“Σήμερα η Αδαμοπούλου, αύριο ποιος ξέρει πόσοι και ποιοί ακόμη!” -“Πυρ ομαδόν” από αντιπολίτευση για την αίτηση άρσης της βουλευτικής ασυλίας της Α.Αδαμοπούλου!

Να θυμίσουμε εδώ, πως η αίτηση για την άρση της ασυλίας της Αγγελικής Αδαμοπούλου ζητήθηκε από την Ένωση των Αξιωματικών της Κεντρικής Μακεδονίας με αποτέλεσμα η ΝΔ και η Ελληνική Λύση να ζητούν την άρση της βουλευτικής ασυλίας της βουλευτού του ΜέΡΑ25, που εγκαλείται για αναφορές της από το βήμα της Βουλής σε “κουκουλοφόρους” αστυνομικούς, σύσσωμη η αντιπολίτευση πλην ΚΙΝΑΛ, κατήγγειλε πολιτικό σχέδιο φίμωσης και εκφοβισμού βουλευτών, τονίζοντας ότι δεν είναι δυνατόν να παραπέμπεται στον εισαγγελέα βουλευτής επειδή εξέφρασε πολιτική άποψη και μάλιστα από το βήμα της Βουλής.

Παίρνοντας το λόγο η βουλευτής του Μερα 25 Αγγελική Αδαμοπουλου έκανε λόγο για όψιμη και υποκριτική ευαισθησία κάποιων για μια δήλωση που αποτελεί κοινό μυστικό και για προσωπική της εξόντωση γιατί είναι γυναίκα και αριστερή «έξω από μηχανισμούς και πάτρονες». Τόνισε δε ότι αυτό για το οποίο μηνύεται συνδέεται με την κοινοβουλευτική της δραστηριότητα και μόνο.

«Βρισκόμαστε σε μια συνθήκη ιδιότυπης δημοκρατικής εκτροπής αλλά και εν μέσω μιας επιχείρησης από τη μεριά της κυβέρνησης και της συμπολίτευσης να οικοδομηθεί αστυνομικοδικαστικό κράτος» τόνισε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος, ενώ ο Γιάνης Βαρουφάκης έκανε λόγο για δικτατορία με κοινοβουλευτικό μανδύα που στήνεται από  πλευρά της κυβέρνησης.

Η Δήλωση του Γιάνη Βαρουφάκη στη Βουλή:

“Ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε την σταδιακή μετατροπή της Ελλάδας σε Κοινοβουλευτική Δικτατορία

Είναι επίσημο: H κυβέρνηση του κυρίου Μητσοτάκη επέλεξε την σταδιακή μετατροπή της Ελλάδας σε Κοινοβουλευτική Δικτατορία. Σε δικτατορία που δεν κλείνει τη Βουλή αλλά καταργεί ντε φάκτο τον Κοινοβουλευτισμό ακολουθώντας το μοντέλο Ερντογάν και Ορμπάν το οποίο προβλέπει, ως πρώτο βήμα, την κατάργηση του συνταγματικού δικαιώματος ελευθερίας λόγου των βουλευτών.

Ακόμα και το γεγονός ότι έφτασε στη Βουλή προς συζήτηση το ερώτημα της άρσης της ασυλίας της Αγγελικής Αδαμοπούλου, επειδή μηνύθηκε από την Ένωση Αξιωματικών Ελληνικής Αστυνομίας Κεντρικής Μακεδονίας για δήλωσή της από το βήμα της Βουλής, αποτελεί εκτροπή από την βασικότερη αρχή του Κοινοβουλευτισμού: την μη δίωξης βουλευτών για κατάθεση απόψεων, ιδίως από το βήμα της Βουλής.

