Αντώνης Σαουλίδης για εκλογή Μαμντάνι: “Η κοινωνία πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να εκφράζεται, ακόμη κι όταν τα κόμματα ξεχνούν γιατί δημιουργήθηκαν”

Το σχόλιο του Αντώνη Σαουλίδη στα κοινωνικά δίκτυα δεν ήταν μια ακόμη εύκολη αναφορά σε «διεθνή παραδείγματα» ούτε μια απόπειρα εντυπωσιασμού από απόσταση ασφαλείας. Έβαλε το δάχτυλο σε μια ανοιχτή πληγή της ελληνικής πολιτικής ζωής: την αδυναμία των κομμάτων εξουσίας –και της προοδευτικής παράταξης ειδικότερα– να εμπνεύσουν με πράξεις, όχι με διακηρύξεις.

Την ώρα που μια πόλη-σύμβολο όπως η Νέα Υόρκη αναδεικνύει έναν δήμαρχο προερχόμενο από την κοινωνική δράση και τις κινηματικές ρίζες, στην Ελλάδα επιμένουμε να ανακυκλώνουμε μηχανισμούς, να φοβόμαστε την ουσιαστική συμμετοχή και να αντιμετωπίζουμε την κοινωνία ως παρατηρητή και όχι συμμέτοχο. Το μήνυμα Μαμντάνι δεν είναι εξαγώγιμο slogan∙ είναι παράδειγμα πολιτικού θάρρους, διαφάνειας και βαθιάς κοινωνικής νομιμοποίησης.

Η ανάρτηση Σαουλίδη λειτουργεί ως υπενθύμιση ότι η πραγματική ανανέωση δεν έρχεται με συνεννόηση γραφείων, αλλά με εμπιστοσύνη στον πολίτη, με ανοιχτές διαδικασίες, με τόλμη απέναντι σε κατεστημένες λογικές. Όσοι επιμένουν να λειτουργούν με όρους κλειστών συστημάτων, χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους την ώρα που η κοινωνία ζητά καθαρότητα, συμμετοχή και προοδευτική πορεία χωρίς μισόλογα.

Ο κόσμος αλλάζει. Το ερώτημα είναι ποιοι θα αλλάξουν μαζί του και ποιοι θα μείνουν θεατές να αναρωτιούνται πότε και πώς χάθηκε η επαφή με την πραγματικότητα.

Διαβάστε την ανάρτηση του Αντώνη Σαουλίδη:

Από το Στρασβούργο, στο Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Δημοκρατία,

τα ευχάριστα νέα ήρθαν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μα το μήνυμά τους ταξιδεύει πολύ πιο μακριά από τη Νέα Υόρκη.

Ο Ζόραν Μαμντάνι, μετά από μια μακρά και απαιτητική πολιτική διαδρομή, εξελέγη Δήμαρχος της μεγαλύτερης πόλης του κόσμου.

Και το έκανε με τον πιο δύσκολο τρόπο: απέναντι σε έναν συντηρητικό εσωκομματικό μηχανισμό, απέναντι σε ένα κατεστημένο που δεν συγχωρεί όσους αμφισβητούν τα αυτονόητά του, απέναντι σε ένα σύστημα που έχει μάθει να επιβιώνει χωρίς να αλλάζει.

Ο Μαμντάνι κατάφερε να το ανατρέψει.

Δεν μίλησε με συνθήματα, ούτε στηρίχθηκε σε κομματικούς στρατούς. Έχτισε μια καμπάνια με βάση την κοινωνία των πολιτών, με ανθρώπους που είχαν κουραστεί να περιμένουν την αλλαγή από τα πάνω και αποφάσισαν να τη φτιάξουν οι ίδιοι. Με καθαρές θέσεις, σταθερή πυξίδα και αληθινή επαφή με τον κόσμο, απέδειξε πως το πολιτικό θάρρος, όταν συνοδεύεται από κοινωνικό όραμα, μπορεί να νικήσει ακόμη και τα πιο σκληρά κατεστημένα.

Η νίκη του δεν είναι μόνο μια τοπική υπόθεση, είναι μια υπενθύμιση για κάθε δημοκρατία που ασφυκτιά μέσα στα όρια των μηχανισμών της. Είναι μια κραυγή ότι οι πολίτες, όταν πιστέψουν πως υπάρχει εναλλακτική, τη στηρίζουν με πάθος. Ότι η προοδευτική αλλαγή δεν είναι σύνθημα, αλλά πράξη που γεννιέται μέσα από τη συμμετοχή, την πίστη και την καθαρότητα του σκοπού.

Από το Στρασβούργο, όπου η παγκόσμια κοινωνία των πολιτών συζητά για τη δημοκρατία και τις προκλήσεις της, η είδηση της εκλογής Μαμντάνι ηχεί σαν υπενθύμιση και σαν προειδοποίηση μαζί. Η κοινωνία πάντα θα βρίσκει τον τρόπο να εκφράζεται, ακόμη κι όταν τα κόμματα ξεχνούν γιατί δημιουργήθηκαν. Και αυτό το μήνυμα δεν αφορά μόνο τη Νέα Υόρκη.

Υ.Γ Το παρόν δεν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις δεν είναι φανταστικά, και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι απολύτως συμπτωματική — και, αυτή τη φορά, ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα.