Χάρης Δούκας: “Προς κ. Μιχαηλίδου, κ. Μπακογιάννη και λοιπούς συνδαιτυμόνες: η Αθήνα δεν είναι πια προεκλογικό σας σκηνικό

Η αιχμηρή ανάρτηση του Δημάρχου Αθηναίων, Χάρη Δούκα, για τη διαβούλευση σχετικά με τη ρύθμιση των ηλεκτρικών πατινιών, λειτουργεί ως πολιτικό κάτοπτρο: αποτυπώνει με καθαρότητα τη σύγκρουση δύο αντιλήψεων για την πόλη. Από τη μια, η τεχνοκρατικά τεκμηριωμένη, συμμετοχική και διαφανής διαχείριση. Από την άλλη, η επιφανειακή, πρόχειρη και επικοινωνιακή λογική της δεξιάς παράταξης που αντιμετώπιζε τον δημόσιο χώρο ως σκηνή δημοσίων σχέσεων.

Δείτε την ανάρτηση εδώ

Εδώ και δέκα ημέρες, βρίσκεται αναρτημένη προς διαβούλευση μια ολοκληρωμένη κανονιστική πρόταση 400 σελίδων. Πρόκειται για ένα έργο συλλογικό, προϊόν συνεργασίας με κατοίκους, φορείς, ειδικούς και κοινωνικές οργανώσεις. Η δουλειά αυτή —τεχνικά, νομικά και κοινωνικά αρτιότατη— αποτελεί για τα αθηναϊκά δεδομένα πρωτοφανές υπόδειγμα σοβαρής διοίκησης. Ωστόσο, όπως αποκαλύπτει ο Δούκας, εκείνοι που επί χρόνια είχαν υπό τον έλεγχό τους τον Δήμο και τώρα παριστάνουν τους «ενημερωμένους σχολιαστές» δηλώνουν… άγνοια.

Ούτε μία πρόταση, ούτε μία παρατήρηση δεν κατατέθηκε από τους κυρίους και τις κυρίες που σήμερα σπεύδουν να ασκήσουν κριτική. Καμία συμμετοχή στη διαδικασία, κανένας κόπος να διαβαστεί το υλικό. Μια σιωπή που δεν φανερώνει σεμνότητα, αλλά περιφρόνηση. Γιατί η δουλειά του Δήμου Αθηναίων πλέον δεν εξυπηρετεί μικροπολιτικά τους, ούτε προσφέρεται για φωτογραφίες και δηλώσεις χωρίς περιεχόμενο.

Η παρέμβαση Δούκα δεν είναι ένα ακόμη «καρφί». Είναι πολιτική δήλωση αρχών. Θέτει όρια απέναντι στην αλαζονεία όσων θεωρούσαν την πόλη τους φέουδο και τον πολίτη διακοσμητικό στοιχείο. Η Αθήνα του 2025 οργανώνεται με κανόνες, με σεβασμό στον πεζό και στα ΑμεΑ, με σύγχρονες προδιαγραφές ασφάλειας και αστικής ισορροπίας.

Όσοι επιλέγουν να μένουν αμέτοχοι, ας το κάνουν. Αλλά τουλάχιστον ας μην υποτιμούν τη δουλειά που επιτέλους γίνεται με σοβαρότητα, γνώση και διαφάνεια. Γιατί αυτή τη φορά, η Αθήνα δεν περιμένει πια τις εγκρίσεις των «παλαιών συνδαιτυμόνων». Προχωρά χωρίς αυτούς — και ίσως γι’ αυτό, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, δείχνει να έχει κατεύθυνση.