Όπως είπε ο Γιάνης Βαρουφάκης στην συνεδρίαση της Βουλής που αποφάσισε την άρση ασυλίας της Αγγελικής Αδαμοπούλου, η ελευθερία λόγου έχει νόημα μόνο αν εξασφαλίζει το δικαίωμα σε βουλευτές να πουν πράγματα που κάποιοι δεν θέλουν να ακούσουν.

Το ότι η δήλωση της κας Αδαμοπούλου, για την οποία μηνύθηκε, ήταν απολύτως ορθή και τεκμηριωμένη δεν είναι το ζήτημα. Το ζήτημα είναι το φόβητρο που ασκείται στην ελευθερία του λόγου των βουλευτών. Όλων των βουλευτών!

Απόσπασμα από την Ομιλία της Βουλευτού του ΜέΡΑ25 στη Βουλή των Ελλήνων: “Σήμερα η Αδαμοπούλου, αύριο ποιος ξέρει πόσοι και ποιοί ακόμη!”

..”Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. 

Ρουθούνι δεν άνοιξε, μετά από τις δηλώσεις αυτές που σας ανέφερα. Μιλάμε για δημόσιες δηλώσεις υπουργών Προστασίας του Πολίτη, εκπροσώπου Αστυνομικών, πλήθους βουλευτών και κεντρικών πολιτικών παραγόντων, συντακτών, δημοσιεύματα μέσων. Ούτε λόγος για έγκληση εκεί. Εκεί δεν είδαν οι κύριοι της Ένωσης τίποτε συκοφαντικό, τίποτε προσβλητικό, τίποτε να τους θίξει την τιμή, την υπόληψη και την αξιοπρέπεια.

Δύο τα πιθανά σενάρια, λοιπόν, και τα δύο με την ίδια υποκείμενη αιτία: 

ή επί τόσα χρόνια αποδέχονταν αδιαμαρτύρητα αυτούς τους επανειλημμένους δημόσιους ισχυρισμούς και άρα είναι τουλάχιστον υποκριτικό και εξαιρετικά ύποπτο να εξανίστανται τώρα από έναν μόνο παρόμοιο δικό μου, και μάλιστα ούτε σε εκπομπή ούτε σε συνέντευξη, αλλά από βήματος Βουλής, 

ή η τόσο όψιμη κι επιλεκτική ευαισθησία τους είναι επίσης υποκριτική για άλλο λόγο, γιατί αποτελεί πρόφαση για να εξυπηρετηθεί άλλη σκοπιμότητα: η ταλαιπωρία μου μέχρις πολιτικής και προσωπικής εξόντωσης, γιατί ως βουλευτής αυτού του Κράτους είπα σε ομιλία μου μέσα στο Κοινοβούλιο το κοινό μυστικό που ορισμένοι κάνουν πως δεν ήξεραν, που ορισμένοι συγκεκριμένοι κάνουν πως δεν έχουν ακούσει τόσες και τόσες φορές στην κοινωνία. Γιατί ως γυναίκα, αριστερή, και νέα βουλευτή ενός μικρού κόμματος έξω από μηχανισμούς και πάτρωνες, με θεωρούν μάλλον μειονότητα και εύκολο στόχο οι τάχα άγρυπνοι προστάτες της τιμής της Ελληνικής Αστυνομίας.

Επί των νομικών ζητημάτων, τώρα:

Η Επιτροπή σύμφωνα με το άρ. 83 του Κανονισμού της Βουλής «ερευνά εάν η πράξη για την οποία ζητείται η άρση της ασυλίας συνδέεται με την πολιτική ή κοινοβουλευτική δραστηριότητα του Βουλευτή ή η δίωξη, η μήνυση ή η έγκληση υποκρύπτει πολιτική σκοπιμότητα και σε αντίθετη περίπτωση εισηγείται την άρση της ασυλίας.» Διαζευκτικά, δηλαδή. Αν συντρέχει το ένα ή το άλλο, δεν υπάρχει άρση καμίας ασυλίας.

