόμενους κρίσιμους μήνες. Και να ενταχθούν σ’ αυτό τον σχεδιασμό οι πάντες. Ο πολιτικός κόσμος, το κράτος οι θεσμοί, οι πολίτες. Ένας πραγματικός συναγερμός ενότητας, συσπείρωσης και αλληλεγγύης. Χρειάζεται γι΄αυτό πραγματική υπέρβαση των σημερινών χαρακωμάτων. Το μπορεί; Δυστυχώς η μέχρι τώρα πρακτική του ίδιου και της Κυβέρνησης του είναι πολύ μακριά από παρόμοιες υπερβάσεις.