Πάμε στο πρώτο σκέλος: αν η πράξη συνδέεται με την πολιτική ή κοινοβουλευτική δραστηριότητα του Βουλευτή. Είναι πραγματικά προσβλητικό για τη νοημοσύνη όλων να συζητούμε καν εάν η επίμαχη αναφορά μου συνδέεται με οτιδήποτε άλλο εκτός από πολιτική ή κοινοβουλευτική δραστηριότητα, γιατί είναι απολύτως αυτονόητο ότι μια βουλευτική τοποθέτηση στην Ολομέλεια δεν μπορεί ποτέ να είναι κάτι άλλο εκτός από πολιτική και κοινοβουλευτική πράξη, σωρευτικά μάλιστα. Τι κάνουμε δηλαδή στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες; Μιλάμε καφενειακά ως ιδιώτες; Αυτό το παράλογο όσοι θέλουν καιροσκοπικά να το παραδεχτούν σήμερα, καλά θα κάνουν να το περιορίσουν στους εαυτούς τους, και σε κάθε περίπτωση να σκεφτούν πολύ προσεκτικά τι προηγούμενο δημιουργεί η στάση τους αυτή.

Ως προς το δεύτερο σκέλος, αυτό της πολιτικής σκοπιμότητας, απάντησα μόλις πριν λίγα λεπτά. Βουνό οι πολύ σοβαρότερες καταγγελίες τόσα χρόνια, αντίδραση μηδέν. Είπε η Αδαμοπούλου το 1% από αυτά, μήνυση και άρση ασυλίας. Αλήθεια, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι κανείς που να πιστεύει ότι αυτό είναι συμπτωματικό και τυχαίο; Είναι κανείς που να πιστεύει ότι ένα συνδικαλιστικό όργανο δεν δρα και με πολιτική σκοπιμότητα; Ή θα κάνουμε το άσπρο-μαύρο όταν η πραγματικότητα της ανοίκειας στοχοποίησης μιλά από μόνη της; Βεβαίως και η έγκληση είναι αποτέλεσμα πολιτικής σκοπιμότητας, αφού στοχεύει στη φίμωσή μου. Όπως ξαναείπα και στην Επιτροπή και όπως έχει διαπιστώσει η επιστήμη, αυτές οι μηνύσεις στέλνουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι «υπάρχει τίμημα για την ανοικτή πολιτική έκφραση». Στόχος γίνομαι ο εγώ προσωπικά ως προς το δικαίωμά μου στην έκφραση και το δικαίωμά μου στην κριτική, στο πλαίσιο άσκησης της κοινοβουλευτικής δραστηριότητάς μου, αλλά στόχος γίνεται και ο στενότερος και ευρύτερος πολιτικός χώρος στον οποίο ανήκω. Το ΜέΡΑ25 και η Αριστερά.

Τόσο στην Επιτροπή όσο και στη σημερινή συνεδρίαση εφαρμοστέα διάταξη είναι το άρθρο 61 του Συντάγματος, που λέει ότι «ο Βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή για ψήφο, που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών του καθηκόντων». Εδώ σαφώς το κρίσιμο στοιχείο είναι η γνώμη, αφού τα βουλευτικά καθήκοντα προκύπτουν εξ ορισμού για τον λόγο που σας προανέφερα.

Μάλιστα, το άρθρο 61 υπερέχει σαφώς του 62 και ως ειδικότερη διάταξη, είναι δηλαδή lex specialis, όπως λέμε στα νομικά. Γιατί είναι ειδικότερη; Γιατί στην παράγραφο 2 του άρθρου 61 εισάγεται η εξαίρεση «για συκοφαντική δυσφήμηση κατά τον νόμο», δηλαδή ακριβώς για αυτό που καταχρηστικά μου προσάπτεται από το εγκαλούν Σωματείο. Θα σχολιάσω στο σημείο αυτό μια αποστροφή του λόγου του κ. Πλεύρη στην Επιτροπή. Μας είπε ο κ. Πλεύρης: «εγώ, πιστεύω ότι εδώ πέρα είναι σαφές ότι, όταν έρχεται μηνυτήρια αναφορά για συκοφαντική δυσφήμηση, ξεκάθαρα από το Σύνταγμα η συκοφαντική δυσφήμηση εξαιρείται της γνώμης και της ψήφου.» Μα, κύριε Πλεύρη, δεδομένου ότι -όπως είπατε κατ’ επανάληψη κι εσείς κι ο κ. Αθανασίου- η Επιτροπή δεν μπορεί να εξετάσει τη βασιμότητα της έγκλησης, τότε δεν έχει κανένα νόημα η συνεδρίαση της Επιτροπής και κατόπιν της Ολομέλειας κάθε φορά που κατατίθεται μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση. Να έρθει να πει τι ακριβώς η Επιτροπή και η Ολομέλεια με αυτή την ερμηνεία που δίνετε και δεδομένου ότι αμφισβητείτε ευθέως ότι μια κοινοβουλευτική ομιλία συνιστά άσκηση βουλευτικού καθήκοντος; Με το δικό σας σκεπτικό, το μόνο που μένει στη Βουλή να κάνει  είναι να άρει αυτομάτως την ασυλία γιατί δήθεν η συκοφαντική δυσφήμιση εξαιρείται της γνώμης. Μιλάμε για αδιανόητα νομικά και λογικά άλματα.

Αν ο συντακτικός νομοθέτης ήθελε να έχει συνδέσει την περίπτωση αυτή με ενεργοποίηση του άρθρου 62, θα την είχε συμπεριλάβει εκεί στην προ έτους μόλις αναθεώρηση. Είναι σαφές ότι δεν υπήρχε καμία τέτοια βούληση και ότι αυτή τη στιγμή γίνεται μια ηθελημένη παρερμηνεία του Συντάγματος. Δεν υπάρχει κανένα άρθρο 62 εδώ, υπάρχει μόνο άρθρο 61, για το οποίο μάλιστα έχει παρέλθει και η σχετική αποσβεστική προθεσμία. 23 Οκτωβρίου παρέλαβε ο κ. Πρόεδρος της Βουλής την έγκληση. Μια έγκληση πρόδηλα αβάσιμη και στερούμενη νομιμοποίησης, γεγονός που επίσης οφείλατε να δείτε για να ελέγξετε την καταχρηστικότητά της στο πλαίσιο της σκοπιμότητας. Σήμερα, 16 Δεκέμβρη, έχουν ήδη παρέλθει 54 ημέρες, βρισκόμαστε δηλαδή ήδη 9 μέρες μετά τις 45 που θέτει το Σύνταγμα στο άρθρο 61 παρ. 2 δεύτερο εδάφιο. Εν ολίγοις, σε περίπτωση που η πλειοψηφία αποφασίσει να υιοθετήσει τα σοβαρά ερμηνευτικά σφάλματα που αποδόμησα, μοιραία θα παραβιάσει το συνταγματικά ανέγκλητο και θα θέσει τον εαυτό της εκτός συνταγματικής νομιμότητας.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

Δεν υπάρχει κανένα απολύτως ηθικό, λογικό και νομικό έρεισμα ούτε στην έγκληση ούτε στην τυχόν άρση της ασυλίας. Ας είμαστε, τουλάχιστον, ειλικρινείς ως προς τα βασικά: από εδώ μέσα, από τον ναό της δημοκρατίας, ίσως ξεκινήσει σήμερα μια νέα, σκοτεινή εποχή. Μια εποχή που πιθανώς θα τη βαρύνει ως στίγμα ένα πολύ θλιβερό «δεδικασμένο» τιμωρητικής λογοκρισίας και χειραγώγησης. Σήμερα ίσως η Αδαμοπούλου, αύριο ποιος ξέρει πόσοι και ποιοι ακόμη;”